Ροή
Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια από την στιγμή που φάνηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι το επόμενο κόμμα που θα αναλάβει την διακυβέρνηση του τόπου. Οι προσδοκίες μεγάλες. Οι χειμαζόμενοι από την κρίση συμπολίτες μας έβαλαν ψηλά τον πήχη και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να περάσει από πάνω. Ορισμένες δε φορές κατάφερε να τον θέσει και πιο κάτω από ότι τον είχαν ήδη βάλει άλλες διακυβερνήσεις. Τι αφήνει τελικά πίσω ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ξεκινώντας από τις προσδοκίες για αύξηση μισθών, επαναφορά των δώρων στους συνταξιούχους περάσαμε στην καθιέρωση πλέον, του κοινωνικού μερίσματος. Οι συντάξεις και τα επικουρικά επιδόματα θα περικοπούν κι άλλο. Ενώ με μια υπέροχη αλχημεία θα μειωθούν και οι απολαβές όσων λαμβάνουν αναπηρικές συντάξεις. Η κυβέρνηση δεν δίστασε να δώσει επιδόματα σε νέους ανέργους την ιδία ώρα που η αγορά εργασίας έχει μετατραπεί σε νόμιμο σκλαβοπάζαρο. Και αν ο φόβος για την επόμενη μέρα είναι μεγαλύτερος από την επιθυμία σου να διαμαρτυρηθείς για αυτή την κατάσταση και στην ίδια κατάσταση με εσένα βρίσκετε και άλλο ένα 50% των συναδέλφων σου, τότε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θεώρει ότι δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς και να απεργήσεις.
Εντυπωσιακό παραμένει το γεγονός της αστραπιαίας διαδικασίας επιτάχυνσης και επανέναρξης μεγάλων κατασκευαστικών έργων από δρόμους, μέχρι και το ΜΕΤΡΟ της Θεσσαλονίκης. Άλυτα ζητήματα όπως ΠΑΕ να αποκτήσουν το γήπεδο που πάντα ήθελαν με τους όρους που ήθελαν (μέσα σε αυτούς και κρατική χρηματοδότηση), λύθηκαν μονομιάς. Τι συνέβη όμως με τα λεγόμενα έργα προστασίας της ζωής που έμειναν στα συρτάρια με αποτέλεσμα να θρηνήσουμε τόσα θύματα στην Μάνδρα; Γιατί υπήρξε διαφορετική μεταχείριση και τι πήγε στραβά με τον ορισμό των προτεραιοτήτων;
Αντί να περιοριστεί η καταστολή, η αστυνομοκρατία και η αστυνομική βία, έχει γεμίσει το κέντρο της Αθήνας με κλούβες των ΜΑΤ και πάνοπλους άνδρες της αστυνομίας με το δάκτυλο στην σκανδάλη λες και είμαστε στο Παρίσι και περιμένουμε από λεπτό σε λεπτό νέο τρομοκρατικό κτύπημα. Αποκορύφωση της αστυνομικής βίας θα είναι ότι για πρώτη φορά θα πέσουν χημικά σε κλειστό χώρο στους πλειστηριασμούς. Σαν από θαύμα δεν θρηνήσαμε κανένα θύμα αυτή την φορά, ξεχνώντας ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχουν συμπολίτες μας που πέθαναν από αυτά σε ανοικτούς χώρους.
Στον δρόμο που χάραξε η πρώτη μνημονική διδάξασα υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, βαδίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ εμπνεόμενος από το έργο της. Πώς λύνεις το πρόβλημα της μοιραίας συνταξιοδότησης του παλιού σου προσωπικού και τον περιορισμένο αριθμό μόνιμων προσλήψεων που μπορείς να κάνεις; Τότε η υπουργός απάντησε κλείνοντας και συγχωνεύοντας σχολεία και καθιερώνοντας το έκτακτο προσωπικό, κίνηση που άφηνε τα σχολεία χωρίς το απαραίτητο προσωπικό για μήνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω και να μειώσει την εξάρτησή του από το έκτατο προσωπικό με το να επικροτήσει την αύξηση των διδακτικών ωρών των εκπαιδευτικών, σε βαθμό που τους κάνει να μοιάζουν πλασιέ γυρίζοντας από σχολείο σε σχολειό για να συμπληρώσουν ώρες. Η άλλη θαυμαστή, αριστερή αλλά και πολύ παιδαγωγική λύση στο πρόβλημα που βρήκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη. Περίπου ίδια αναλογία με το σχέδιο «Αθηνά» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μπορεί να συναντήσει κάνεις και με τα προωθούμενα πανεπιστήμια που θα προκύψουν μέσα από τα ΤΕΙ.
