Ροή
To Eurogroup της 15ης Ιουνίου θα καταγραφεί στην ιστορία ως μια μεγάλη πολιτική ήττα του Πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα. Κανένας από τους στόχους που είχε βάλει όλο το προηγούμενο διάστημα δεν επετεύχθη. Καμία από τις πολιτικές ρήτρες, που είχε θέσει με έμφαση και πολλές φορές με ακατανόητη αλαζονεία, δεν ενεργοποιήθηκε. Η Ελλάδα, έχασε έναν ακόμα πολύτιμο χρόνο, χωρίς κανείς να καταλάβει το πώς και το γιατί. Οι βερμπαλιστικές εξαγγελίες «χρέος ή τίποτα» κατέληξαν εκεί που οι περισσότεροι σοβαροί παρατηρητές υπολόγιζαν. Στο τίποτα.
Η Ελλάδα σπαταλούσε πολύτιμο χρόνο, χωρίς πραγματικούς στόχους, χωρίς καμία επαφή με τη διεθνή οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. H στρατηγική της μηδενικής ενημέρωσης και η τακτική των παραπλανητικών προπαγανδιστικών non paper δημιούργησε τεράστια κενά έγκυρης πληροφόρησης, σύγχυση και φυσικά κλίμα αβεβαιότητας και γενικευμένης ανασφάλειας. Οι μήνες περνούσαν και η Ελλάδα έδειχνε και πάλι το πρόσωπο της ακυβέρνητης πολιτείας.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν και είναι η ελληνική οικονομία να βρίσκεται καθηλωμένη σε ένα σπιράλ φθοράς, χωρίς καμία προοπτική, με το κλίμα εμπιστοσύνης κάτω από το μηδέν και φυσικά τους δυνητικούς ξένους επενδυτές να εξακολουθούν να βλέπουν τη χώρα μας ως μια ιδιαίτερα προβληματική περίπτωση.
Μια μικρή υπενθύμιση κρίσιμων γεγονότων, αναδεικνύει περίτρανα το μέγεθος του διαρκούς πολιτικού αδιεξόδου της κυβέρνησης. Το 2014 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε επίσημη έκθεσή του, αναγνώριζε το χρέος ως βιώσιμο. Η χώρα εκείνη την περίοδο βγήκε στις αγορές δύο φορές. Ο Κλ. Ρέγκλινγκ είχε παραδεχθεί σε αλλεπάλληλες δηλώσεις του ότι η Ελλάδα βρισκόταν ένα βήμα πριν από την έξοδο στην κανονικότητα.
Τι μεσολάβησε όμως και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε;
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία βασισμένος σε ένα αφήγημα με τρεις κεντρικούς άξονες.
Ο πρώτος άξονας ήταν το περιβόητο “mail Χαρδούβελη”, δηλαδή η δαιμονοποίηση όλης της προσπάθειας της προηγούμενης κυβέρνησης να ολοκληρώσει η χώρα το δεύτερο μνημόνιο και να μπει σε μια νέα εποχή, χωρίς την ανάγκη ενός τρίτου μνημονίου.
Ο δεύτερος άξονας ήταν η λαϊκιστική υπόσχεση ότι η λιτότητα, ως δια μαγείας, τελειώνει με τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.
Ο τρίτος άξονας ήταν το θέμα του χρέους. Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ το χρέος ήταν μη βιώσιμο. Στην ήπια εκδοχή ήθελε κούρεμα, στην πιο επιθετική ήταν απεχθές και επονείδιστο και ήθελε πλήρη διαγραφή. Και οι δυο εκδοχές ήταν εξίσου δημοφιλείς στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά στους ΑΝΕΛ που σε αυτό το θέμα, τουλάχιστον, οι απόψεις τους ταυτίζονταν πλήρως.
