Σώπα, μη μιλάς, είναι εσωστρέφεια

Νικόλας Τσολακίδης
Viber Whatsapp Μοιράσου το
Σώπα, μη μιλάς, είναι εσωστρέφεια

Αναμφίβολα η Γ’ ελληνική δημοκρατία αποτελεί την πιο σταθερή πολιτική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της χώρας, αρκετές αλλαγές και κατακτήσεις σηματοδοτήθηκαν και εδραιώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, όπως και πολλές παθογένειες, κληρονομιά του παρελθόντος, που αντί να εκλείψουν, γιγαντώθηκαν και ως νοοτροπία, καθιερώθηκαν.

Μια απ’ αυτές τις στρεβλές πρακτικές, είναι και η διατήρηση του ‘’αλάθητου’’ του ηγέτη. Ποτέ αληθινά, δεν έγιναν βήματα προόδου για την αποδοχή της διαφορετικής άποψης στα κόμματα και τις παρατάξεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις που μετριόνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, ο πολιτικός κόσμος πορεύτηκε μέχρι σήμερα, με γνώμονα την αρχή του ενός και τις ομοβροντίες των χειροκροτημάτων της επιδοκιμασίας από την πλατεία.

Η διαφορετική γνώμη στηλιτεύονταν από το κύμα των χλευασμών, περιθωριοποιούνταν, γελοιοποιούνταν, ώστε να φαντάζει στα μάτια του κομματικού στρατού και της κοινωνίας των πολιτών, μια γραφική αντίδραση. Συνοδευόταν από έναν συρφετό ύβρεων και αναθεμάτων, για εκείνον που θα τολμούσε να διαφωνήσει με τον πρόεδρο- άρχοντα της παράταξης, ενώ οι ταμπέλες υπονομευτής, αντάρτης, υποκινητής της εσωστρέφειας, ‘’παραταξιακός πράκτορας’’ έδιναν και έπαιρναν, δίνουν και παίρνουν μέχρι σήμερα, μαρτυρώντας με θλιβερό τρόπο, ότι τίποτε δεν διδαχθήκαμε από την κρίση και την περιδίνηση που μας βρήκε.

Μοιάζει αλήθεια τραγικό, αλλά λες και σήμερα το κομματικό σύμπαν κινείται παράλληλα με την κοινωνική πραγματικότητα, χωρίς να συναντιούνται, έχοντας ελάχιστη επικοινωνία με τις αγωνίες και τα προβλήματα των ανθρώπων. Τίποτε και κανένας δεν νομιμοποιείται να διασαλεύσει την επίπλαστη παραταξιακή ειρήνη και τη νηνεμία, που καμία σχέση και αντίληψη δεν έχει, με τον καθημερινό πόλεμο των συνανθρώπων μας για επιβίωση. Αλλιώς πώς να εξηγήσει κανείς τέτοιο αυτισμό;

Είναι εσωστρέφεια η διαφορετική άποψη που ζητάει να φυσήξει φρέσκος αέρας στα παλιά μεταλλικά γραφεία με τα συρτάρια των αραχνιασμένων ρουσφετιών και τα ιλουστρασιόν προγράμματα των πολιτικών γηπέδων, τότε που παιζότανε τα ‘’ντέρμπι’’ των μονομάχων του δικομματισμού και τα σπασμένα πλήρωνε πάντα ο λαός και δεν είναι παθογένεια ότι κάποιοι, νοσταλγούν εκείνες της μέρες, τις ‘’μπαλκονάτες’’, της μεταπολίτευσης.

Είναι εσωστρέφεια και υπονόμευση μια άλλη γνώμη, μια ιδέα που ακουμπάει,το καρδιοχτύπι και τα οράματα των συνανθρώπων μας και δίνει έναυσμα για διάλογο ουσιαστικό μαζί τους, για αυτά που τους πληγώνουν, που τους ταλαιπωρούν, που τους δίνουν ζωή και δεν είναι παθογένεια ο ίδιος ‘’T.rex’’ , σαράντα και πλέον χρόνια τώρα, να διαβάζει σε μια μάζωξη κομματικών φρουρών το ίδιο ξύλινο κείμενο με μικρές παραλλαγές, με προτάσεις και θέσεις που δεν έχουν εφαρμογή ούτε στη δεκαετία του εβδομήντα, τη δεκαετία της πρώτης του νιότης και να εισπράττει βροχή ψεύτικα χειροκροτήματα αποδοχής, από τους ίδιους διαχρονικούς τιμητές, μετακλητούς και μη, σε ένα ακροατήριο από το οποίο λείπουν οι πολίτες, γιατί δεν έχουν το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθούν με τέτοια.

