Η αύξηση του κατώτατου και τα επόμενα, αναγκαία, βήματα
Πρόκειται για μία κίνηση η οποία ειδικά τώρα, με τον πληθωρισμό στα τρόφιμα να αυξάνεται με διψήφιο ρυθμό αλλά και με το δομικό δείκτη να επιταχύνεται, προφανώς και είναι απολύτως αναγκαία.
Δρομολογείται λοιπόν η ανακοίνωση της νέας αύξησης του κατώτατου μισθού. Πρόκειται για μία κίνηση η οποία ειδικά τώρα, με τον πληθωρισμό στα τρόφιμα να αυξάνεται με διψήφιο ρυθμό αλλά και με το δομικό δείκτη να επιταχύνεται, προφανώς και είναι απολύτως αναγκαία. Είναι όμως εξίσου προφανές πως πρέπει να ακολουθήσουν και άλλες κινήσεις. Κινήσεις τις οποίες όμως θα πρέπει να αντέχει και η αγορά, αλλά και τα δημόσια ταμεία.
Η ισορροπία ανάμεσα στην όσο το δυνατό μεγαλύτερη κάλυψη της κοινωνίας από τη νέα αυτή κρίση και στην ανάγκη να αντέξει ο επιχειρηματικός κόσμος και να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι θα είναι πολύ κρίσιμη όσο θα οδεύουμε προς την ώρα της «κάλπης» και θα αυξάνονται οι πολιτικές πιέσεις για παροχές. Θα είναι επίσης σημαντικό τώρα, καθώς γράφονται τα προγράμματα της επόμενης τετραετίας, να τεθούν επί τάπητος ζητήματα τα οποία, παρά την μεγάλη πρόοδο που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια, έχουν ακόμη δουλειά που πρέπει να γίνει.
Γιατί στην Ελλάδα η πραγματικότητα είναι πως παραμένουν υψηλά τα φορολογικά και τα ασφαλιστικά βάρη, σε συνδυασμό μάλιστα με υψηλή «σκιώδη» οικονομία (που στερεί έσοδα από το κράτος και προκαλεί αδικίες και επιπλέον βάρη σε λίγους) και με χαμηλό (σε σχέση με το μέσο όρο της ΕΕ) κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Ναι έχουν γίνει πολλά βήματα τα τελευταία χρόνια για να μειωθούν φόροι και εισφορές. Ναι, αν δεν είχε μεσολαβήσει η διπλή αυτή κρίση θα είχαν γίνει πολλά περισσότερα.
Το ερώτημα είναι όμως τι γίνεται από εδώ και πέρα, με δεδομένους τους τριγμούς στην παγκόσμια οικονομία και τη θηλιά που προκαλεί το πολύ υψηλό δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Η ελληνική οικονομία θα πρέπει να «παράγει» αρκετά έσοδα ώστε να διασφαλίσει και τη συνεχή μείωση των φορολογικών και των ασφαλιστικών βαρών και μία επαρκή και δίκαιη επιδοματική στήριξη, σε συνθήκες πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 2% του ΑΕΠ.
Σε βάθος χρόνου η λύση είναι μία: υψηλή, βιώσιμη και συμπεριληπτική ανάπτυξη. Μία ανάπτυξη που θα αυξάνει τα εισοδήματα, θα δημιουργεί θέσεις εργασίας καλά αμειβόμενες και θα φέρνει επαρκή και διασφαλισμένα έσοδα στα κρατικά ταμεία. Και επιπλέον, για να φτάνουν όλα αυτά τα έσοδα στα κρατικά ταμεία, είναι κομβικής σημασίας η περαιτέρω μείωση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. Άλλωστε μόνο έτσι θα υπάρχει μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη και θα μπορεί να ασκείται η κοινωνική πολιτική με ορθό τρόπο, με ορατότητα και με αποτελεσματικότητα.