Το παραπάνω τυχοδιωκτικό αφήγημα, κάτω από τον τίτλο «ελπίδα – αξιοπρέπεια», πληρώθηκε ακριβά από τον ελληνικό λαό, ύστερα από έξι μήνες καταστροφικής, αυτοκτονικήςθα έλεγα, διαπραγμάτευσης. Αυτή η διαδικασία, ονοματίστηκε ανερυθρίαστααπό τον ίδιο τον Πρωθυπουργό ως «αυταπάτη». Μια από τις πιο ακριβοπληρωμένες και οδυνηρές αυταπάτες στην πρόσφατη ιστορία μας.
Ο ελληνικός λαός χρεώθηκε με ένα σκληρό τρίτο μνημόνιο, βυθίζοντας την οικονομία σε ύφεση, αυξάνοντας τα κόκκινα δάνεια, βάζοντας τις τράπεζες και την οικονομία σε capitalcontrols, δημιουργώντας τις συνθήκες αφελληνισμού του τραπεζικού συστήματος.
Και με το χρέος;
Και εκεί κατάφερε ουσιαστικά να το καταστήσει μη βιώσιμο αφού φόρτωσε την οικονομία με ένα νέο πρόγραμμα 86 δις και 46 δις νέο χρέος σε ονομαστικούς όρους. Αποτέλεσμα όλων αυτών το ΔΝΤ να αναθεωρήσει εκ βάθρων τις προβλέψεις του για το ΑΕΠ και να τις βυθίσει στο 1% χαρακτηρίζοντας το χρέος «εξαιρετικά μη βιώσιμο».
Τελικά δεν πετύχαμε τίποτα στο τελευταίο Eurogroup;
Πετύχαμε αόριστες προσδιοριστικές υποσχέσεις και αυτές αναφορικά μόνο με τον EFSF κατά 0-15 χρόνια. Πετύχαμε την τελευταία στιγμή να μην έχουμε ευθύ χαρακτηρισμό από το ΔΝΤ του ελληνικού χρέους ως «εξαιρετικά μη βιώσιμου». Και από εκεί και πέρα τίποτα. Καταρχήν δεν εξασφαλίσαμε την πολυπόθητη ποσοτική χαλάρωση. Η ρήτρα ανάπτυξης δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία γενικόλογη αναφορά, καθώς η συγκεκριμένη ιδέα θα ενταχθεί κι αυτή στη συζήτηση που θα γίνει το καλοκαίρι του 2018 για τα όποια μέτρα ελάφρυνσης του χρέους εξεταστούν τότε.
Η Γερμανική απαίτηση για αιρεσιμότητα παρέμεινε, που σημαίνει ότι τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, καθώς και ο μηχανισμός προσαρμογής στην ανάπτυξη, θα υλοποιηθούν εάν κριθεί απαραίτητο στο τέλος του προγράμματος. Η χώρα ανέλαβε δέσμευση για πρωτογενή πλεονάσματα 2% έως το 2060 και δέσμευση για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% επί πέντε χρόνια έως και το 2022. Το «φιλόδοξο πακέτο αναπτυξιακών δράσεων από ευρωπαϊκά κονδύλια» καθώς και η «αποδοχή του πάγιου αιτήματος της κυβέρνησης για ίδρυση Αναπτυξιακής Τράπεζας» δεν είναι τίποτα περισσότερο από απλές υποσχέσεις.
Το Eurogroup της 15ης Ιουνίου, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είναι το φυσικό επακόλουθο μιας ανερμάτιστης πολιτικής, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Συμβολικά όμως, αποτελεί την κατάρρευση ακόμα μιας μεγάλης αυταπάτης για τον Πρωθυπουργό. Μια μεγάλη ήττα και μια πλήρης διάψευση όλων όσων έλεγε, έταζε και υποτίθεται διαπραγματευόταν όλο το προηγούμενο διάστημα. Ο ελληνικός λαός και κρίση διαθέτει και μνήμη έχει για να κρίνει το σύνολο των κυβερνητικών επιλογών.
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