Είναι εσωστρέφεια να αξιώνουν ανανέωση οι σαραντάρηδες, ενώ η φυσική σειρά των πραγμάτων είναι να την απαιτούν οι εικοσάρηδες και τριαντάρηδες και δεν είναι παθογένεια, που μια ολόκληρη γενιά κοντεύει στη μέση ηλικία, περιμένοντας την πολιτική αλλαγή που κάποιοι με λύσσα εμποδίζουν, δίχως να υπάρχει κανείς να φωνάξει: ‘’αλλαγή φρουράς, αλλαγή φρουράς,’’ παρά συνωστίζονται σε πολιτικές επετηρίδες ανεξάντλητες, σισύφειες, προσμένοντας αλήθεια τι;

Είναι εσωστρέφεια να ζητάς ανοίξουν οι μουχλιασμένες και πολυκαιρισμένες ντουλάπες των κρυμμένων σκελετών, για να μην βλάψουμε την κομματική υγεία και δεν είναι παθογένεια που αφανίζουμε ορδές νέων ανθρώπων, που γύρισαν την πλάτη στο άρρωστο πολιτικό σύστημα και δεν λαμβάνουν μέρος στη ‘’γιορτή’’ της δημοκρατίας, παρά μεταναστεύουν αναζητώντας αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες για να δημιουργήσουν και να κυνηγήσουν τα όνειρα τους σε άλλες χώρες, πολιτισμένες. Τι κι αν εδώ γεννήθηκε ο πολιτισμός, τι κι αν εδώ πρώτο-ακούστηκε η φράση ελευθερία, τι κι αν εδώ έκανε τα πρώτα βήματα της η δημοκρατία; Ποιος μας πιστεύει πια; Ποιος σας πιστεύει, πια;

Είναι εσωστρέφεια και κοινωνικός ρατσισμός να αντιδράς σε συνέδρια και συνεστιάσεις άνευ κοινωνικού αντικρίσματος, δοτών και κολλητών και δεν είναι παθογένεια, που ενώ έχεις φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι της μίζερης και ανώφελης πολιτικής επιβίωσης, να επιμένεις πασχίζοντας να εξασφαλίσεις μικρές καρέκλες σε ερειπωμένα παραταξιακά κτίρια και λίγα έδρανα στη βουλή, για να βαυκαλίζεσαι ότι μετέχεις στην πολιτική ιστορία και την εξέλιξη των γεγονότων του τόπου.

Είναι εσωστρέφεια να αναζητάς συνεργασίες και να θέλεις να ανοίξει συζήτηση και διάλογος για συμπόρευση με όλους γύρω σου, που πιστεύουν ότι απελευθερώνοντας και ενώνοντας από μηδενική βάση, -χωρίς ματαιοδοξίες και οφίτσια,- τις δυνάμεις της κοινωνίας των πολιτών, μπορείς να προσφέρεις πραγματικές υπηρεσίες στη χώρα σου και δεν είναι παθογένεια, τη στιγμή που ρημάζονται ιστορικές παρατάξεις της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, γιατί δεν είχαν τη δύναμη, τη μεγαλοψυχία και τη διορατικότητα να συμβαδίσουν με τις ανάγκες και τα θέλω της εποχής μας, να παραμένεις περιχαρακωμένος στο κομματικό σου κεντροαριστερό τιμάριο, θαρρώντας πως κατέχεις το μοναδικό προνόμιο του ιδιοκτήτη αυτού του πολιτικού χώρου, μαζί με λιγοστούς και λίγους ‘’βολικούς’’ σου φίλους, που το μόνο που κομίζουν, είναι κολακεία και να νομίζεις ότι με αυτόν τον τρόπο σηματοδοτείς τη διεύρυνση,κοροϊδεύοντας τον εαυτό σου ότι δεν εξυπηρετείς τη ματαιότητα σου, αλλά τον λαό.

