Εκλογικά ποσοστά αγροτικού πληθυσμού και διατροφική ασφάλεια

Μετά από πολύ καιρό, δόθηκε στη δημοσιότητα έρευνα εκλογικής συμπεριφοράς με ξεχωριστή αναφορά στους αγρότες. Προφανώς, όλες οι ενδιάμεσες σχετικές έρευνες, μετρούσαν και την συμπεριφορά των κατοίκων της υπαίθρου, απλώς δεν κρίνονταν σκόπιμο να επισημανθεί η όποια διαφορά ή ομοιότητα με το γενικό μέσο όρο.

Τι άλλαξε τώρα και δημοσιοποιήθηκαν τα αναλυτικά αυτά αποτελέσματα;

Ό,τι και να συνέβη, θα πρέπει πρώτα να δούμε εάν μια τέτοια απάντηση βασίζεται σε μια σύγχρονη ανάγκη του λεγόμενου γενικού κοινού, δηλαδή εσάς που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές.

Πρώτα από όλα τι εννοούμε σήμερα αγροτικό πληθυσμό; Αυτούς που μόνο ασχολούνται με την γεωργία ή την κτηνοτροφία και που παράλληλα διαμένουν σε κάποιο χωριό, μικρό ή μεγάλο;

Διότι εδώ και λίγα χρόνια παρατηρείται ένα φαινόμενο αγρότες και μάλιστα πολύ ενεργοί, να μένουν σε πόλεις, πηγαινοερχόμενοι καθημερινά στα κτήματά τους.

Επαγγελματίας που εμπορεύεται ανταλλακτικά για δημοφιλές αγροτικό ημιφορτηγό, έλεγε πρόσφατα ότι οι κάτοχοι σχετικών οχημάτων στην περιοχή του κάνουν ημερησίως πάνω από 150 χιλιόμετρα. «Αφού πάνε κι έρχονται κάθε μέρα στο χωριό τους που απέχει 30 χλμ από εδώ συν τις επί τόπου διαδρομές, να πως μαζεύονται τόσα χιλιόμετρα». Συνάδελφος, εξαιρετικός καλλιεργητής μένει στο κέντρο της πόλης -πιο κέντρο δεν γίνεται- που απέχει 25 χλμ από το περιβόλι του. Και για να μη πείτε ότι κάνω παρέα με την αγροτική ελίτ, ένας τρίτος που μίλησα μαζί του μέσω αγγελίας, όταν του είπα ότι μπορώ να περάσω από το χωριό του αύριο να πάρω λίγο σπόρο που μου έλειπε και βιαζόμουν να σπείρω, μου λέει εντάξει, αλλά όχι πολύ πρωί γιατί μένω στην πόλη κι έρχομαι αργότερα.

Όλοι αυτοί είναι οι δυναμικότεροι αγρότες, αυτοί που κρατούν στα χέρια τους την αγροτική μας οικονομία σήμερα! Είναι αυτοί όμως τυπικό δείγμα του αγροτικού πληθυσμού; Μάλλον όχι. Και τότε ποιοί απαντούν στις δημοσκοπήσεις, εάν συμφωνούν ή διαφωνούν με την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση; Μάλλον αυτό που παλαιότερα αποκαλούσαμε απόμαχους. Η έννοια αυτή αφορούσε όσους βρίσκονταν στο τέλος της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας και προσπαθούσαν όπως όπως να τα βολέψουν να κυλίσουν λίγο τα χρόνια να βγουν στη σύνταξη. Σήμερα απόμαχος στην επαρχία είναι αυτός που για πολλούς λόγους δεν δουλεύει καθόλου στα κτήματα, ή δουλεύει αλλά το εισόδημά του είναι πενιχρό, ανεξαρτήτως ηλικίας. Και από τις δύο τελευταίες ομάδες είναι πια γεμάτα τα χωριά μας ανά την επικράτεια.

Και πως συντηρούνται; Σε σημαντικό βαθμό από τα πάσης φύσεως βοηθήματα κι επιδόματα, σε βαθμό που όλη τους η συμπεριφορά προσδιορίζεται από αυτά: μην κάνω κάτι και κινδυνεύσει η καταβολή του επιδόματος.

Με την λογιστική του όρου έννοια, όλοι μας έχουμε μια ψήφο: και ο επιδοματούχος που δεν κάνει τίποτα, και ο φίλος μου που μένει στο κέντρο της πόλης και φεύγει αξημέρωτα να γλυτώσει τα 10 λεπτά καθυστέρηση από την όποια κίνηση και ο αγρότης λίγο πριν τη σύνταξη και ο κάτοχος του αγροτικού που κάνει κάθε ημέρα 150 χλμ.

Σήμερα όμως, που το επισιτιστικό πρόβλημα, τόσο ως επάρκεια όσο και ως τιμές, έχει καταλάβει περίοπτη θέση στη καθημερινότητά μας, τίνος γνώμη μας ενδιαφέρει; Αυτού που μένει στο χωριό, την βγάζει με λίγα πραγματάκια και ονομάζεται τυπικά αγροτικός πληθυσμός ή ο άλλος σε διπλανό χωριό που καλλιεργεί με τον αδελφό του 3.000 στρέμματα, με ιδιαίτερα σύγχρονο τρόπο και μένει κι αυτό στο πλησιέστερο αστικό κέντρο;

Σκεφτείτε την απάντηση όταν είστε μπροστά στο πάγκο και αγοράζετε φέτα και σας λέει ο υπάλληλος που σας εξυπηρετεί «13 ευρώ παρακαλώ» κι εσείς αναρωτιέστε εάν αγοράσατε τυρί από την Ελλάδα ή τα εξωτικά Μπαρμπάντος. Σκεφτείτε την απάντηση όταν απλώνετε το χέρι σας να πάρετε λάδι από το ράφι και το βρίσκετε 10% και 20% πάνω από ότι πριν λίγο καιρό και αναρωτιέστε τι μπορεί να συνέβη σε 15 ημέρες και δεν το πήρα είδηση!

