Ο λευκός ιππότης της εξωτερικής πολιτικής - Φουλ επίθεση στην καραμανλική δεξιά - Ήξεραν για ΟΠΕΚΕΠΕ

Σίγουρος, άνετος, και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ο Πρωθυπουργός άνοιξε τα χαρτιά του για εξωτερική πολιτική και ΟΠΕΚΕΠΕ σε μια μαγνητοσκοπημένη συνέντευξη στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ. Μια βδομάδα πριν από τις δύο μεγάλες μάχες στην Βουλή με τους υπόλοιπους Πολιτικούς Αρχηγούς, ο ΠΘ επιχείρησε να δείξει ποιος κρατάει το τιμόνι, και ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων απευθείας στους πολίτες- σε όσους τελοσπάντων έχουν ενδιαφέρον να παρακολουθήσουν μια πολιτική συνέντευξη μέσα στο βαθύ καλοκαίρι. Αφού πήρε πάνω του ορισμένες πτυχές της εξωτερικής πτυχής, πέρασε σε φουλ επίθεση της καραμανλικής περιόδου άσκησής της, εξαπολύοντας ευθείες βολές κατά του πρώην υφυπουργού Εξωτερικών Βαληνάκη. Ο κ. Βαληνάκης διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών σε ολόκληρη την περίοδο διακυβέρνησης ΝΔ υπό τον Κώστα Καραμανλή, με αόρατο μαέστρο τον Πέτρο Μολυβιάτη. Ηταν η εποχή του βέτο στο Βουκουρέστι για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, της διπλωματίας των ρωσικών αγωγών και της παραμονής στα δωμάτια του ξενοδοχείου στο Μπούργκενστοκ, όταν η ατμόσφαιρα έκαιγε στο κυπριακό με το σχέδιο Ανάν.

Πρωτοβουλίες

Ο κ. Μητσοτάκης προανήγγειλε πρωτοβουλίες στο ένα ανοιχτό μέτωπο αυτή την εποχή, αυτό της Λιβύης. Όπως είπε, πολύ σύντομα η Ελλάδα θα καλέσει την κυβέρνηση της Τρίπολης (είναι η μόνη που αναγνωρίζεται από ΟΗΕ), να συζητήσουν οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Ενώ παρατήρησε ότι η Λιβύη μπορεί να ανεβάζει χάρτες και να στέλνει ρηματικές διακοινώσεις, όμως στο πεδίο, «όταν πρόκειται πραγματικά να οριοθετήσει οικόπεδα προς εκμετάλλευση, κάνει τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που λέει στη ρηματική διακοίνωση. Σέβεται, με άλλα λόγια, τη μέση γραμμή, άρα την προσέγγιση της Ελλάδος για τα όρια της υφαλοκρηπίδας με τη Λιβύη».

Σε πρώτο ενικό

Η αλλιώς, ποιος ασκεί εξωτερική πολιτική.

Ο Κυριάκος πήρε πάνω του την εξωτερική πολιτική σε δύο τουλάχιστον σημεία. Το πρώτο ήταν με την αναφορά του στο σκάκι.

«Eγώ στο σκάκι προτιμώ να παίζω με τα λευκά. Θέλω να έχω εγώ την πρωτοβουλία των κινήσεων. Θέλω εγώ να μπορώ να κάνω τις πρώτες κινήσεις» αποκάλυψε, σε μια κίνηση υψηλής ηγεμονίας. «Και πολλές από τις αντιδράσεις τις οποίες βλέπουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι απότοκο πρωτοβουλιών που ανέλαβε η Ελληνική Κυβέρνηση. Άρα εγώ αντιπαρέρχομαι τη θεωρία της ακινησίας και της αποδοχής τετελεσμένων με μια ενεργητική εξωτερική πολιτική, η οποία προφανώς προκαλεί και αντιδράσεις».