Είναι εσωστρέφεια να ζητάς εσωκομματική δημοκρατία και διαδικασίες μήπως και συγκινηθεί και κανένας έξω από τα κομματικά περίπτερα, απ το δρόμο, απ’ τα πεζοδρόμια του μόχθου, της ανεργίας, της αναξιοκρατίας, της απελπισίας και σου ανοίξει την πόρτα και την καρδιά του, να σου μιλήσει,πιστεύοντας πως άλλαξες και δεν είσαι όπως παλιά, τότε που μετρούσες το μπόι των προεκλογικών συγκεντρώσεων με τον αριθμό των ψήφων και δεν είναι αυταρχισμός, να πιστεύεις ότι τούτο εδώ το ‘’μαγαζί’’ το κληρονόμησες από τους προγόνους σου και σου ανήκει, άρα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητεί τη ‘’σοφία’’ σου, τις εντολές σου, το λόγο σου, καθώς έπαψες να αφουγκράζεσαι και ακούς μόνο τη φωνή σου.

Είναι εσωστρέφεια να σταματήσουν να μιλούν οι δήθεν μεγαλοσχήμονες, που είναι έτοιμοι και την ψυχή τους να ξεπουλήσουν, για τη δόξα και τη ραστώνη της καρέκλας, όπως το έκαμαν οι διαχρονικοί τους σύντροφοι τις δύσκολες ώρες, που ενώ έπρεπε να σταθούν δίπλα σε αυτούς που δεκαετίες κορόιδευαν, τότε που η καταστροφή επέβαλε την αλήθεια, προτίμησαν αντί να την που, να γίνουν λαθρεπιβάτες της ιδιοτέλειας και δεν είναι παθογένεια, που οι λιγοστοί που έμειναν για να αφηγηθούν την ειλικρίνεια δεν τους ακούει κανένας, γιατί στη θλίψη το ανάθεμα γίνεται βουνό και η φράση: ‘’όλοι ίδιοι είστε’’, αντηχεί παντού, απαξιώνοντας την πολιτική και τους πολιτικούς και όχι άδικα.

Είναι εσωστρέφεια να ισορροπείς την πολιτική σου ύπαρξη, κρατώντας ίσες αποστάσεις από όλους και όλα, με λόγο καταγγελτικό, δίχως να προτείνεις διέξοδο στα αδιέξοδα , με το σεντόνι της πολιτικής παρθενίας κουρελιασμένο σημαία σου και δεν είναι παθογένεια, όταν με τη στάση και τη συμπεριφορά σου, του δημαγωγού-λαϊκιστή, θεομπαίχτη αντιπάλου σου, ομοιάζεις.

Τα φώτα στους παρα- διαδρόμους και τα καπνισμένα ακατάστατα γραφεία των θλιβερών συνδικαλιστο – πατέρων, που σε έγλυφαν και σε έλουζαν συνθήματα και κολακείες, για να συντηρούν την αεργία και την τεμπελιά τους,απομυζώντας την ικμάδα και τον ιδρώτα, εκείνων που πάντα θωρούσες από μακριά, γιατί αρνιόσουν να κατέβεις στο χαμηλό τίμιο και τραχύ σκαλοπάτι τους, έσβησαν. Οι εργατοπατέρες των δημοσίων εταιρειών συντεχνιακής ωφέλειας, που σήμερα ψυχορραγούν, σου κούνησαν μαντήλι και μετακόμισαν. Κι ενώ απόμεινες μονάχος, με τη σκληρή πραγματικότητα συντροφιά, είναι τόσο πηχτό το σκοτάδι που δεν τη βλέπεις, δεν θέλεις να τη δεις, προτιμάς να εθελοτυφλείς και να τους νοσταλγείς να επιστρέψουν, για να κάνετε τα ίδια λάθη από την αρχή. Δεν σε αδικώ, έτσι έμαθες, έτσι σε έμαθαν κι αυτό δύσκολα αλλάζει, θέλει τόλμη και μεγαλοσύνη.

Σώπα, μη μιλάς είναι εσωστρέφεια, βλάπτεις το κόμμα.

Εσείς όμως υποτιμάτε τον ίδιο σας τον εαυτό και βλάπτετε τη χώρα και τα όνειρα αυτών, που έπαψαν να συμμετέχουν στο ‘’πανηγυράκι’’ σας και απέχουν, που εδώ και καιρό σας έχουν προσπεράσει, ενώ εσείς επιμένετε να πιστεύετε ότι θα γυρίσουν πίσω να σας ρίξουν έστω μια ματιά, από λύπηση και μόνο.

Ακολουθήστε το insider.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.

gazzetta
gazzetta reader insider insider