Ροή
«Ο νέος Πτωχευτικός Κώδικας δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα, όπως κανένας πτωχευτικός κώδικας δεν έλυσε τα προβλήματα στο παρελθόν» αναφέρει χαρακτηριστικά στο insider.gr ο δικηγόρος Σωτήρης Μπρέγιαννος.
Ο κ. Μπρέγιαννος επισημαίνει μιλώντας στο insider.gr τους κινδύνους που ελλοχεύουν γύρω από τα «καυτό» ζήτημα των κόκκινων δανείων και πώς οι οφειλέτες θα μπορέσουν να διατηρήσουν την κατοικία τους. Παράλληλα εστιάζει στο πόσο γρήγορα πρέπει να «τρέξουν» βασικά επενδυτικά project στην Ελλάδα ενώ κάνει τις δικές του προτάσεις για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σήμερα ο μεγάλος «βραχνάς» της ελληνικής οικονομίας είναι τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών. Γνωρίζουμε ότι το γραφείο σας έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με το ζήτημα αυτό. Πώς «γιγαντώθηκε» το ζήτημα;
Η δική μας ενασχόληση με τις τραπεζικές χρηματοδοτήσεις είναι πολύχρονη και σχετίζεται με την αναδιάρθρωση δανείων επιχειρήσεων και νοικοκυριών. Επίσης, μαζί με κοινοπραξία δικηγορικών εταιρειών ασχοληθήκαμε και συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με τις επαληθεύσεις των πιστώσεων της Αγροτικής Τραπέζης και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, που ήταν οι μεγαλύτερες σε όγκο και χρόνο εργασίες επαληθεύσεων τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών είναι πράγματι ένα ιδιαιτέρως σοβαρό πρόβλημα για την ελληνική οικονομία. Και αυτό έγινε διότι εξαρχής η διαχείριση του προβλήματος αυτού από την Πολιτεία και τις τράπεζες ήταν, κατά την γνώμη μου, εσφαλμένη. Και επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω τι εννοώ. Το πρόβλημα των «κόκκινων δανείων» ξεκίνησε το 2010 κατά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας. Τότε δημιουργήθηκαν τρεις κατηγορίες δανειοληπτών και δη (α) μία κατηγορία δανειοληπτών, στους οποίους μεταβλήθηκαν αντικειμενικώς οι όροι της ζωής και τα εισοδήματά τους και αδυνατούσαν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες, το Δημόσιο, τους ασφαλιστικούς οργανισμούς και τους τρίτους (β) μία κατηγορία δανειοληπτών, οι οποίοι με θυσίες και πόνο συνέχισαν να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες, το Δημόσιο, τους ασφαλιστικούς οργανισμούς και τους τρίτους και εξακολουθούν μέχρι σήμερα να κάνουν το ίδιο και (γ) μία κατηγορία δανειοληπτών, οι οποίοι, κατά την γνώμη μου, είναι οι περισσότεροι, οι οποίοι κρυπτόμενοι πίσω από τα κρυφά και άδηλα εισοδήματά τους και υποκρινόμενοι αδυναμία, σταμάτησαν να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες, το Δημόσιο, τους ασφαλιστικούς οργανισμούς και τους τρίτους. Πολλοί δε από αυτούς, όντας απολύτως ανεύθυνοι, μιλούσαν για «σεισάχθεια», αναμιμνησκόμενοι του σχετικού μέτρου του Σόλωνος στην αρχαία Αθήνα και αγνοώντας το αληθές περιεχόμενο του μέτρου τούτου κατά την εποχή εκείνη.
