Ροή
Η ελληνοτουρκική κρίση του Σισμίκ, με βρήκε, ως μαθήτρια, στην αυλή του σχολείου μου, στην Ξάνθη. Ιδέα δεν είχαμε για το τι συνέβαινε. Και ξαφνικά άρχισε να διαχέεται η πληροφορία ότι έγινε επιστράτευση και, μέχρι να καταφέρει το μικρό μας μυαλό να επεξεργαστεί την είδηση, άρχισαν να περνούν μπροστά από το σχολείο στρατιωτικά οχήματα με προορισμό τον Έβρο. Δε θυμάμαι πολλά πράγματα πέραν αυτών και μιας γενικευμένης αίσθησης φόβου. Μην ξεχνάμε ότι το 1987 δεν υπήρχε ούτε ιδιωτική τηλεόραση, οπότε δεν ξέρω και πόσο πολύ επηρεάστηκε η υπόλοιπη Ελλάδα, που δεν είχε την ανάλογη εικόνα. Η κρίση βέβαια ξεπεράστηκε γρήγορα και η κανονικότητα επανήλθε. Ως κοινωνία επομένως δε χρειάστηκε, ευτυχώς, να κάνουμε τίποτα.
Το πρόσφατο περιστατικό της σύλληψης των δύο στρατιωτικών το πρωτάκουσα στο ραδιόφωνο. Μετά βέβαια η ενημέρωση ήρθε απ’ όλα τα μέσα, που πληθωρικά διαχέουν την είδηση συνοδευόμενη από την εικόνα. Από την αρχή φαινόταν πως είναι πιο σύνθετο απ’ όσο παρουσιάζονταν. Καθώς περνούν οι μέρες και τα πράγματα γίνονται ολοένα και πιο περίπλοκα, αυτό που προσπαθώ με κάθε τρόπο να παρατηρήσω, είναι περισσότερο η αντίδραση της κοινωνίας και όχι τόσο οι πολιτικές που ακολουθούνται ένθεν και ένθεν των ανατολικών μας συνόρων.
Η Ελλάδα του ’87, με την κρίση του Σισμίκ, είναι πολύ διαφορετική από την Ελλάδα του ’96 της κρίσης των Ιμίων και τελείως διαφορετική το 2018. Η ελληνική κοινωνία σήμερα κινείται δυστυχώς χωρίς όραμα, έχοντας το βλέμμα συνεχώς προς τα πίσω, προς το πρόσφατο παρελθόν της επίπλαστης ευμάρειας. Γι’ αυτό και στο θέμα των συλληφθέντων στρατιωτικών η κοινωνία, κατά βάση, είναι βουβή. Μάλλον μας ήρθε βαρύ το περιστατικό.
Δύο άνθρωποι, που δε διέπραξαν κανένα έγκλημα, πέραν της στρατιωτικής τους ιδιότητας, σε περίοδο ειρήνης, σε σύμμαχο χώρα, συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, χωρίς να γνωρίζουμε πότε θα δικαστούν και με ποιο κατηγορητήριο. Μέσα σε λίγες ώρες οι ζωές τους έγιναν έρμαιο πολιτικών ισορροπιών. Ποιος περίμενε ότι εν έτει 2018 η έννοια του δικαίου, εθνικού και διεθνούς, θα υφίστατο τέτοια ήττα. Και όταν λέω εθνικό αναφέρομαι στο δίκαιο της γείτονος, για να μην παρεξηγούμαστε.
Μαθητεύσαμε στα εύκολα. Είναι πολύ πιο εύκολο να τσιρίζουμε στα τηλεπαράθυρα, ώστε να ξανανοίξουν οι πύλες διορισμού στο δημόσιο, από αυτό που μας έλαχε. Έχει ακούσει κανείς μια σοβαρή τοποθέτηση επ’ αυτού, γιατί εγώ πραγματικά την ψάχνω με το κυάλι.
Και εμείς, ως Έλληνες πολίτες, πώς θα διαχειριστούμε το γεγονός; Κατά βάση σήμερα, ως κοινωνία, αντιδρούμε μόνο «οπαδοποιημένα», με έλλειψη ευρύτερης συνοχής και διευρυμένου αξιακού συστήματος. Από την εποχή των παραταξιακών καφενείων της δεκαετίας του ’80, δυστυχώς δεν άλλαξαν και πολλά. Και ενώ μαστιζόμαστε ήδη σχεδόν μια δεκαετία από την κρίση, ενώ ζούμε σε ένα διεθνές περιβάλλον που μόνο ομαλό δεν το λες, εμείς απλά καταφέραμε να μεταφέρουμε την ατμόσφαιρα του καφενείου των ‘80s στην ΤV. Και τώρα ήρθαν τα δύσκολα.
Η αρχαία πρόθεση συν, όταν μπαίνει μπροστά από ουσιαστικό προσδίδει την έννοια του «μαζί». Στην καθημερινότητά μας, στην επαγγελματική και κοινωνική μας ζωή είμαστε «συγγενείς», «συνάδελφοι», «συναγωνιστές», «συμπολίτες», «συμπατριώτες». Πραγματικά αναρωτιέμαι εάν έχουμε κατ’ ελάχιστον σκεφτεί ποιο ουσιαστικό μάς συνδέει με τους συλληφθέντες στρατιωτικούς, ώστε να τους εντάξουμε αξιακά σε μια δική μας συλλογικότητα, που θα μας αναγκάσει τουλάχιστον να προβληματιστούμε σοβαρά γι’ αυτό που γίνεται. Μέχρι τότε μας βολεύει να βλέπουμε απλώς δύο «παιδιά»!
