Ροή
Δεν είχα ποτέ καμία συμπάθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα. Ούτε πίστεψα ποτέ στην παρά φύση συμμαχία του με τον κ. Καμμένο και τους ΑΝΕΛ. Η άνοδός τους στην εξουσία έγινε με απίστευτα ψέματα και με αναίσχυντη εκμετάλλευση της απόγνωσης πολυπληθών στρωμάτων του πληθυσμού μετά από πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας και απώλειας του 25% του ΑΕΠ της χώρας. Επίσης όμως, ποτέ δεν θα υποστήριζα την καταστροφή της Ελλάδας προκειμένου να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Η εκλογή οποιουδήποτε διαδόχου πάνω σε ερείπια δεν θα είχε τίποτα θετικό για τους πολίτες και για τη χώρα.
Γι’ αυτό και είδα με καλό μάτι την τεράστια κωλοτούμπα που επιχείρησε μετά το καταστροφικό εξάμηνο της «γενναίας διαπραγμάτευσης» του 2015. Έστω και χωρίς καμία συγγνώμη για όσους λοιδόρησε και διέσυρε με ανεπίτρεπτους χαρακτηρισμούς τα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια. Έστω και με τις παλινωδίες και τις αντιφατικές συμπεριφορές των στελεχών του. Με ακόμα καλλίτερο μάτι είδα τα όσα είπε με τον Μακρόν και αμέσως κατόπιν στη Θεσσαλονίκη, έστω και αν την επόμενη κιόλας ημέρα εν πολλοίς διαψεύστηκαν και βυθίστηκαν στα μολυσμένα νερά του Αργοσαρωνικού.
Παρά το ότι ο τακτικισμός και η επικοινωνιακή διαχείριση συνιστούν τα δυνατά σημεία του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του Πρωθυπουργού, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι μάλλον κάτι έχει καταλάβει μετά από δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης και ότι η όψιμη στροφή του προς την Ευρώπη και την επιχειρηματικότητα, έστω επιφανειακή, δεν είναι τελείως ψεύτικη.
Αυτό αποτελεί θετικό στοιχείο για την πορεία της χώρας. Το ότι πλέον όλες οι μείζονες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, εκτός ΚΚΕ, ΧΑ και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ομονοούν ως προς το ευρωπαϊκό μας μέλλον και ως προς την χρησιμότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των επενδύσεων, συνιστά σταθεροποιητικό παράγοντα της πολιτικής σκηνής και προοιωνίζεται σχετικά ομαλές πολιτικές εξελίξεις, έστω και αν ορισμένοι φοβούνται την καθεστωτική έξη των κυβερνώντων και τις εμπνεύσεις που αρύονται από ορισμένα λατινοαμερικανικά πρότυπα.
Προσωπικά, δεν ισχυρίζομαι ότι ο κ. Τσίπρας είναι ψεύτης. Ακόμα όμως και αν είναι ειλικρινής και θέλει να πάει προς αυτή την κατεύθυνση, το πρόβλημα είναι αν μπορεί. Με τα στελέχη και την διοικητική μηχανή που διαθέτει, η γνώμη μου είναι ότι δεν μπορεί. Ένας κούκος (ο κ. Πιτσιόρλας) δεν φέρνει την άνοιξη…
Όμως, και για το σύνολο της αντιπολίτευσης, η νέα αυτή εικόνα του κ. Τσίπρα –αληθινή ή κάλπικη- δημιουργεί καινούργια διακυβεύματα και απαιτεί αναπροσαρμογές, οι οποίες δεν είναι ούτε εύκολες ούτε αυτονόητες. Ο γενικόλογος ευρωπαϊσμός και η γενική θέση υπέρ της ιδιωτικής οικονομίας, δεν αρκούν πλέον. Χρειάζονται συγκεκριμένες εξειδικεύσεις, σαφή προτάγματα, έλλογες εξαγγελίες, κοστολογημένες υποσχέσεις και πειστικά επιχειρήματα υπέρ μιας πραγματικής και όχι επίπλαστης αλλαγής πορείας. Είναι σε θέση η αντιπολίτευση να υπερισχύσει του ΣΥΡΙΖΑ στο κοινό πλέον μέτωπο της ευρωπαϊκής πορείας και των ανοιχτών οικονομικών οριζόντων; Αυτό θα είναι, πιθανότατα, το διακύβευμα της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Μακάρι η μάχη να δοθεί σ’ αυτό το πεδίο και οι πολίτες να κρίνουν την αποτελεσματικότητα των όπλων του ενός και των άλλων. Λέω μακάρι γιατί δεν είμαι πεπεισμένος ότι έχουμε ξεπεράσει ως χώρα και λαός την κρατολατρεία και την καθ’ ημάς Ανατολή.
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