Η σεισάχθεια του Σόλωνος δεν αφορούσε τη διαγραφή χρεών αλλά μόνο την ανακούφιση των καταπιεσμένων οφειλετών από τους τοκογλύφους
Η σεισάχθεια του Σόλωνος δεν αφορούσε διαγραφή χρεών, όπως εσφαλμένως κάποιοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν, αλλά μόνο την ανακούφιση των καταπιεσμένων οφειλετών από τους τοκογλύφους, και ήταν οριζόντιο μέτρο που αφορούσε όλους τους οφειλέτες και διευκόλυνε την εξόφληση των χρεών. Επανερχόμενοι στο παρόν, πολλοί δανειολήπτες πειθόμενοι στις υποσχέσεις των εν λόγω ανευθύνων περί «σεισάχθειας» και υπείκοντες στα κελεύσματά τους περί μη εκπληρώσεως των υποχρεώσεών τους, σταμάτησαν να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, με εξαίρεση φυσικά τους σκεπτόμενους, τους έντιμους και τους αξιοπρεπείς πολίτες. Το σκηνικό αυτό βάρυνε με την παρουσία διαφόρων funds, που αντιλήφθηκαν την ύπαρξη «πτώματος» και ως όρνεα επέπεσαν στο τραπεζικό σύστημα της χώρας απαιτώντας να εξαγοράσουν τα «κόκκινα» δάνεια έναντι πινακίου φακής (από 5 λεπτά μέχρι 20 λεπτά ανά ευρώ δανείου) πιέζοντας προς κάθε κατεύθυνση. Έτσι, δημιουργήθηκε το άγος των «κόκκινων δανείων».
Υπάρχουν άλλες λύσεις για την αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων;
Οι κυβερνήσεις έπρεπε (α) να αφήσουν τις τράπεζες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα μόνες τους χωρίς νομοθετικές παρεμβάσεις, όπως γίνεται σε όλα τον σκεπτόμενο κόσμο, που δεν ταλανίζεται από ιδεολογικές αγκυλώσεις, (β) να απευθυνθούν στην κοινωνία και να θυμίσουν σε όλους τις υποχρεώσεις τους και φυσικά την υποχρέωσή τους να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες και (γ) να αποστούν από κάθε μέτρο «προστασίας» των οφειλετών. Αν δεν έπρεπε να ληφθούν μέτρα, θα έπρεπε να λάβουν οριζόντια μέτρα ανακούφισης όλων των οφειλετών με περιορισμό των επιτοκίων και των περιοδών ανατοκισμού, με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με σκοπό την μείωση της δόσης και με περιορισμό του κεφαλαίου του δανείου.
Όμως, όπως προανέφερα, όλες οι κυβερνήσεις έκαναν το ίδιο μέγιστο λάθος. Υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος έσπευσαν, με την συμπαιγνία ή με την ανοχή των τραπεζών, να πάρουν διάφορες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την δήθεν προστασία των οφειλετών (νόμος Κατσέλη, προστασία πρώτης κατοικίας κλπ), που, όμως, εξαρχής ήταν μέτρα «προστασίας» των κακών οφειλετών και των στρατηγικών οφειλετών, οι οποίοι μέσω των δικαστηρίων, με αμφιβόλου νομιμότητος διαδικασίες, επέτυχαν να «κοροϊδεύουν» το κράτος, τις τράπεζες και τους άλλους πολίτες.
Γιατί οι οφειλέτες δεν ανταποκρίνονται στο πλαίσιο προστασίας που έχει διαμορφωθεί;
Αναφέρεσθε προφανώς στον Ν. 4605/2019 και στην προστασία της πρώτης κατοικίας, που αυτός προσφέρει μέχρι τις 30.4.2020. Ο νόμος αυτός δεν έχει να συνεισφέρει πολλά πράγματα για πολλούς λόγους, προεχόντως, όμως, διότι (α) Οι προϋποθέσεις επιλεξιμότητος, που έχουν τεθεί με τον νόμο αυτό, οδηγούν σε αποκάλυψη των καταθέσεων, των χρηματοοικονομικών προϊόντων, των πολυτίμων μετάλλων και όλης της περιουσίας των υποχρέων, κάτι που αυτοί δεν το θέλουν γιατί επί μία ζωή και τουλάχιστον κατά την τελευταία