Ροή
Ένας αγαπημένος χαρακτήρας της Αμερικανικής λογοτεχνίας είναι ο Rip Van Winkle. Αυτός ήταν ο επώνυμος ήρωας διηγήματος του Washington Irving του 1819. Ο συγγραφέας ήθελε να εικονογραφήσει τις αλλαγές που συνόδεψαν την Αμερικανική ανεξαρτησία. Ο Rip, καλοπερασάκιας και θύμα γκρινιάρας συζύγου, μετά από κάποια ποτηράκια παίρνει ένα υπνάκο κάτω από ένα δέντρο. Ξυπνά καμιά 20ριά χρόνια αργότερα σε ένα κόσμο χωρίς γκρινιάρα σύζυγο αλλά και πολίτης μιας νεαρής δημοκρατίας – μια διπλή ανεξαρτησία. Το πρώτο πολιτισμικό σοκ για τον καλό υπήκοο του Βασιλιά της Αγγλίας (μετά την τεράστια γενειάδα), είναι ότι το αγαπημένο του μπάρ είναι εκλογικό κέντρο των προεδρικών εκλογών. Το ξάφνιασμα του Rip με αυτά που ανακαλύπτει, κάνει και τον αναγνώστη να σκέφτεται πόσο μοναδική τελικά ήταν η Αμερικανική καθημερινότητά του.
Η ιστορία του Rip διασκευάστηκε για την πτώση του σοσιαλισμού – στο Goodbye Lenin, γερμανική ταινία του Wolfgang Becker του 2003. Όταν η σοσιαλίστρια μαμά ξυπνά από κώμα, η μεγάλη της αγάπη, η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας είναι παρελθόν. Για να μην πάθει αυτό που έπαθε ο Rip, τα παιδιά της προσπαθούν να την κλείσουν σε ένα σοσιαλιστικό κουκούλι – προκειμένου να μην ξαναμπεί σε κώμα πριν την ώρα της.
Πώς θα ήταν η ελληνική εκδοχή της ιστορίας; Ο Έλληνας Rip θα λέγεται Ευριπίδης (‘Ρύπης’) Βιγλούκας, η δε ταινία είναι σίγουρο ότι θα λέγεται Goodbye Troika. Το story σαφές: Ο Ρύπης ξυπνά μετά από 10+χ χρόνια κρίσης, σε μια Ελλάδα μετά κρίσης και μετά τρόϊκας. Θα είναι η επανάληψη του έργου, φάρσα (όπως θέλει ο Μαρξ) ή τραγωδία (όπως προοιωνίζει το όνομά του);
Μπορούμε να κάνουμε υπομονή χ χρόνια (η κρίση τελειώνει όπως είπαμε σε ‘10+χ’), οπότε θα μάθουμε σίγουρα. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε αυτά που ξέρουν κάποιοι που δεν αποκοιμήθηκαν για να μαντέψουμε τις βασικές γραμμές πιθανών σεναρίων.
Η αλήθεια είναι ότι η Ελληνική πολιτική τάξη δεν αποκοιμήθηκε όπως ο αρχικός Ριπ, ούτε ήταν τελείως απούσα όπως η σοσιαλίστρια μαμά. Διαπίστωσε το 2008/9 ότι το αυτοκίνητο με τις πινακίδες GR μπήκε ολοταχώς σε κατηφορική διαδρομή που έβγαζε από τη μια πλευρά σε τοίχο και από την άλλη σε γκρεμό. Τότε παρέδωσε το τιμόνι στην τρόικα και αποσύρθηκε στο πίσω κάθισμα.
Από τότε που ανέλαβε η τρόικα η Ελληνική πολιτική τάξη από το πίσω κάθισμα αφοσιώθηκε, σαν το παιδί που ήθελε να ήταν, στο να παίζει Gameboy ή άλλα αγαπημένα της παιχνίδια (εκλογικού και μικροπολιτικού χαρακτήρα). Πού και πού λαγοκοιμόταν, αλλά όταν ξύπναγε σχολίαζε το πώς οδηγούσε η τρόικα, ότι έπρεπε να είχε πάρει άλλη διασταύρωση, ότι το στερεοφωνικό σύστημα του αυτοκινήτου είναι παλιάς τεχνολογίας, ή ότι φτάνει πια η κλασσική μουσική – να βάλουμε και κανένα ελαφρολαϊκό.
Αυτό γίνεται ακόμα σήμερα και θα γίνεται όσο είμαστε ακόμα στο χ- (είπαμε ‘10+χ’). Ξέρουμε όμως την δραματική κορύφωση του έργου. Έχοντας φτάσει στο ορόσημο χ, η τρόικα ανάβει αλάρμ, και παρκάρει προσεκτικά στην άκρη. Κοιτάει τον Ρύπη στα μάτια και του παραδίδει το ανανεωμένο δίπλωμα οδήγησης. Με ανακούφιση και με παλλόμενη φωνή του λέει : «Over to you, now, Ρυπ!».
Τι γίνεται μετά;
Τα πιθανά σενάρια της ‘Συνέχειας επί της Οθόνης’ διακλαδώνονται.
Ένα σενάριο είναι ‘Ρύπης=Ελευθέριος Βενιζέλος’ – παραμύθι χωρίς όνομα. Ο Ρύπης ανακαλύπτει τον ήρωα που πάντα κρυβόταν μέσα του και μας οδηγεί σε χλοερά μονοπάτια…
Ένα άλλο σενάριο είναι ‘Ρύπης=Βέγγος’. Βγαίνει από το πίσω κάθισμα. Κάθεται στη θέση του οδηγού. Ανάβει τσιγάρο, βάζει το σταθμό που ήθελε, και προσπαθεί να ρυθμίσει το GPS. Αμέσως διαπιστώνει ότι (α) δεν ξέρει πού είναι (β) δεν ξέρει πού θέλει να πάει και ότι (γ) η νέα τεχνολογία που εγκατέστησε η τρόικα του είναι άγνωστη. Μετά…
Ποιο είναι πιο αληθοφανές; Η συνέχεια επί της οθόνης.
