Το contrast με την επίσκεψη του Barack Obama στην Κούβα, στις 20 Μαρτίου του 2016, είναι πλήρες. Τότε, αρκετοί Κουβανοί, απαλλαγμένοι από το άλγος του πολυετούς εμπάργκο, υποδέχθηκαν τον Αμερικανό πρόεδρο με ενθουσιασμό και πραγματοποίησε μια επίσκεψη με φοβερούς συμβολισμούς, μιας και, επί της ουσίας, ήταν ο άνθρωπος που έβαλε την υπογραφή του, ώστε να κλείσει μια σημαντική εκκρεμότητα από το παρελθόν.
Αυτά στην Κούβα. Στην Ελλάδα, η αστυνομία βγάζει διαταγή απαγόρευσης συγκεντρώσεων για την Τρίτη και την Τετάρτη στον άξονα που θα κινηθεί ο κ. Οbama, ενώ ολόκληρη η πόλη μετατρέπεται σε φρούριο, για να μην υπάρξει απολύτως κανένα απρόοπτο. Η επίσκεψη του κ. Οbama θα έχει εορταστικό χαρακτήρα μόνο γι’ αυτούς που θα βρίσκονται στο Μαξίμου, στο Προεδρικό, αλλά και για όσους έχουν πάρει την πολύτιμη πρόσκληση για την ομιλία του το πρωί της Τετάρτης στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, μια ομιλία που αναμένεται για τα μηνύματα που θα επιλέξει να εκπέμψει ο απερχόμενος Αμερικανός πρόεδρος.
Το ζήτημα όμως είναι το εξής: η Ελλάδα δεν «γιορτάζει» τον ερχομό μιας σπουδαίας προσωπικότητας και ενός πολιτικού βαρύνουσας σημασίας, ακόμα και παρά την εκλογή Trump. Δεν αναγνωρίζουμε τη σημασία της, παρά την μειωμένη επιρροή του κ. Obama στον νέο πρόεδρο. Ομολογουμένως, η κατάσταση δεν θυμίζει το 1999, όταν τότε είχε έρθει στην Αθήνα ο Bill Clinton. Τότε, ο Αμερικανός πρόεδρος σκόπευε να μείνει αρκετές μέρες στην Ελλάδα και να κάνει και μια ολιγοήμερη απόδραση σε τουριστικούς προορισμούς, η αδυναμία όμως της κυβέρνησης Σημίτη να εγγυηθεί την ασφάλεια του Αμερικανού προέδρου για περισσότερες μέρες και εκτός της Αθήνας, οδήγησε σε ανατροπή σχεδίων. Τη μέρα που ήρθε ο κ. Clinton, δύο μέρες μετά τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου, η Αθήνα κάηκε, το «φαιοκόκκινο» μέτωπο συναντήθηκε στις πλατείες λίγα χρόνια πριν βρεθεί για να διαμορφώσει το συμπίλημα των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος και μάλιστα στήθηκε και ένα πρόχειρο δικαστήριο, σαν άλλο θέατρο σκιών. Πρόεδρος του δικαστηρίου ο Κώστας Καζάκος, μετέπειτα βουλευτής του ΚΚΕ, εισαγγελέας ο επί έτη πρόεδρος του Σωματείου των Ηθοποιών Βασίλης Κολοβός και δικαστίνες η Ντενίζ Μπαλτσαβιά και η Μαίρη Ραζή. Προς αποκατάσταση των hoaxes του ίντερνετ, ο Σταύρος Κοντονής δεν ήταν ο εισαγγελέας της δίκης, αλλά όλος ο τότε Συνασπισμός ήταν στους δρόμους εναντίον του Αμερικανού προέδρου.
Βλέπετε, τότε η Αριστερά, κομμουνιστική και ανανεωτική, διήγε περίοδο ρομαντισμού και αντι-ιμπεριαλιστικού μεγαλείου, ενώ οι Έλληνες πολίτες συγκλονίζοντας από τους βομβαρδισμούς στο Κόσοβο και όμνυαν στην υπεράσπιση του Slobodan Milosevic, του ομόδοξου Σέρβου αδερφού μας. Το ότι, λίγα χρόνια μετά προσήχθη για να δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι μια αμελητέα λεπτομέρειας που δεν έπρεπε να χαλά την ελληνική σούπα.
17 χρόνια μετά, ορισμένα πράγματα έχουν αλλάξει. Πολλοί από τους διαδηλωτές εκείνης της μέρας, σήμερα κυβερνούν. Άλλοι, πήγαν προς ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, μιας και την έκαναν νωρίς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο το ΚΚΕ έμεινε στάσιμο-αλλά τι να περιμένει κανείς από το ΚΚΕ, του οποίου η συνεισφορά στην πολιτική ζωή είναι διαπιστώσεις και αναπόληση των πεπραγμένων της Σοβιετικής Ένωσης; Ένα όμως δεν έχει αλλάξει, αν κρίνει κανείς από την κινητοποίηση στα συνδικάτα (π.χ. στη Διδασκαλική Ομοσπονδία), αλλά και από τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα fora των sites, όπου ως γνωστόν, μαζεύεται κάθε καρυδιάς καρύδι: το αίσθημα του ανάδελφου λαού, η απέχθεια για τον «αμερικανικό παράγοντα», η σύμφυτη πλέον αριστερόστροφη λογική του «Φονιάδες των λαών, Αμερικανοί», άσχετα αν ορισμένοι έχουν μακιγιάρει την απέχθειά τους, λόγω της θητείας της κυβερνώσας Αριστεράς στο Μαξίμου.
Είναι πολλοί συμπολίτες μας που βλέπουν παντού το φάντασμα του Peurifoy, σκέφτονται πως όλοι οι operatives της αμερικανικής πολιτικής έχουν βάλει στο μάτι την «ανάδελφο» χώρα μας, φοβούνται πως σε κάθε αμερικανική προεδρία υπάρχει ένας John Fatseas που αναλαμβάνει να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» με το κατεστημένο επί ελληνικού εδάφους και, αν τους ρωτήσεις τη γνώμη τους για τη δολοφονία του σταθμάρχη της CIA Welsh από τη 17Ν, έστω και με την απόσταση των 40+ χρόνων, στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορούν. Ορισμένα πράγματα στην Ελλάδα απλά δεν αλλάζουν και ορισμένοι άνθρωποι απλώς αδυνατούν να καταλάβουν, περισσότερο γιατί πάσχουν από αθεράπευτη ιδεοληψία, πως η πολιτική του 2016 δεν μπορεί να ερμηνεύεται με όρους του 1950 και του 1965. «Αλλάζουνε οι άνθρωπο, αλλάξαμε κι εμείς», όπως τραγουδούσαν ο Πασχάλης Τερζής και η Γλυκερία, απλώς ορισμένοι δεν το πιάνουν.
Και κάπως έτσι, βάλθηκαν πάλι μερικοί να αναβιώσουν το δικαστήριο του Καζάκου. Περιθωριακοί, και εγκλωβισμένοι στον ιδεοληπτικό τους ορίζοντα. «Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε/ είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα», έγραφε ο Τριπολίτης στο Ανεμολόγιο, για να πει πως μια συγκεκριμένα γενιά αγωνιστών δεν ξόφλησε. Κι όμως, οι διαπρύσιοι κήρυκες του στείρου αντιαμερικανισμού, οι θεματοφύλακες του αντι-ιμπεριαλισμού και ξόφλησαν και το έβγαλε βρώμα η ιστορία.
Welcome, Mr. President!
