Tα τρομοκρατικά χτυπήματα στην καρδιά της Δύσης είναι «βούτυρο στο ψωμί» των μυστικών υπηρεσιών, καθώς η τρομοκρατία έχει, ως γνωστόν, πολλαπλές παράπλευρες απώλειες και μία εξ΄αυτών είναι σίγουρα οι προσωπικές ελευθερίες.
Στην εισήγησή του ενώπιον της γαλλικής εθνοσυνέλευσης την Πέμπτη, ο πρωθυπουργός Manuel Valls αναφέρθηκε ακόμη και σε ενδεχόμενη επίθεση του ISIS με χημικά και βιολογικά όπλα, προκειμένου να πείσει το νομοθετικό σώμα να εγκρίνει την παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης κατά τρεις μήνες -και το έπεισε.
Κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν σημαίνει μόνο ενίσχυση των αστυνομικών δυνάμεων. Προσφέρει και μια σειρά από άλλα «προνόμια» στις διωκτικές αρχές, όπως το δικαίωμα να εισβάλλουν για ελέγχους στα σπίτια των πολιτών χωρίς ένταλμα, να θέτουν τους κάθε λογής «υπόπτους» σε κατ’ οίκον περιορισμό λόγω «της συμπεριφοράς ή των γνωριμιών τους ή των σχολίων που έχουν κάνει», ενώ το υπουργείο Εσωτερικών έχει δικαίωμα να λάβει «όλα τα αναγκαία μέτρα» προκειμένου να ελέγξει τον Τύπο και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.
Τι γίνεται, όμως, με τα προσωπικά δεδομένα; Ήδη οι κυβερνήσεις πιέζουν ασφυκτικά τους κολοσσούς της τεχνολογίας και του διαδικτύου -βλέπε Google, Facebook και Twitter- να δημιουργήσουν «πίσω πόρτες» στα συστήματά τους προκειμένου να έχουν πρόσβαση στα κρυπτογραφημένα εργαλεία τους.
Βέβαια, το πόσο προστατεύουν τα social media τα προσωπικά μας δεδομένα, είναι άλλο θέμα. Στις 6 Οκτωβρίου, ο 27χρονος αυστριακός, Max Schrems, σημείωσε μια ιστορική νίκη ενάντια στο Facebook: το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δικαίωσε τον φοιτητή νομικής που κατέθεσε αγωγή για παραβίαση του ευρωπαϊκού δικαίου από τον αμερικανικό κολοσσό. Η υπόθεση αυτή άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για τις πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη, αναγκάζοντας την Κομισιόν να αποσύρει τη 15ετή συμφωνία «Safe Harbor», τη μεγαλύτερη διατλαντική εμπορική συμφωνία που αφορά άμεσα 4.500 πολυεθνικές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων των Apple, Google και Kellogg που κρίθηκε -βάσει της δικαστικής απόφασης- ότι παραβιάζει τα προσωπικά δικαιώματα των ευρωπαίων πολιτών.
Το συμπέρασμα είναι ένα: τα προσωπικά μας δεδομένα βάλλονται από παντού: τρομοκρατία, social media, διαφημίσεις. Μήπως, όμως, τελικά θυσιάζουμε μόνοι μας την ιδιωτικότητά μας και, μάλιστα, με χαρά στο βωμό της αυτοπροβολής στα social media; Και μήπως όταν το συνειδητοποιούμε αυτό, καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε τελικά το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για την παρακολούθησή μας από τα κράτη και τις μυστικές υπηρεσίες στο όνομα της εθνικής ασφάλειας;
Ο κύκλος είναι φαύλος και στο κέντρο του κύκλου-στόχου μπαίνουμε μόνοι μας.
