Ροή
Εκτός από την πανδημία covid, εδώ και καιρό έχει ξεκινήσει να επιτίθεται - κατά κύματα - και μία άλλη πανδημία. Η πανδημία της ακρίβειας. Η οποία διαχέεται όλο και πιο πολύ στην αγορά, επηρεάζοντας ευρύτερα πλέον την κοινωνία και την οικονομία.
Τα μέτρα που ανακοινώνονται για να ανακουφίσουν πολίτες και επιχειρήσεις βεβαίως και αποτελούν μία πολύ σημαντική αρωγή. Απολύτως αναγκαία. Ωστόσο είναι αβέβαιο πλέον αν επαρκούν για να καλύψουν ένα πλήγμα που εντείνεται, αλλά και για πόσο θα μπορέσουν να εφαρμόζονται από κρατικά ταμεία τα οποία παράλληλα αντιμετωπίζουν και το υγειονομικό πρόβλημα.
Το θέμα της ενεργειακής κρίσης είναι πλέον προφανές πως δεν θα λήξει σύντομα. Γι' αυτό άλλωστε και - προλαμβάνοντας – η οικονομική ηγεσία της κυβέρνησης προχωρά στη δημιουργία του μόνιμου μηχανισμού για τις τιμές στο ρεύμα. Διαπραγματευόμενο γι αυτό με τις Βρυξέλλες. Όχι βεβαίως για να πάρει «χρήμα» από την ΕΕ, αλλά για να γίνει δεκτό το ελληνικό σχήμα από πλευράς κοινοτικών κανόνων κρατικών ενισχύσεων. Να θυμίσουμε πως χρήμα δεν δίδεται φέτος από την Ευρώπη ούτε για την πανδημία…
Μόνο που το ζήτημα της ακρίβειας ξεφεύγει των «συνόρων» και απαιτεί συλλογική αντιμετώπιση και στρατηγική. Η λύση πρέπει να είναι Ευρωπαϊκή και πολύ πιο άμεση από ότι προβλέπουν τα νέα πακέτα για την κλιματική αλλαγή και την κλιματική μετάβαση (που σχεδιάζονται στο πρότυπο του Ταμείου Ανάκαμψης).
Απαιτούνται μέτρα ανάλογα με αυτά της άνοιξης του 2020 για να αντιμετωπισθεί μία νέα οξεία κρίση. Και τούτο γιατί προκαλεί – σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο – πρόσθετους τριγμούς και στον επιχειρηματικό κόσμο, αλλά και στα νοικοκυριά, επηρεάζοντας πλέον όχι μόνο το ενεργειακό τους κόστος αλλά και ένα πολύ μεγάλο μέρος των αγορών και των συναλλαγών τους.
Η Ελλάδα κάνει βήματα μπροστά. Παλεύει για την άνοδο των επενδύσεων, για την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, αλλά και για την επιστροφή σε μία κανονικότητα. Ζητώντας από πολίτες και από επιχειρήσεις «ανοχή» χρόνου για την μείωση των (υψηλών) φόρων και εισφορών. Μόνο που τώρα, το διαθέσιμο εισόδημα μειώνεται και η άνοδος του κατώτατου μισθού είναι πολύ αναγκαία, αλλά όχι σωτήρια για όλους.
Πρέπει λοιπόν και η Ευρώπη να βάλει – και πάλι – πλάτη, αντιδρώντας συλλογικά, με ταχύτητα και ευελιξία. Παρά τις ευαίσθητες πολιτικές ισορροπίες σε πολλές μεγάλες χώρες που – προφανώς – είναι μέρος της αιτίας για την αδράνεια που παρατηρείται όλο αυτό το διάστημα.