δεκαετία ζουν κρυπτόμενοι κρατώντας άδηλα και κρυφά τα εισοδήματά τους, την περιουσία τους κλπ, (β) Κανένας από τους δανειολήπτες δεν επιθυμεί να ακολουθήσει μια διαδικασία που οδηγεί σε ρύθμιση των οφειλών τους, γιατί οι δανειολήπτες αυτοί έμαθαν να ζουν χωρίς να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες, το Δημόσιο και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, (γ) Όλοι οι κακοί και στρατηγικοί οφειλέτες γνωρίζουν ότι τα δάνειά τους μεταβιβάζονται ή θα μεταβιβασθούν σε «εμπόρους» δανείων και ότι θα τα εξαγοράσουν απ’ αυτούς σύντομα αντί ισχνού αντιτίμου. Γιατί υπό τις συνθήκες αυτές κάποιος, που προσδοκά να πληρώσει το 30% του δανείου του, να θέλει να ενταχθεί σε ένα άλλο καθεστώς προστασίας, πολλώ δε μάλλον όταν έχει τα χρήματα εξαγοράς του δανείου του;
Η γνώμη μου είναι ότι ο νέος πτωχευτικός κώδικας θα έχει την ίδια εξέλιξη με τον νόμο Κατσέλη και σε σύντομο χρόνο η εφαρμογή του θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
Ο νέος πτωχευτικός κώδικας ανοίγει τον «ασκό του Αιόλου» για τους πλειστηριασμούς και, όπως όλοι γνωρίζουμε, «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Δηλαδή, μαζί με τους στρατηγικούς κακοπληρωτές θα βγουν στο σφυρί και κατοικίες, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στην αποπληρωμή του δανείου τους. Ποιος εκτιμάτε ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να διατηρήσουν οι πολίτες την κατοικία τους; Τι πρέπει να κάνουν;
Ο νέος πτωχευτικός κώδικας δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα, όπως κανένας πτωχευτικός κώδικας δεν έλυσε τα προβλήματα στο παρελθόν. Ο πτωχευτικός κώδικας μπορεί να λειτουργεί υπό συνήθεις και κανονικές συνθήκες και μπορεί να αντιμετωπίζει ένα μικρό αριθμό πτωχεύσεων ετησίως.
Ένας μεγάλος αριθμός οφειλετών, στρατηγικών και μη, θα είναι στο απυρόβλητο
Στην Αττική λ.χ. το 2017 κηρύχθηκαν 114 πτωχεύσεις, ενώ τα προηγούμενα χρόνια είχαν κηρυχθεί περίπου 250 πτωχεύσεις κάθε χρόνο. Συνεπώς, λείπουν οι μηχανισμοί, δικαστικοί και μη, που θα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν περισσότερες πτωχεύσεις. Δεύτερον, ο νέος πτωχευτικός κώδικας θα εφαρμόζεται μόνον επί εμπόρων, δηλαδή μόνον κατ’ αυτών που έχουν την εμπορική ιδιότητα και, συνεπώς, την πτωχευτική ικανότητα. Έτσι, ένας μεγάλος αριθμός οφειλετών, στρατηγικών και μη, θα είναι στο απυρόβλητο. Τρίτον, οι πτωχευτικές διαδικασίες είναι πάντοτε οδυνηρές και μακροχρόνιες για τον επισπεύδοντα και όχι για τον πτωχεύοντα. Τέταρτον, στην πτωχευτική περιουσία θα εντάσσονται μόνον τα εμφανή περιουσιακά στοιχεία του πτωχού και κανείς δεν θα μπορεί να ελέγξει την πραγματική περιουσία του σε τραπεζικές καταθέσεις στο εξωτερικό ή τα χρηματικά διαθέσιμά του στα σεντούκια του, με αποτέλεσμα η πτωχευτική διαδικασία να εξελίσσεται σε κοροϊδία για τον επισπεύδοντα δανειστή. Πέμπτον, τα δικαστήρια θα εγκλωβιστούν πολύ γρήγορα και οι σχετικές αιτήσεις θα δικάζονται μετά από χρόνια, όπως έγινε με τον νόμο Κατσέλη. Η γνώμη μου είναι ότι ο νέος πτωχευτικός κώδικας θα έχει την ίδια εξέλιξη με τον νόμο Κατσέλη και σε σύντομο χρόνο η εφαρμογή του θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο.