Αυτούς και πολλούς άλλους πετυχημένους χειρισμούς αφήνει πίσω του ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν καμία σχέση με αυτά που είχαν εξαγγελθεί από πλευράς του; Έστω και την δεύτερη φορά που ζήτησε την ψήφο του Λαού, με το πάλε ποτέ παράλληλο πρόγραμμα. Είναι αυτοί οι χειρισμοί που ζητούσε ο κόσμος; Ή για να το θέσουμε σε καλύτερες βάσεις, είναι αυτοί που είχε πραγματικά ανάγκη ο κόσμος;
Θεωρώ ότι μια σοβαρή προσπάθεια κοινωνικής αλλαγής πρέπει να ξεκίνα με αφετηρία όσους δεν ψηφίζουν πια. Δεν εννοώ αυτούς που δεν ψηφίζουν από επιλογή και με μια παροχολογία, επιδόματα και λοταρίες προσπαθείς να τους τουμπάρεις και να καταλαγιάσεις τον κοινωνικό θυμό. Εννοώ αυτούς που ψήφιζαν - ήταν σαν εμάς, αλλά ξέρουν ότι ό,τι και να ψηφίσουν, κανένας δεν θα νοιαστεί. Τίποτα δεν θα αλλάξει στην ζωή τους. Αυτούς που ολοένα αυξάνονται. Αυτούς που ζουν σε σπίτια χωρίς θέρμανση και ρεύμα κινδυνεύοντας να τα χάσουν και αυτούς που ήδη ζουν στον δρόμο και τρέφονται από συσσίτια.
Όταν με τις πολιτικές σου αντί να τους αυξάνεις τις πιθανότητες επανένταξής τους στην κοινωνία, τους αυξάνεις έστω και λίγο αριθμητικά, έχεις ήδη χάσει το παιχνίδι της κοινωνικής πολιτικής ό,τι και να κάνεις.
Η κατάσταση γίνεται πιο δραματική όταν αναλογιστείς ότι μέρα με την ημέρα γίνεσαι όλο και πιο ευάλωτος. Οκτώ χρόνια τώρα μέρα με την ημέρα γινόμαστε όλο και πιο ευάλωτοι. Εάν δεν ξεκινήσεις την διακυβέρνησή σου προστατεύοντας τους πιο ευάλωτους των ευάλωτων και μετά κλιμακωτά να δράσεις παρεμβατικά και για τους υπόλοιπους ό,τι και να κάνεις θα είναι πασαλείμματα χωρίς στόχευση για το τι κοινωνία θέλεις, που επιδιώκεις να πας και τι επιθυμείς να αφήσεις πίσω. Αυτή πρέπει να είναι η νούμερο ένα προτεραιότητά σου σε μια κοινωνία που κατά κοινή ομολογία έζησε σε αυτά τα 8 χρόνια μια οικονομική και κοινωνική μετάβαση σε ένα σκηνικό που έχει παρομοιαστεί ως αντίστοιχο ενός πολέμου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλο ένα μνημονικό κόμμα που είχε την διακυβέρνηση αυτού του τόπου. Η διαφορά είναι ότι με μικροπασαλείμματα και χίλιους δύο άλλους τρόπους έχει καταφέρει εντυπωσιακά να αργήσει να φθαρεί και να συσσωρεύσει την αγανάκτηση του κόσμου και νομίζω πως έτσι θα καταγράφει από τον ιστορικό του μέλλοντος.
Το θέμα, όμως, είναι, η επόμενη μέρα. Η μετά τον ΣΥΡΙΖΑ εποχή! Ο δύσμοιρος αυτός ιστορικός θα συνεχίσει να γραφεί στο ίδιο κεφάλαιο και μετά από την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Θα συνεχίσει να παραθέτει και άλλες ιστορίες μνημονικής τραγωδίας ή θα αλλάξει επιτέλους σελίδα, και θα γραφτεί ένα νέο κεφάλαιο, διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα για αυτό τον τόπο;
Την απάντηση σε αυτή την Ιστορική πρόκληση θα την δώσουμε μόνο εμείς.
