Ροή
Πότε θα επαναστατήσουν οι συνεπείς; Αναφέρομαι στο μη θορυβώδες τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, που υπομένει με προσωπικό κόστος, την καθίζηση της χώρας, αλλά δεν υποκύπτει στις σειρήνες του αντιμνημονιασμού και του εθνολαϊκισμού. Αυτοί που αναζητούν τα αίτια της κρίσης και δεν τους αρκεί η μιζέρια και η κοινωνία χαμηλών προσδοκιών.
Στα οκτώ χρόνια της κρίσης και του μεγάλου πολιτικού αναδασμού πλέον έχουν κυβερνήσει όλοι. Ωστόσο, η χώρα δεν πάτησε με αυτοπεποίθηση στα πόδια της, τα μνημόνια και οι επιτροπείες επεκτείνονται. Αντιθέτως, ζούμε τον παροξυσμό του λαϊκισμού, της ανηθικότητας και του πελατειασμού χωρίς αιδώ. Την πικρή αυτή αλήθεια ασπάζονται -και ας μην το πολύ παραδέχονται- και οι πιο θερμόαιμοι συμπολίτες μας, που πίστεψαν τις απατηλές εύκολες λύσεις, τα «ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα».
Οι προσδοκίες του κόσμου, παρότι χαμηλωμένες, εξακολουθούν να θέλουν την ανάκαμψη της χώρας. Έπαθαν -ελπίζω να- έμαθαν και αναζητούν προοπτική ως προσωπική και συλλογική διέξοδο. Οι κοινές πεποιθήσεις ξεπερνούν κοινωνικές τάξεις και πολιτικές προτιμήσεις.
Η πλειοψηφία των πολιτών πιστεύει ότι, όποιος είναι διατεθειμένος να δουλέψει, θα πρέπει να μπορεί να βρει δουλειά, που θα του επιτρέπει να ζει βιώσιμα. Οι οικονομικοί μετανάστες θα επέστρεφαν εν μια νυκτί, αν διαπίστωναν ότι η χώρα θα παρείχε ένα φιλικό, σταθερό περιβάλλον για ιδιωτικές επενδύσεις.
Οι περισσότεροι θέλουν να πληρώνουν δίκαιους φόρους, αλλά δεν θέλουν να τους βλέπουν να πηγαίνουν χαμένοι. Ο εκνευρισμός των πολιτών φουντώνει κατά των φόρων, του (κομματικού) κράτους και των συνδικάτων, όταν περιμένουν στην ουρά μπροστά στο ανοιχτό γκισέ μιας δημόσιας υπηρεσίας και πίσω από το τζάμι οι υπάλληλοι φλυαρούν, σαν να μην τους βλέπουν.
Όλοι πιστεύουν ότι κάθε παιδί δικαιούται να λάβει ουσιαστική εκπαίδευση και κάθε νέος δικαιούται να πάει στο Πανεπιστήμιο, ανεξαρτήτως οικονομικής δυνατότητας.
Οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η προστασία του περιβάλλοντος εγγυάται μια ποιοτικότερη ζωή, ενώ όλοι πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα στην προστασία από το έγκλημα και την τρομοκρατία.
Όλοι πιστεύουν ότι δικαιούνται ένα σύστημα υγείας, που οι ασθενείς δε θα φέρνουν σεντόνια και γάζες από το σπίτι τους και που δεν θα αποκλείονται καρκινοπαθείς από ακτινοθεραπείες λόγω έλλειψης μηχανημάτων, την ίδια στιγμή που εξάγουμε γιατρούς.
Οι περισσότεροι θα συναινέσουν σε μια περιορισμένη σύνταξη, αν η αύξηση της απασχόλησης, ιδίως των νέων (των παιδιών τους ουσιαστικά) θα δημιουργήσει μια υγιέστερη διαγενεακή ισορροπία, που θα στηρίξει την δημιουργία οικογένειας.