Από την άλλη πλευρά, αυτός που θέλει να προστατεύσει το σπίτι του και την περιουσία του πρέπει να προσφύγει στην ρύθμιση των υποχρεώσεών του προς τις τράπεζες αναλαμβάνοντας την ευθύνη του απέναντι στον εαυτό του, στην οικογένειά του, στην ζωή. Αυτή είναι η έντιμη, καθαρή και αξιοπρεπής λύση, που στηρίζεται στην αρχή «οφείλω-πληρώνω-εξοφλώ».
Τον τελευταίο καιρό κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος η άποψη πως οι δικηγόροι «προωθούσαν περισσότερο το νόμο Κατσέλη για δικό τους όφελος». Συμμερίζεσθε εσείς την άποψη αυτή;
Δεν συμμερίζομαι την άποψη αυτή γιατί οι υποθέσεις του νόμου Κατσέλη ήσαν ευτελούς οικονομικού αντικειμένου, επειδή εκδικάζονται από το Ειρηνοδικείο. Οι υποθέσεις δε αυτές είναι περίπου 58.000 και θα εκδικασθούν σ’ ένα βάθος χρόνου 10 ετών με προσδοκώμενες από τους δικηγόρους εξαιρετικά ισχνές αμοιβές επιπέδου Ειρηνοδικείου. Οι δικηγόροι θα προσδοκούσαν να γίνονται χιλιάδες ρυθμίσεις χρεών και αναδιαρθρώσεις χρεών, να υποστηρίζουν τις διαδικασίες αυτές και να εισπράττουν πολύ μεγαλύτερες αμοιβές σε σύντομο χρόνο.
Υπάρχει ρεαλιστικό σχέδιο για την πάταξη της φοροδιαφυγής;
Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που διαιωνίζεται εξαιτίας της έλλειψης βούλησης των κυβερνήσεων να το αντιμετωπίσουν. Η έλλειψη βούλησης οφείλεται (α) στο ότι η φοροδιαφυγή είναι εκτεταμένη και, συνεπώς, κάθε μέτρο, που οδηγεί στην πάταξή της, έχει πολιτικό κόστος, (β) στο ότι ευδοκιμούν διάφοροι μηχανισμοί διαφθοράς, που δεν επιτρέπουν στις Κυβερνήσεις να δουν το πρόβλημα στο σωστό μέτρο. Αν η Κυβέρνηση σέβεται τον εαυτό της και τους πολίτες της πρέπει να λάβει αμέσως μέτρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής σε όλα τα επίπεδα. Τέτοια μέτρα μπορεί να είναι: (α) Η κατάργηση των συναλλαγών με μετρητά χρήματα και η διενέργεια όλων των συναλλαγών με χρεωστική κάρτα. Στην Κίνα και σε άλλες χώρες όλες οι συναλλαγές γίνονται με την χρήση του κινητού τηλεφώνου. (β) Η άμεση σύνδεση όλων των ταμειακών μηχανών με το σύστημα ΤΑΧΙS με αυτόματη την είσπραξη του ΦΠΑ από το κράτος κατά την πραγματοποίηση της συναλλαγής και η άμεση (εντός δύο ημερών) εκκαθάριση του ΦΠΑ στο τέλος του μηνός. (γ) Η μείωση του άμεσου φόρου εισοδήματος σε ποσοστό 10%. (δ) Η μείωση του ΦΠΑ. (ε) Η ταυτόχρονη κατάργηση όλων των πάσης φύσεως φοροαπαλλαγών. (στ) Η επιβολή φόρων και δασμών σε εισαγόμενα από τρίτες χώρες προϊόντα του ηλεκτρονικού εμπορίου. (ζ) Η λήψη μέτρων επιδοκιμασίας του καλού φορολογουμένου. (η) Η εξίσωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης με την τιμή του ναυτιλιακού πετρελαίου, που θα επιφέρει την άμεση πάταξη της λαθρεμπορίας των καυσίμων.
