Ροή
Το θέμα της έλλειψης εργατών γης, φέτος δεν το συναντάς ούτε στην ειδησεογραφία, ούτε στα αιτήματα των αγροτών. Γιατί άραγε, μήπως λύθηκε; Προσωρινά ναι, αλλά για λόγους... ανωτέρας βίας.
Σε όλα σχεδόν τα προιόντα που χρειάζεται μεγάλος αριθμός εργατών για την συγκομιδή τους, κεράσια, ροδάκινα, βερίκοκα, οι παραγωγές είναι μειωμένες λόγω των καπρίτσιων του καιρού την περασμένη άνοιξη. Αλλού παγωνιές στην ανθοφορία, αλλού αρρώστιες από τις άφθονες βροχές, έφεραν τα δένδρα να είναι μισοάδεια από καρπό.
Το διαπιστώσατε άλλωστε κι εσείς στα μανάβικα: δεν ήταν τιμές αυτές για μια χώρα σαν την Ελλάδα!
Κάτι αντίστοιχο αναμένεται να συμβεί και με τις ελιές. Η παραγωγή το ερχόμενο φθινόπωρο αναμένεται μειωμένη και σε πολλές περιοχές μηδενική. Αρα κι εκεί τα μεροκάματα λιγοστά.
Οι χαμηλότερες παραγωγές χρειάζονται και λιγότερα εργατικά χέρια για να συγκομισθούν. Προφανώς. Αρα, οι όποιοι εργάτες κυρίως αλλοδαποί, βρίσκονται στη χώρα αλλά και αυτοί που έρχονται αποκλειστικά για το σκοπό αυτό από την γειτονική Αλβανία, θα μπορέσουν να εκτελέσουν το έργο χωρίς προβλήματα. Χωρίς προβλήματα για εμάς τους παραγωγούς με την έννοια οτι δεν θα μείνει καρπός στο κλαρί. Οι ίδιοι όμως θα έχουν προβλήματα αφού θα κάνουν λιγότερα μεροκάματα. Θα υπάρχουν ημέρες που θα κάθονται σπίτι, ενώ οι αμοιβές προφανώς δεν θα μεταβληθούν.
Αρα το εισόδημα των εργατών αυτών θα είναι φέτος αισθητά μειωμένο. Και πώς θα τα βγάλουν πέρα; Πώς θα περάσει ο χειμώνας; Είναι δικό τους θέμα θα πει κανείς. Προφανώς θα αναζητήσουν αλλού δουλειά: στις κατασκευές φωτοβολταϊκών πάρκων που έχει γεμίσει ο τόπος εργολαβίες, σε οικοδομικές εργασίες, στον τουρισμό, τις μεταφορές. Και του χρόνου που θα τους χρειαστούμε που θα τους βρούμε; Μάλλον δεν θα τους βρούμε, αφού έχει παρατηρηθεί οτι όποιος φεύγει από την αγροτική δουλειά δεν ξαναγυρίζει.
Μήπως πρέπει να πάρουμε τα μέτρα μας από φέτος; Αυτοί οι άνθρωποι μας είναι πολύτιμοι και δεν πρέπει να τους χάσουμε από τα χωράφια μας.
Πού αλλού θα μπορούσαν άραγε να απασχοληθούν; Γιατί όχι σε δασικά έργα ή έργα καθαρισμού υπερβάλλουσας βιομάζας; Εγινε πια κοινός τόπος οτι η εν δυνάμει καύσιμη ύλη βρίσκεται παντού: η τρομακτική φωτιά στη Νέα Αγχίαλο δεν ήταν σε δασική έκταση, καταμεσής του κάμπου ήταν. Απλώς κανείς δεν έδωσε σημασία να την καθαρίσει. Μήπως τώρα που έχουμε μια κάποια υπερβάλλουσα διαθέσιμη εργασία θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με το θέμα αυτό;
Ενα τέτοιο έργο είναι ταυτόχρονα ιδιωτικό, δημοτικό και κρατικό. Ολοι μας στις εκμεταλλεύσεις μας κάπου έχουμε ένα κομμάτι γεμάτο χόρτα ή άλλα εύλεκτα υλικά: άλλος στα σύνορα με τον διπλανό του, άλλος στα αποστραγγιστικά κανάλια, άλλος πίσω από την αποθήκη, άλλος στις ελιές στο βουνό, άλλος δίπλα στο αντλιοστάσιο. Είναι γνωστό οτι η οικονομική κατάσταση των αγροτών δεν είναι σήμερα καλή. Το οποιοδήποτε έξοδα περνάει από πολλά φίλτρα. Η ζημιά όμως δεν κάνει διακρίσεις με εισοδηματικά κριτήρια, αλλά με το εάν ένα χωράφι, μια αυλή ή ένα αντλιοστάσιο είναι καθαρό ή όχι. Οπως έγινε υποχρεωτικός ο καθαρισμός των οικοπέδων μέσα στα χωριά, να γίνει και στην ύπαιθρο. Οχι μόνο από τα ξερά χόρτα αλλά από πάσης φύσεως εύφλεκτα υλικά όπως τα πλαστικά για παράδειγμα. Ας γίνει αυτό κατά περιοχές: φέτος τα χωράφια βόρεια του χωριού, του χρόνου νότια. Να μετριαστεί το κόστος και η δουλειά, αλλά πρέπει να γίνει άμεσα.
Ας μη ξεχνάμε όταν ήλθαν οι πρώτοι αλλοδαποί εργάτες στην Ελλάδα το μακρινό 1990, τα πρώτα πράγματα που έγιναν, ήταν η καθαριότητα χωραφιών και στάβλων. Ας επαναλάβουμε την ιστορία αφού ήταν επιτυχημένη.
Οι ευθύνες της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι τεράστιες και το χειρότερο κρύβονται πίσω από την πολιτική αντιπαράθεση για τις πυρκαιές. Ολοι λένε τι έκανε ο Υπουργός και, σχεδόν, κανένας τι έκανε ο Δήμαρχος! Αλλά εαν δεν προστατεύσεις εσύ το σπίτι σου, θα έλθει ο άλλος να σε σώσεις εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά; Αστεία πράγματα. Το μόνο που πρέπει να κάνει ο Υπουργός άμεσα, είναι να χαλαρώσει το πλαίσιο δράσης μιας πανελλήνιας πρωτοβουλίας καθαρισμού, βασισμένη σε ντόπιους και αλλοδαπούς εργάτες. Δεν είναι όλοι νόμιμοι, δεν είναι όλοι με χαρτιά. Ας κάνουμε τα στραβά μάτια μπροστά στην εθνική ανάγκη. Οπως θα μάζευε κάποιος τα ροδάκινα χωρίς χαρτιά, ας μαζέψει και τα ξερόχορτα.
Και μάλιστα προτείνουμε να του δοθεί στο τέλος ένα χαρτί, “Η Πατρίς ευγνωμονούσα” το οποίο θα αντικαθιστά όλα τα πρώτα στάδια για την επίσημη νομιμοποίηση. Κίνητρα δεν πρεσβεύει η κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής? Ορίστε ένα...