Με αυτή την φράση θέλησε να αποκρούσει την κριτική ότι η κυβέρνηση την δεύτερη τετραετία, υπό την ηγεσία Γεραπετρίτη στο ΥΠΕΞ κινείται σε ήρεμα νερά και πιάνεται εξαπίνης.

Σε πρώτο ενικό

Το δεύτερο ήταν όταν αναφέρθηκε σε πτυχές της εξωτερικής πολιτικής ως εξής:

«Η Ελλάδα όμως είναι μία χώρα η οποία έχει την Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλευρό της στη Λιβύη. Έχει μια στρατηγική σχέση με την Αίγυπτο, έχει μια στρατηγική σχέση με τη Σαουδική Αραβία, με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

«Αυτές είναι προσωπικές επαφές και σχέσεις τις οποίες εγώ ανέπτυξα και κατά συνέπεια και η Λιβύη θα πρέπει να διαλέξει, και η μία και η άλλη πλευρά, εάν θέλει να συνταχθεί με τον άμεσο γείτονά της που είναι η Ελλάδα, που της προσφέρει πόρτα στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και πολύ καλές σχέσεις με τον υπόλοιπο αραβικό κόσμο ή αν θέλει να είναι αποκλειστικό «άρμα» της Τουρκίας, η οποία βεβαίως και χρησιμοποιεί τη Λιβύη ως εργαλείο».

Φουλ επίθεση

«Θα μου θυμίσετε, κα Κοσιώνη, μεταξύ του 2004 και του 2009 ποια σημαντική πρωτοβουλία ανελήφθη στα ελληνοτουρκικά; Γιατί εγώ δεν θυμάμαι κάποια».

Με την φράση αυτή λογικά έστειλε ανατριχίλες σε πολλούς γαλάζιους, βουλευτές και μη, καθώς απαξίωσε συνολικά την πενταετία διακυβέρνησης του κόμματος στο οποίο ανήκει κι ο ίδιος. Η ερώτηση αφορούσε τον κ. Βαληνάκη

αλλά η διατύπωση έφυγε σαν σφαίρα. «Αυτοί οι οποίοι έχουν ασκήσει εξωτερική πολιτική και δεν έχουν να δείξουν κάτι συγκεκριμένο ως αποτέλεσμα αυτής της δικής τους πορείας, θα συνιστούσα εν προκειμένω να είναι λίγο πιο προσεκτικοί και να μην μεταμορφώνονται ξαφνικά, όταν αφήνουν τα οφίτσια και τη δυσκολία της άσκησης της πολιτικής, σε επικριτές από την ασφάλεια και την απόσταση του πληκτρολογίου» εξήγησε.

Ίσως σε μια ιδιωτική στιγμή, στην Κρήτη, εκεί κατά τον δεκαπενταύγουστο να συζητήσει εκτενώς το θέμα με την εμπειρότατη στα εξωτερικά Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία υπήρξε υπουργός Εξωτερικών την περίοδο 2006-2009, πάλι με τον κ. Βαληνάκη υφυπουργό.

«Εμείς μόνο το 2025 πήραμε τρεις αποφάσεις: θαλάσσια πάρκα, θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός, οικόπεδα νοτίως της Κρήτης, που καμία κυβέρνηση δεν τις είχε πάρει μέχρι σήμερα» συνέχισε για να δείξει την διαφορά. Η Σία ξέχασε να του επισημάνει βέβαια ότι ο θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός ήταν ευρωπαϊκή υποχρέωσή μας, και κοινώς μας έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό μέχρι να τον παραδώσουμε, και όχι μια αυθεντική πρωτοβουλία.

