Ροή
Ζούμε σε χώρα με έντονη πολιτικολογία, όπου λειτουργούν σωρευτικά τα τραύματα από δικτατορίες, παρεμβατικές βασιλείες, εμφύλιο, εμπειρίες από σκληρή αλλά και χαλαρή Δεξιά, Σοσιαλδημοκρατία και κυβερνώσα Αριστερά, όπου έννοιες όπως Σοσιαλισμός και Φιλελευθερισμός εμπλέκονται ακόμη και σήμερα με περισσή άνεση από πούρους υπερθεματιστές και κατακριτές τους, χωρίς λόγο γνώσεως τις περισσότερες φορές. Όπου ο οργανωμένος δημόσιος λόγος για το πλούσιο πολιτικό μας παρελθόν και παρόν περιορίζεται είτε σε εσωστρεφείς κομματικές διαδικασίες, είτε σε παρουσιάσεις πονημάτων πολιτικών, οικονομολόγων και θεραπόντων την επιστήμη της πολιτικής, τα οποία όμως δυστυχώς σπανίως εκφεύγουν και αναλύουν πέραν της επικαιρότητας. Ο χώρος της ηλεκτρονικής δικτύωσης ενώ θα μπορούσε να είναι η θρυαλλίδα κατάλυσης της κλειστότητάς μας και η μετάβαση σε προωθημένα στάδια σκέψης και στρατηγικής, απέμεινε να αποτελεί επί το πλείστον πεδίο ισοπεδωτικής ζύμωσης και να αυτοακυρώνει τον πολύτιμο χαρακτήρα του ως δεξαμενή προβολής προσώπων αξιόλογων που δεν αντέχουν το έλλειμμα σοβαρότητας. Συζήτηση για το μέλλον δεν υφίσταται, τα τελευταία χαρακώματα που ανασκάφθηκαν... είναι των αυτοαποκαλούμενων "ορθολογιστών" και των αλληλοαποκαλούμενων "ελίτ" και "λαϊκιστών". Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι ελληνικό και μόνον, αφού τόσο η παγκόσμια, όσο και η ευρωπαϊκή κρίση όχι μόνον ανέδειξαν την πενία σοβαρών και δραστικών παρεμβάσεων, αλλά επιπροσθέτως πολλές θεωρούμενες "μορφές" των επιφανέστερων πνευματικών Ιδρυμάτων και Λεσχών λες και ανέλαβαν εργολαβικά να συσκοτίζουν, να δημιουργούν σύγχυση και στην καλύτερη περίπτωση να αποσύρονται από έναν ρόλο επιβεβλημένα διαφωτιστικό και υποστηρικτικό στην διάνοιξη υπερβατικών οδών. Λειτουργούμε στωικά, υπνωτισμένοι. Πιθανόν, ο ιστορικός της πολιτικής να έχει πλούσιο υλικό προς έρευνα στο μέλλον, σήμερα όμως υπάρχει δυνατότητα διαφυγής υπό τις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες που διάγουμε; Η ελληνική πραγματικότητα πόσο θα τυχαίνει διαχείρισης στα θέματα της οικονομίας της από οικονομολόγους που λειτουργούν μόνον ως επικοινωνιολογούντες λογιστές, στα θέματα της Διοίκησης από θολωμένους και χωρίς σχέδιο ερασιτέχνες, στην Παιδεία, την εξωτερική πολιτική, την Υγεία από μηχανισμούς αυτόματου πιλότου; Παρά την τρέχουσα αποφορά, έχω την πεποίθηση ότι υπάρχει και δυναμικό και ίσως ακόμη λίγος χρόνος. Ανθρώπινες μονάδες που αντιλαμβάνονται και έχουν τη δυνατότητα - δεν ξέρω αν προτίθενται - σε συνθήκες πρόσφορες να εισφέρουν σε πρωτότυπες ιδέες, γνώσεις, εμπειρία, ριζοσπαστικές προτάσεις. Ό,τι χρειάζεται δηλαδή σήμερα το κουρασμένο από παλαιότερους και νεόκοπους σκηνικό της χώρας μας, ώστε να συγκροτηθεί πειστικός και απαλλαγμένος από παντός είδους αγκυλώσεις και εμμονές λόγος, πολυμορφικός. Στο διαλυμένο πολιτικό σύστημα, την ισχνή ενημέρωση, τις καταρρέουσες τοπικές κοινωνίες, τις σκόρπιες λογικές δικαιωμάτων και ατομικών ευθυνών. Δεν αναφέρομαι σε σποραδικές ανακατατάξεις, ούτε σε πομπώδη γιατροσόφια. Το αντίθετο, γιατί αυτά ακριβώς επικρατούν σήμερα. Και αναπαράγονται με ανθεκτικότερες μορφές. Το ερώτημα ίσως που πρέπει να τεθεί ως προωθητικό λακτίσματος, είναι αν μπορούμε τους πολλούς αξιόλογους πνευματικούς και σε ατομικό επίπεδο προβληματισμούς να τους εντάξουμε στο πλαίσιο συλλογικών λύσεων. Ή πιο απλά ας αναρωτηθούν και οι φορείς τους αν αξίζει να κατέβουν στην αρένα. Όπως διαπίστωσε κι ένας επιστήμονας στο τέλος της σπουδαίας ζωής του "οι άνθρωποι αγαπούν την αλλαγή, όμως λατρεύουν την επανάληψη". Πράγμα που έκανε τη δουλειά του επίπονη...
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