Σύμφωνα με την διεθνή επενδυτική κοινότητα, η Ελλάδα δεν έχει ακόμη «πατήσει γκάζι» στις επενδύσεις, αναγκαία συνθήκη για την ανάκαμψη της οικονομίας. Εσείς συμμερίζεσθε την άποψη αυτή; Και αν ναι, πόσο γρήγορα πρέπει να «τρέξουν» βασικά επενδυτικά projects που θα επιβεβαιώσουν την πραγματική αναστροφή του κλίματος;
Σε όλες τις χώρες του κόσμου οι επενδύσεις αποτελούν τον σημαντικότερο μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας. Και σε όλες τις χώρες οι επενδύσεις είναι το ζητούμενο και το επιδιωκόμενο από τις κοινωνίες και τις κυβερνήσεις. Μοναδική εξαίρεση η χώρα μας, όπου επί σαράντα τουλάχιστον χρόνια κοινωνία και κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν εχθρικά τις επενδύσεις εξ αιτίας κυρίως ιδεολογικών αγκυλώσεων, που, δυστυχώς, ταλανίζουν την κοινωνία μας σε όλα τα επίπεδά της.
Δεν είναι τυχαίο ότι την ώρα που οι άλλες χώρες, ακόμη και οι γειτονικές μας, επεδίωκαν τις επενδύσεις και την εκβιομηχάνησή τους, εμείς, κοινωνία και πολιτικά κόμματα, περπατώντας ανάποδα, αποβιομηχανήσαμε την χώρα, εκδιώξαμε επενδύσεις, κλείσαμε μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις. Και οι λίγες βιομηχανικές επιχειρήσεις, που απέμειναν, δίνουν μάχη επιβίωσης επί δεκαετίες. Στην κατάσταση αυτή συνετέλεσαν ο αδυσώπητος κρατισμός που επικράτησε μετά το 1980, τα πολιτικά κόμματα, ακόμη και τα αποκαλούμενα φιλελεύθερα, και η ιδεοληπτική προσέγγισή τους στον κρατισμό και τον έλεγχο του κράτους, οι συντεχνίες, που δεν έβλεπαν μακρύτερα από την μύτη τους, και οι τράπεζες, που επί δεκαετίες λειτουργούσαν τοκογλυφικά και πελατειακά.
Οι επενδυτές δεν μας εμπιστεύονται, γιατί δεν είναι σίγουροι ότι θα βρουν ευνοϊκό κλίμα
Έτσι αποβιομηχανήσαμε και αποεπενδύσαμε την χώρα χάριν του κρατισμού, της γραφειοκρατίας και της οπισθοδρόμισης. Και σήμερα ξεκινάμε από το μείον 10 προσπαθώντας να ξαναπιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, να κερδίσουμε χρόνο, και να πείσουμε τους επενδυτές να επενδύσουν. Το πράγμα όμως, είναι δύσκολο γιατί οι επενδυτές δεν μας εμπιστεύονται, γιατί δεν είναι σίγουροι ότι θα βρουν ευνοϊκό κλίμα, ότι δεν θα αντιμετωπίσουν γραφειοκρατία, άρνηση και καταστροφή, γιατί σήμερα έχουν να κάνουν πολλές άλλες επιλογές με καλύτερους όρους.
Οι ξένοι επενδυτές θέλουν υψηλό επίπεδο εθνικής αξιοπιστίας
Δεν θέλω να αναφερθώ σε χαμένες ευκαιρίες επενδυτικές, γιατί είναι πολλές και γιατί δεν αλλάζουν τα πράγματα με τις δυσάρεστες αναμνήσεις. Δεν είμαι σίγουρος ότι είμαστε έτοιμοι, κοινωνία και Πολιτεία, για να υποδεχθούμε νέες επενδύσεις. Δείτε το χαρακτηριστικό παράδειγμα της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά. Συμπληρώνονται σχεδόν τέσσερα χρόνια από την υπογραφή της συμβάσεως πωλήσεως του 67% των μετοχών της ΟΛΠ ΑΕ και η COSCO, που πρέπει να εκτελέσει υποχρεωτικές επενδύσεις 300 εκ ευρώ και προαιρετικές επενδύσεις τουλάχιστον 200 εκατ. ευρώ, δεν έχει ακόμη πάρει το «πράσινο φως» για την πραγματοποίηση αυτών των επενδύσεων. Η COSCO, που το 2019 έφερε στον Πειραιά 5,3 εκατ. containers, ζήτησε να κατασκευάσει νέα προβλήτα 4 εκατ. containers, αλλά η κυβέρνηση «σκέπτεται» ακόμη τις «αντιδράσεις» των τοπικών κοινωνιών.
