Σημαία της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ ήταν, προεκλογικά, και παραμένει η «μηδενική μείωση στις κύριες συντάξεις».
Και αναρωτιέμαι: σε ένα κράτος όπου η ανεργία καλπάζει με ποσοστό 24,5% και η διαρροή νέων επιστημόνων στο εξωτερικό (brain drain) έχει χτυπήσει «κόκκινο», το λάβαρο της κυβέρνησης και –ίσως η μοναδική– «κόκκινη γραμμή» στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές είναι οι συντάξεις;
Και όμως, αυτό είναι από τα μεγαλύτερα αγκάθια του ασφαλιστικού και πολλοί ανησυχούν ακόμα και για κατάρρευση των διαπραγματεύσεων λόγω της επιμονής του ΔΝΤ για «ψαλίδι» 15% στις συντάξεις, τη στιγμή που η κυβέρνηση επιμένει να κραυγάζει ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να το δεχθεί.
Παραμένοντας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, το ΔΝΤ απορρίπτει την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών κατά 1,5% που προτείνει η κυβέρνηση, «δείχνοντας» ουσιαστικά την ισοδύναμη μείωση των επικουρικών, προκειμένου να κλείσει η «τρύπα» των 300-500 εκατ. ευρώ.
Τελικά, ποιος είναι ο εμμονικός; Θα έλεγε κανείς ότι η πρόταση του ΔΝΤ έχει σκοπό να ευνοήσει τους εργοδότες, εις βάρος των συνταξιούχων. Αυτή, όμως, είναι η εύκολη ανάγνωση –την οποία προωθεί τεχνηέντως η κυβέρνηση στον ένα χρόνο της διακυβέρνησής της, αλλά και πριν από αυτή.
Όταν σε μια οικονομία γίνεται διόρθωση προς τα κάτω, και μάλιστα βίαιη –όπως αυτή που έφεραν τα τρία μνημόνια– πρέπει να δει κανείς από πού θα κόψει τα περισσότερα και σε ποια κοινωνική ομάδα θα ρίξει το βάρος της ανάκαμψης –και σίγουρα αυτή δεν είναι οι συνταξιούχοι.
Γιατί η κυβέρνηση επιμένει να συντηρεί τη στρέβλωση της ελληνικής κοινωνίας, όπου οι συνταξιούχοι ζουν τους νέους, την παραγωγική ομάδα της οικονομίας;
Η γενιά των 30άρηδων έχει χάσει μια ολόκληρη δεκαετία. Και όταν λέμε «χάσει», εννοούμε χάσει. Ένας 35άρης πτυχιούχος με 10 χρόνια προϋπηρεσίας βγάζει σήμερα ακριβώς όσα έβγαζε και όταν πρωτοέπιασε δουλειά (χωρίς προσαρμογή στον πληθωρισμό). Αν υπολογίσουμε δε και την ανατίμηση του κόστους ζωής μέσα σε αυτή τη δεκαετία, καταλαβαίνουμε για τι υποτίμηση μιλάμε.
Και να πού φτάσαμε: Όσοι 30άρηδες ή 40άρηδες κατάφεραν να διατηρήσουν τη δουλειά τους, επιβιώνουν με «ενέσεις» από τη σύνταξη και τις αποταμιεύσεις των γονιών/παππούδων. Για να μην πιάσουμε όσους έχουν χάσει τη δουλειά τους –και είναι πάρα πολλοί. Έτσι επιβιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία.
Η λύση ποια είναι; Να αγκιστρωνόμαστε στη μηδενική μείωση στις συντάξεις ή να διεκδικούμε αύξηση των θέσεων εργασίας; Με παροχή κινήτρων και μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν ξανά τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης;
Η λύση του ασφαλιστικού είναι να επιστρέψουν οι παραγωγικές ομάδες στην αγορά εργασίας. Οι νέοι πρέπει να δουλεύουν για να στηρίζουν τους μεγαλύτερους, όχι το αντίστροφο.
