Το συγκεκριμένο καλλιτεχνικό ρεύμα το οποίο αναφέρεται στη μεταπολεμική ιταλική τέχνη και η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά με αυτή την ονομασία το 1967 στη γκαλερί La Bartesca από τον Ιταλό κριτικό τέχνης Germano Celant. Η Arte Povera αναφέρεται σε μια γενιά καλλιτεχνών της δεκαετίας του 1960 και του 1970. Ονομάστηκε «φτωχή» τέχνη όχι επειδή ήταν φτωχοί οι καλλιτέχνες που ασχολήθηκαν με αυτή αλλά επειδή χρησιμοποιούσαν ευτελή ακόμη και βρώμικα υλικά όπως υφάσματα, ξύλο κλπ.
Και όμως αυτά τα ευτελή υλικά δείχνουν να κερδίζουν το ενδιαφέρον των συλλεκτών, οι οποίοι διαθέτουν αξιόλογα ποσά για να αποκτήσουν κάποιο έργο που ανήκει σε αυτό το ρεύμα.
Οι τιμές των συγκεκριμένων έργων γνωρίζουν ραγδαία αύξηση στις δημοπρασίες όπως είναι για παράδειγμα ένα έργο του Giuseppe Penone το οποίο «έπιασε» την τιμή των 1,3 εκατ. δολαρίων σε δημοπρασία του οίκου Philips ενώ ένα έργο του Γιάννη Κουνέλλη «έπιασε» τα 2 εκατ. δολάρια σε δημοπρασία του οίκου Christies.
Ένα «μυστικό μουσείο» γεμάτο με έργα της Arte Povera
Εδώ και αρκετά χρόνια η Nancy Olnick και ο Giorgio Spanu συνέλλεγαν «σιωπηρά» έργα του καλλιτεχνικού ρεύματος Arte Povera. Τα συλλεκτικά κομμάτια έχουν φθάσει τα 400 και το ζευγάρι ετοιμάζεται να ανοίξει ένα μουσείο στην Μινεσότα στις ΗΠΑ. Η ιδιωτική συλλογή θα εκτεθεί σε μια έκταση 1.800 τμ.
«Το μόνο πρόβλημα στην περίπτωση των συγκεκριμένων έργων τέχνης είναι ότι ο όγκος τους είναι πολύ μεγάλος και δεν μπορούν να εκτεθούν σε ένα απλό σπίτι με γυάλινους τοίχους», σημειώνει η Nancy Olnick. Για το λόγο αυτό, οι ιδιοκτήτες του μουσείου αναζήτησαν μια «ιδανική στέγη» για τα έργα.
Ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί το ακριβές σημείο που θα λειτουργεί η έκθεση, αν θα είναι ανοιχτή στο κοινό με δωρεάν είσοδο και σε ποιο κοινό στοχεύει τελικά. Ωστόσο, τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία θα μπορούσε να σκιαγραφήσει αυτό που οι ιδιοκτήτες θεωρούν ως αποστολή του μουσείου: {να είναι σε θέση να μοιραστούν την εμπειρία και τη γνώση με την οικογένεια, τους φίλους και ένα κοινό που δείχνει ενδιαφέρον για τα συγκεκριμένα έργα ακόμη και αν δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένο με την ιταλική τέχνη», αναφέρουν σε σχετικό κείμενό τους.
Ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας των μουσείων και η περίπτωση των Olnick-Spanu
Το φαινόμενο των πλούσιων συλλεκτών, οι οποίο χρηματοδοτούν τη λειτουργία έκθεσης σε δικό τους χώρο δεν είναι κάτι άγνωστο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη έκθεση έχει κάποιες ιδιαιτερότητες: την ανωνυμία (καθώς οι Olnick και Spanu δεν εμφανίζονται σε σχετική λίστα των συλλεκτών του Artnet Top 100 και δεύτερον, το γεγονός ότι η έκθεση αυτή δεν έχει μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα όπως συμβαίνει συνήθως σε άλλα μουσεία.
Για παράδειγμα, άλλοι γνωστοί οργανισμοί τέχνης όπως είναι οι Hall Art Foundation, Brant Foundation Art Study Center και Glenstone museum οι οποίοι έχουν ιδρυθεί από δισεκατομμυριούχους όπως είναι οι Mitchell και Emily Rales ισχύει η ιδέα ότι κάποιος μπορεί να κάνει μια δωρεά και ο οργανισμός έχει την ευθύνη να διαχειριστεί και τα έργα τέχνης και τις χορηγίες που δέχεται.ενώ ταυτόχρονα υπόκειται σε φορολογικές απαλλαγές.
Ωστόσο, το ζευγάρι Olnick και Spanu δεν είναι εντελώς άγνωστο στο χώρο της τέχνης. Διαθέτουν μια συλλογή 500 έργων από γυαλί Μurano και έχουν μιλήσει αρκετές φορές για αυτό δημοσίως. Για τη συγκεκριμένη συλλογή έχουν μιλήσει αρκετές φορές δημοσίως (υπήρξαν άρθρα και στη New York Times) και μάλιστα είχε διοργανωθεί και μία solo έκθεση στο μουσείο Τέχνης και Design της Νέας Υόρκης (πρώην American Craft Museum).
