Ροή
Το 2017 είναι μία χρονιά κατά την οποία θα μας απασχολήσουν πολύ οι εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη. Ήδη οι ολλανδικές εκλογές της 15ης Μαρτίου, έδωσαν πολλά και ενδιαφέροντα μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις.
Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, οι πολίτες της Ολλανδίας έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην φιλελεύθερη και φιλοευρωπαϊκή παράταξη του κ.Μαρκ Ρούτε, και όχι στην ξενοφοβική, ρατσιστική, αντιευρωπαϊκή ακροδεξιά του Γκ.Βίλντερς.
Ήταν μία εκλογική αναμέτρηση στην οποία αναμετρήθηκαν δύο αντίρροπα συναισθήματα φόβου: ο φόβος για μία ρατσιστική Ολλανδία, ταπεινό ακόλουθο του Brexit και του D.Trump, απέναντι στο φόβο για τους πρόσφυγες, την παγκοσμιοποίηση – πάνω στον οποίο πάτησε η Ακροδεξιά.
Όμως οι Ολλανδοί αγαπούν τις ελευθερίες. Και την Ευρώπη. Ο φόβος για τον απομονωτισμό και την ακροδεξιά τους οδήγησε μαζικά στις κάλπες, στο ιστορικά υψηλό ποσοστό που ξεπέρασε το 80%. Έτσι ξέφυγε οριστικά από τον κίνδυνο της ακροδεξιάς και του λαϊκισμού. Το ίδιο ακριβώς είχε γίνει τρεις μήνες νωρίτερα στην Αυστρία: Οι πολίτες συνειδητοποίησαν ότι η ήττα της ακροδεξιάς είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη. Η συμμετοχή δεν είναι απλώς δικαίωμα – είναι θεμελιώδες δημοκρατικό χρέος κάθε πολίτη. Η δημοκρατία βασίζεται στη συμμετοχή. Η αποχή μπορεί να έχει μοιραία αποτελέσματα – δείτε πόσο την έχουν μετανιώσει οι Δημοκρατικοί ψηφοφόροι στις ΗΠΑ που δεν πήγαν να ψηφίσουν! Αρκεί να αναλογιστούμε ότι και στη χώρα μας, στις εθνικές εκλογές του 2015 προσήλθαν για να ψηφίσουν 1,5 εκ. λιγότεροι πολίτες από ό,τι το 2009.
Είναι αλήθεια πως σε πολλές περιπτώσεις οι μειοψηφίες μπορούν να είναι εξαιρετικά θορυβώδεις. Ειδικά σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε στην Ελλάδα, ο καθημερινός αγώνας του επαγγελματία, του επιχειρηματία, του ιδιώτη για να επιβιώσει η επιχείρησή του και να διασωθούν οι θέσεις εργασίας που συντηρούνται από αυτή, η προσπάθεια του οικογενειάρχη να επιβιώσει η οικογένειά του, οι θυσίες κάθε φορολογούμενου για να στηρίξει το κοινωνικό σύνολο και την πατρίδα του, οδηγούν την πλειοψηφία των πολιτών σε μία σιωπηλή μάχη που – αν και κοινή – μοιάζει ιδιωτική. Βρίσκουν έτσι χώρο και χρόνο στο δημόσιο διάλογο οι θορυβώδεις μειοψηφίες του λαϊκισμού, του απομονωτισμού, των άκρων, δημιουργώντας εντυπώσεις.
Όσο και αν είναι πρόσκαιρες αυτές οι εντυπώσεις όμως, η ζημιά που μπορεί να δημιουργηθεί από την ανάδειξη της ακροδεξιάς, των λαϊκιστών, των αντιευρωπαϊστών στο τιμόνι μίας χώρας, θα είναι μόνιμη. Οι Αμερικανοί πολίτες το καταλαβαίνουν τώρα. Οι Βρετανοί έχουν αρχίσει και συνειδητοποιούν το κόστος του Brexit. Άλλοι λαοί απέτρεψαν τη ζημιά την τελευταία στιγμή. Οι Έλληνες, νιώθουμε καθημερινά τις επιπτώσεις μίας λαϊκιστικής αριστερο-δεξιάς Κυβέρνησης, η οποία δείχνει παροιμιώδη ανοχή στην ακροδεξιά των ναζί, σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Έχουμε γίνει το παράδειγμα προς αποφυγήν για όλη την Ευρώπη. Μόνο οι δημοκρατικοί πολίτες μπορούν να το ανατρέψουν αυτό.
Το δεύτερο μάθημα των ολλανδικών εκλογών, αφορά φυσικά την κεντροαριστερά. Η πολυδιάσπαση των δυνάμεών της δεν την ωφέλησε καθόλου: το Εργατικό Κόμμα υπέστη μία ιστορική καθίζηση, τη στιγμή που το σύνολο των κεντροαριστερών, προοδευτικών κομμάτων στην Ολλανδική Βουλή ξεπερνά σε έδρες το πρώτο κόμμα του κ.Ρούτε. Μας θυμίζει κάτι αυτό; Φυσικά. Και εδώ, παραμένουμε οι «πρώτοι διδάξαντες».
Όλα αυτά τα χρόνια, έχω συμβάλει με όλες μου τις δυνάμεις – και ενίοτε με προσωπικό κόστος – σε όλες τις προσπάθειες για την ενοποίηση του πολιτικού μας χώρου. Πίστεψα και αγωνίστηκα και για την «Ελιά» και για την «Πρωτοβουλία των 58», και ακόμη περισσότερο για τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Η ευκαιρία δεν έχει χαθεί ακόμη, όμως ο χρόνος λιγοστεύει. Οι προοδευτικές, σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις στη χώρα μας και στην κοινωνία έχουν χρέος να συμπορευθούν, για να δώσουν μία νέα προοπτική στην Ελλάδα και στους πολίτες της.
Η δήθεν «αριστερά» του κ.Τσίπρα σπατάλησε την εμπιστοσύνη των πολιτών και το πολιτικό κεφάλαιο που τυχόν διέθετε, συνεργαζόμενη αγκαλιά με την ξενοφοβική λαϊκο-δεξιά του κ.Καμμένου και υποτασσόμενη στα κελεύσματα του κ.Σόιμπλε και του ΔΝΤ. Η συντηρητική νεοφιλελεύθερη δεξιά του κ.Μητσοτάκη δεν είναι – και δεν μπορεί να είναι – η μοναδική απάντηση στην καταστροφική θητεία Τσίπρα-Καμμένου.
Η προοδευτική παράταξη είναι εδώ. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη, ο ιστορικός φορέας της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και κεντροαριστεράς, είναι παρούσα, μαζί με τους πολίτες, δίπλα στους πολίτες, για τους πολίτες. Οι πόρτες είναι ανοιχτές για όλους. Η ενότητα του χώρου μας, δεν θα σηματοδοτήσει απλώς μία εκλογική νίκη: θα είναι νίκη της προοδευτικής Ελλάδας, της Ελλάδας του 2030.