Μπορεί μόνος του ο πολίτης να τα διαχειριστεί όλα αυτά; Όχι.
Μπορεί το κράτος να δώσει λύση για όλα; Και πάλι, όχι.
Ωστόσο, με μια αλλαγή στις προτεραιότητες με ένα συγκεκριμένο και κοστολογημένο πλαίσιο παρεμβάσεων μπορεί να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τη γενιά των Ολυμπιακών αγώνων, που το 2021 θα ενηλικιώνεται και θα αναζητά προοπτική.
Να αλλάξουμε όσα είναι δυνατόν, χωρίς να γκρεμίσουμε την χώρα.
Γι’ αυτό έχει εθνικό ενδιαφέρον - κι όχι μόνο κομματικό - η εκλογή του αρχηγού στο πολιτικό κέντρο. Το πολιτικό κέντρο στον 20ο αιώνα, ιστορικά αποτέλεσε το «κέντρο βάρους» εθνικών προσπαθειών, που με γενναίες μεταρρυθμίσεις «έχτισαν» θεσμούς στη χώρα.
Η ιδεολογική διχοτόμηση του κέντρου, όμως, ανήκει στον 20ο αιώνα. Ο 21ος αιώνας απαιτεί ριζοσπαστισμό στην επίλυση των προβλημάτων και δημιουργικότητα στην επινόηση λύσεων.
Το μέλλον της χώρας ανήκει στις συμπράξεις και στη σύνθεση διαφορετικών απόψεων για να πάψει η Ελλάδα να είναι ένα γαλατικό χωριό στα νότια της Ευρώπης. Οι συνθέσεις έχουν πάντα σημείο συνάντησης και ισορροπίας το κέντρο. Αποτελεί ζήτημα υπαρξιακής σημασίας για την ανάκαμψη της χώρας, ο σχηματισμός ενός νέου προοδευτικού σχήματος, ενός κοσμοπολίτικου ριζοσπαστικού κέντρου.
Αριστερά και Δεξιά στην Ελλάδα συναντιούνται –παραδόξως- πολιτικά σ’ ένα κοινό τόπο: Την συντήρηση του εθνολαϊκισμού, που αρνείται την παγκοσμιοποίηση και προτιμά την αναδίπλωση πίσω από κλειστά εθνικά σύνορα.
Ο κόσμος αλλάζει κάθε μέρα. Η συμμετοχή των πολιτών στην εκλογική διαδικασία θα αναδείξει τον αρχηγό και τις ιδέες που θα επικρατήσουν στην ελληνική κοινωνία. Θα ζήσουμε σε μια «ανοιχτή» ή σε «μια κλειστή» κοινωνία τα επόμενα χρόνια;
Ένα «ανοιχτό» κέντρο υποδέχεται όλους τους πολίτες, που ασπάζονται την αλήθεια, την αξιοκρατία και αντιστρατεύονται τις πελατειακές σχέσεις και το βόλεμα, την «παλιά» Ελλάδα.
Χρειαζόμαστε αλλαγή γενιάς και αλλαγή υποδείγματος στην πολιτική, για να αναδειχθούν οι πάρα πολλές δημιουργικές δυνάμεις της μεσαίας τάξης, μέσα από ένα ρεαλιστικό και γενναίο πρόγραμμα διακυβέρνησης.
Διαφορετικά, ο υγιής, ο ευκατάστατος, ο «διαπλεκόμενος» ή απλώς ο τυχερός θα πλουτίσει περισσότερο και ο φτωχός, ο άρρωστος ή ο άτυχος δεν θα έχει που να στραφεί. Δεν είναι τρόπος αυτός να φτιάξουμε μια νορμάλ χώρα!
Επανάσταση σήμερα, είναι η εφαρμογή και η ολοκλήρωση της κανονικότητας!
Να εξασφαλίσουμε, δηλαδή, την κοινωνική συνοχή και να δημιουργήσουμε οικονομική ανάπτυξη με ευκαιρίες για όλους.
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