Ο τυπικός πολίτης που στενάζει από τον ετήσιο πληθωρισμό στα τρόφιμα ύψους 15%, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαντήσει «Σκασίλα μου πως σκέπτεται ο κάθε επιδοματούχος της επαρχίας, ενώ εμένα πραγματικά με ανησυχεί εάν θα υπάρχει στη θέση του ο κτηνοτρόφος και του χρόνου, για να εξακολουθούμε να τρώμε φέτα. Διότι για να φτάσει η τιμή της εκεί που έφτασε, σημαίνει ότι κάτι πολύ σοβαρό έχει συμβεί και μάλλον θα πρέπει να ανησυχούμε για το μέλλον της στο τραπέζι μας».

Θα απαντούσε με τον ίδιο τρόπο για τον αγρότη που τόσα χρόνια και με τόσες επιδοτήσεις δεν μπόρεσε να φύγει μπροστά και θα τον ανησυχούσε επίσης πολύ εάν θα μαζευτούν οι ελιές την επόμενη χρονιά με μεγάλη σοδειά, που θα έχουν μεγαλώσει κι άλλο οι σημερινοί εργάτες γης και νέοι δεν προβλέπονται να μπουν στο επάγγελμα.

Άρα το ερώτημα, τι απαντά ο αγροτικός πληθυσμός στις δημοσκοπήσεις είναι μάλλον «παλαιάς κοπής», αφού οι διαφορές μεταξύ των αγροτών είναι όχι απλά τεράστιες αλλά πέρα από κάθε φαντασία. Η ερώτηση που θα ανταποκρινόταν καλύτερα στην περιέργεια και τους προβληματισμούς του γενικού κοινού ίσως θα ήταν: «Πόσο ικανοποιημένοι είναι οι πραγματικοί παραγωγοί για το σήμερα και πόσο αισιόδοξοι για το αύριο». Διότι αυτοί θα φτιάξουν σιτάρι τον Ιούνιο, φέτα την άνοιξη, λάδι του χρόνου το φθινόπωρο, φρούτα και λαχανικά όλα το χρόνο. Οι υπόλοιποι θα γυρίζουν από καφενείο σε καφενείο, μήπως ανακαλύψουν κανένα επίδομα που διέφυγε της προσοχής τους.

Εάν υπάρχει ελπίδα όχι για το μακρινό αύριο, αλλά για το σήμερα με το πληθωρισμό στα κόκκινα, είναι η άποψη των ανθρώπων που μοχθούν να φτάσουν στο πιάτο μας τα κατάλληλα τρόφιμα στη σωστή τιμή. Διότι με τις τιμές και τα κοστολόγια εκεί που βρίσκονται, είναι προφανές ότι κάποιοι θα μπουν στο πειρασμό να νοθεύσουν και την προσφερόμενη ποιότητα. Και τότε να δούμε τίνος η γνώμη μας ενδιαφέρει: αυτού που ψέκασε έγκαιρα και στις σωστές δόσεις και παρέδωσε εγγυημένο προϊόν στον έμπορο ή αυτού που έριξε το φθηνότερο φάρμακο όταν μπόρεσε και παρέδωσε μια μικροποσότητα που δεν αξίζει τον κόπο να ελεγχθεί αλλά ήταν τούρμπο; Η γνώμη αυτού που έκανε όλες τις καλλιεργητικές φροντίδες σωστά και έφτιαξε ένα σωστό και γευστικό προϊόν ή αυτού που βολεύτηκε με τα επιδόματα και φόρτωσε τα κτήματα στον κόκορα και φυσικά τα προϊόντα του είναι...για τα σκυλιά;

Διότι πρακτικά, δεν μπορεί να γίνεται έλεγχος σε κάθε ποσότητα που φτάνει στο εμπόριο. Επί πλέον είναι γνωστό στους παροικούντες... την αγροτική και εμπορική Ιερουσαλήμ, ότι σε περιόδους ελλείψεων γίνονται και στραβά μάτια προκειμένου να εξασφαλιστούν οι αναγκαίες ποσότητες. Και τότε χρειάζεσαι τους πραγματικούς επαγγελματίες που δεν θα ρισκάρουν να φτάσει στο πιάτο σας το λάθος προϊόν, όπως δεν θα το έδιναν ούτε στο πιάτο της δικιάς τους οικογένειας.

Ας αφήσουμε λοιπόν κατηγοριοποιήσεις άλλως εποχών περί αγροτικού και αστικού πληθυσμού και να ενδιαφερθούμε για τη γνώμη και κατά συνέπεια για τα προβλήματα των πραγματικών συντελεστών της παραγωγής μας.

Διότι η διατροφή μας είναι πολύ σημαντική απόφαση να την εμπιστευθούμε στο παράλυτο κράτος, σε καιροσκόπους παραγωγούς και εμπόρους, σε επιδοματούχους που απλά κατηγοριοποιούνται ως αγροτικός πληθυσμός.

Εκτός πια εάν έχουμε ως κοινωνία και πολιτεία αποφασίσει ότι οι πραγματικοί παραγωγοί...δεν μένουν πια εδώ!!!