Διαχρονικά

Εκτός από τα εξωτερικά, κυριάρχησε και ο ΟΠΕΚΕΠΕ. Ο κ. Μητσοτάκης και στα δύο τοποθετήθηκε επί της αρχής στο ίδιο μοτίβο: ότι είναι παλιά προβλήματα. «Τα ελληνοτουρκικά, τα θέματα τα οποία θίξατε προφανώς δεν είναι τωρινά» είπε για τους χάρτες κλπ. Ενώ για τον ΟΠΕΚΕΠΕ τόνισε ότι «το ζήτημα του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ένα πρόβλημα το οποίο δεν είναι απλά διαχρονικό, είναι διακομματικό, είναι πολιτικό, τολμώ να πω είναι κοινωνικό, με την έννοια του ότι, δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι ότι επί 40 χρόνια, μία ολόκληρη γενιά, ενδεχομένως δύο γενιές αγροτών και κτηνοτρόφων, έμαθαν σε μία λογική να εξαρτούν ουσιαστικά το μέλλον τους μόνο από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις».

Ξέραμε

Εμμέσως παραδέχτηκε ότι γνώριζε για τις ατασθαλίες στον Οργανισμό που διαχειρίζεται και μοιράζει τα κοινοτικά στους αγρότες, αλλά παρέλειψε να προσδιορίσει το πότε έμαθε. «Δεν περιμέναμε την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία να μάθουμε ότι υπάρχει κάτι προβληματικό στον ΟΠΕΚΕΠΕ» είπε.

Ενώ παραδόξως επέμενε ότι η απόφαση για την διάλυση του ΟΠΕΚΕΠΕ «ήρθε πριν την υπόθεση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας. Πριν. Κατά συνέπεια εμείς, να το πολύ απλά, είδαμε και αποείδαμε, δεν μπορέσαμε -αναγνωρίζω την ευθύνη μου σε αυτό- να βρούμε τρόπο να εξυγιάνουμε τον ΟΠΕΚΕΠΕ εν κινήσει. Τον διαλύουμε, λοιπόν, και τον ενσωματώνουμε στην ΑΑΔΕ».

Μπορεί πράγματι να το αποφάσισε νωρίτερα και να το ήξερε μόνο ο Πίνατ και το Μαξίμου.

Αφήνει το 3%

Αίσθηση προκάλεσε και μια αντίφαση που αφορά τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Από την μια διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να αλλάξει το όριο εισόδου στην Βουλή που σήμερα είναι στο 3%, αλλά από την άλλη παραδέχτηκε ότι όντας 21 χρόνια βουλευτής, «αυτή την εικόνα στο κοινοβούλιο δεν την έχω ξαναδεί. Όχι μόνο ως προς τον αριθμό των κομμάτων, αυτό κατ’ ανάγκην δεν είναι πρόβλημα, αλλά φαίνεται ότι υπάρχει ένας διαγωνισμός από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ, για το ποιος θα χρησιμοποιήσει πιο τοξική φρασεολογία. Και αυτός ο ανταγωνισμός γίνεται ολοένα και χειρότερος. «Συμμορία», «μαφία», «καμόρα», «χούντα», «καθεστώς»: αυτή δεν είναι μια φρασεολογία η οποία ταιριάζει σε μια ώριμη δημοκρατία. Ούτε αυτό μπορεί να είναι επίπεδο ενός κοινοβουλευτικού διαλόγου αντάξιου αυτού που προσδοκούν οι πολίτες. Και, δυστυχώς, σε αυτόν τον ανταγωνισμό έχουν εισέλθει και κόμματα τα οποία εν πάση περιπτώσει θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται από μια διαφορετική -θα έλεγα- αίσθηση ευθύνης, καθώς έχουν κυβερνήσει τον τόπο αυτό. Άρα, σίγουρα η εικόνα του κοινοβουλίου αυτή την εποχή δεν νομίζω ότι μας επιτρέπει να είμαστε πολύ αισιόδοξοι για το πώς οι πολίτες βλέπουν συνολικά τον κοινοβουλευτισμό».

Μια λύση θα ήταν το 3% να γίνει 5%. Αλλά ίσως ο κατακερματισμός βολεύει κάπως.

Σας φιλώ

Η Πυθία