Θα φέρει ο Όρμπαν τον Μάριο Ντράγκι πίσω στην ΕΕ;
Όπως πρόσφατα λέγαμε, το παιχνίδι των διαδόχων στις θέσεις των επικεφαλής των ευρωπαϊκών θεσμών έχει ήδη ξεκινήσει. Η ονοματολογία πλέον δεν περιλαμβάνει μόνο υποψήφιους που «καίγονται» μέσω της δημοσιοποίησης των ονομάτων τους αλλά και προσωπικότητες που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εμφανίζονται «ανθεκτικές» σε κρίσιμα τραπέζια διαπραγμάτευσης. Ή τουλάχιστον δεν μπορούν να αγνοηθούν εύκολα.
Ο Μάριο Ντράγκι είναι προφανώς μία από αυτές, με δεδομένο μάλιστα ότι η θέση του προέδρου του Συμβουλίου ενδείκνυται να έχει καλυφθεί εγκαίρως, πριν την 1η Ιουλίου όταν και ξεκινά η προεδρία της Ουγγαρίας στην ΕΕ. Σε αντίθετη περίπτωση, μία σειρά πρωτοβουλιών περνά στον Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος -παρά τα υφιστάμενα και εν πολλοίς αποτελεσματικά ενδοκοινοτικά check and balances- θα έχει τη δυνατότητα να κάνει τη ζωή των ομολόγων του -και των μισών Βρυξελλών- δυσκολότερη.
Η επιστροφή του Μάριο Ντράγκι σε κομβική θέση συντονιστή εθνικών πολιτικών εντός της ΕΕ (κατά έναν τρόπο αυτό έκανε και στην ΕΚΤ) θα έδινε κύρος σε έναν θεσμό που έχασε αρκετούς βαθμούς στιβαρότητας τα τελευταία χρόνια και σε μία περίοδο που απαιτούνται αποδεδειγμένες ηγετικές ικανότητες. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο επόμενος πρόεδρος του Συμβουλίου θα διαπραγματεύεται όχι μόνο με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και τους άλλους θεσμούς της ΕΕ αλλά ενδεχομένως και με μία νέα κυβέρνηση Τραμπ.
Το job description ωστόσο δεν αρκεί για να κερδηθεί η θέση. Μεταξύ άλλων, τα κριτήρια είναι επίσης εθνικά (ιταλικά), περιφερειακά (ευρωπαϊκός Νότος), εκλογικά (ισορροπίες ευρωομάδων στο κοινοβούλιο) και προσωπικά (ναι, οι διαπροσωπικές σχέσεις παίζουν πάντα το ρόλο τους). Συνεπώς, η επιλογή Ντράγκι θα πρέπει να ικανοποιεί τα πολιτικά κριτήρια της Μελόνι -όχι μόνο του Ρέντσι π.χ. που ήδη τοποθετήθηκε- καθώς και τις κομβικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Α, και μία λεπτομέρεια. Θα πρέπει να θέλει και ο ίδιος. Κι αυτό δε σχετίζεται μόνο με τη θέση αλλά και τις εγγυήσεις που θα έχει για να μπορεί να (ξανα)κάνει τη δουλειά του.
Τέλος, εύλογα θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς: Πότε θα ξέρουμε αν ο Όρμπαν θα φέρει τον Ντράγκι (ή όποια άλλη επιλογή) στην προεδρία του Συμβουλίου; Το αργότερο στις 27-28 Ιουνίου, θα απαντούσα με σχετική ασφάλεια.
Λίγο μετά τις ευρωεκλογές -όταν και οι νέες ισορροπίες της δύναμης των ευρωομάδων θα είναι καταγεγραμμένες- οι 27 ηγέτες θα δειπνήσουν ατύπως στις 14 Ιουνίου. Θεωρητικώς, μπορούν και να συμφωνήσουν τότε. Εξ όσων γνωρίζω όμως, στην ΕΕ δεν ελήφθη ποτέ τα τελευταία χρόνια οποιαδήποτε κρίσιμη απόφαση χωρίς να εξαντληθούν όλα τα χρονικά περιθώρια. Στις 27 και 28 Ιουνίου, λοιπόν, είναι προγραμματισμένη η τελευταία σύνοδος κορυφής πριν την ανάληψη της προεδρίας από την Ουγγαρία. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι παραδοσιακά σε εμάς τους φιλοευρωπαίους αρέσουν τα «ευρωδράματα», θα μπορούσε η αγωνία να κρατήσει ως και τις 30 του μήνα. Και μετά από μία εξοντωτική τετραήμερη διαπραγμάτευση, να βγει λευκός καπνός. Ούτε ώρα παραπάνω όμως. Τουλάχιστον για τη θέση του διαδόχου του Σαρλ Μισέλ. Τα ευρωδράματα μάς αρέσουν, όχι οι ευρωτραγωδίες.