Editorial

Για τον Δημήτρη

H μνήμη έρχεται συχνά να συνθέσει τις στιγμές. Πολλές και καθαρές σαν αυτές που γεννούσε η παρουσία του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, του Δημήτρη μας,  στο χώρο και τον χρόνο Κάτι γνήσιο, κάτι αγωνιστικό, κάτι χαρούμενο. Κάτι που δεν φωτογραφιζόταν γιατί δεν διαρκούσε μια στιγμή, αλλά συνεχώς.

H μνήμη έρχεται συχνά να συνθέσει τις στιγμές. Πολλές και καθαρές σαν αυτές που γεννούσε η παρουσία του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, του Δημήτρη μας, στο χώρο και τον χρόνο. Κάτι γνήσιο, κάτι αγωνιστικό, κάτι χαρούμενο. Κάτι που δεν φωτογραφιζόταν γιατί δεν διαρκούσε μια στιγμή, αλλά συνεχώς.

Ένας χρόνος έκλεισε από τότε που ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου, ο διευθυντής μας, ο άνθρωπος που έστησε από την αρχή το Insider, χαιρέτισε επί σκηνής.

Ένας χρόνος χωρίς τον Δημήτρη, είναι μια βαριά απώλεια.

Δεν έχει περάσει, όμως, ούτε στιγμή χωρίς να θυμόμαστε τις μικρές και μεγάλες του παρακαταθήκες. 

Ανακαλούμε τη χαρά να τον γνωρίσουμε και να συνυπάρξουμε σε τόσες και τόσες διαδρομές. Από τα πρώτα βήματα στο χρηματιστηριακό ρεπορτάζ του Κέρδους, τον Flash και τη διεύθυνση του Capital, έως το τελευταίο του σταθμό, τη διεύθυνση του Insider, άφησε το δικό του αποτύπωμα τόσο στο ρεπορτάζ, όσο και στην εξέλιξη των οικονομικών ιστοσελίδων. Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου ρίχτηκε σε κάθε πρόκληση με ενθουσιασμό, δύναμη και πίστη στους συνεργάτες του. Έδωσε ευκαιρίες και αφοσίωση σε ό,τι κι αν έκανε. Κάθε ρόλος από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο τον έκανε να φαντάζει σημαντικό σε σχήμα και χρώμα.

Τι κι αν η ζωή δεν στάθηκε γενναιόδωρη μαζί του, αυτός στάθηκε γενναιόδωρος δίπλα σε όλους εμάς.

Με μια και μοναδική αγάπη, που στο πλάι της δεν χωρούσαν άλλες, τη Θεώνη του και... τη δημοσιογραφία που τον στήριξε ακόμη και στα τελευταία δύσκολα. 

Το προτζεκτάκι μας, έλεγε... και μιλούσε για το υπό εξέλιξη ρεπορτάζ. 

Μέλημά του να' ναι καλά οι γύρω του, η οικογένεια, η κόρη του που υπεραγαπούσε, η μητέρα, ο αδελφός και οι φίλοι του, τόσο όσο δεν ήταν αυτός. Τούτη η φροντίδα, έχει μείνει στο μυαλό όλων μας μαζί με τις τελευταίες σκέψεις που δεν χρειάστηκε να γραφτούν σε χαρτί, γιατί ασφαλώς και δεν θα ξεχαστούν ποτέ.

Κι αν δεν είναι εδώ ο Δημήτρης μας, εμείς πάλι νιώθουμε σαν να είναι, μέσα από το πυκνό του γέλιο, τα επιφωνήματα και την τονικότητα της φωνής του που γινόταν περιπαιχτική όταν ήθελε να μας κατσαδιάσει ή να επιμείνει στο προτζεκτάκι μας.

Ο Δημήτρης είναι εδώ για όλους εμάς που τον γνωρίσαμε και έγινε ο άνθρωπός μας.