Μα πως θα ζήσουν οι τοπικές κοινωνίες του Κερατσινίου, του Περάματος και του Πειραιώς, αν δεν γίνουν επενδύσεις στην περιοχή τους; Θέλουν έναν δημόσιο ΟΛΠ; Μα ο ΟΛΠ στα χρόνια της κρατικής ακμής του εδέχετο 400.000 containers ετησίως.
Το δικηγορικό επάγγελμα στην χώρα μας έχει εξαιρετικές προοπτικές
Οι ξένες επενδύσεις για να γίνουν στην Ελλάδα χρειάζονται πρωτίστως θετικό κλίμα από την κοινωνία και το κράτος. Οι ξένοι επενδυτές δεν θέλουν κρατικές επιχορηγήσεις, δεν θέλουν ευνοϊκό φορολογικό ή εργασιακό καθεστώς. Δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτά. Εμάς τουλάχιστον ποτέ δεν μας ρώτησαν γι’ αυτά. Οι ξένοι επενδυτές θέλουν υψηλό επίπεδο εθνικής αξιοπιστίας, θετικό κλίμα για τις επενδύσεις από την κοινωνία και το κράτος, ταχείες διαδικασίες έκδοσης των σχετικών αδειών, ταχεία απονομή της δικαιοσύνης. Όταν αποκτήσουμε αυτά τα πλεονεκτήματα, τότε στην Ελλάδα θα υπάρξει επενδυτική έξαρση. Μέχρι τότε πρέπει να κάνουμε πολλά βήματα.
Το γραφείο σας συμπληρώνει 40 χρόνια πορείας στον κλάδο της δικηγορίας. Πως καταφέρατε να πρωταγωνιστήσετε και ποιες πιστεύετε ότι είναι οι προκλήσεις του δικηγορικού επαγγέλματος;
Πράγματι σε λίγες ημέρες συμπληρώνουμε 40 χρόνια σκληρής δουλειάς. Προσπαθήσαμε εξ αρχής να αξιοποιήσουμε το νέο πλαίσιο που ήταν υπό διαμόρφωση, θεσπίσθηκε ο θεσμός των δικηγορικών εταιρειών, που ήταν άγνωστος στην Ελλάδα, και υπήρξαμε η πρώτη δικηγορική εταιρεία που ιδρύθηκε στην Ελλάδα, εργασθήκαμε με εξωστρέφεια ιδρύοντας γραφεία στις Βρυξέλλες και στην Κίνα, και αναζητώντας νέες αγορές και νέα δικηγορική ύλη σε πολλές χώρες και δουλεύοντας με συνέπεια και υπευθυνότητα. Σαν δικηγορική εταιρεία, με την βοήθεια των συνεργατών μας, παρέχουμε υποστήριξη σε όλους τους τομείς του δικαίου, εκπροσωπώντας πελάτες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το ταξίδι συνεχίζεται και θα συνεχίζεται.
Το δικηγορικό επάγγελμα στην χώρα μας έχει εξαιρετικές προοπτικές και όσο η οικονομική κατάσταση της χώρας θα βελτιώνεται οι προοπτικές θα γίνονται ακόμα καλύτερες. Οι Έλληνες δικηγόροι μπορούν να πρωταγωνιστήσουν στην Νοτιοανατολική Ευρώπη αρκεί να εργασθούν οργανωμένα και συντονισμένα με συνέπεια, υπευθυνότητα, επαγγελματισμό, εντιμότητα και εξωστρέφεια. Στον χώρο της δικαστικής δικηγορίας τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά οι δικηγορικοί σύλλογοι και οι δικηγόροι πρέπει να απαγκιστρωθούν από συντεχνιακές αντιλήψεις και να απαιτήσουν πραγματική επιτάχυνση στην απονομή της δικαιοσύνης. Η ταχύτητα στην απονομή της δικαιοσύνης είναι πολιτισμός και οι δικηγόροι πρέπει να απαιτούν ταχεία απονομή της δικαιοσύνης και να αγωνίζονται για να παύσουν οι στρεβλώσεις, που επικρατούν.
