Οι «μεταγραφές αεροδρομίου» δεν βγαίνουν πάντα…
Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι η θητεία του κ. Στυλιανίδη από την πρώτη σχεδόν στιγμή έχει φανεί ότι δεν έχει ταιριάξει ίσως σε χημεία με την όλη κατάσταση εδώ στην Ελλάδα.
Η προσθήκη ενός στελέχους με σημαντικές διεθνείς περγαμηνές και εμπειρία σε ένα κυβερνητικό σχήμα θεωρείται ότι αποτελεί ή θα πρέπει να αποτελεί, μία πολύτιμη και πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή. Όπως συνέβη με την επιλογή του κ. Χρήστου Στυλιανίδη για την ηγεσία της Πολιτικής Προστασίας στη χώρα. Ο Κύπριος πολιτικός που έχει διατελέσει Επίτροπος για τη Διεθνή Συνεργασία, την Ανθρωπιστική Βοήθεια και τη Διαχείριση Κρίσεων, θα μπορούσε να θεωρηθεί μία… «μεταγραφή αεροδρομίου», για να δανειστούμε την έκφραση από την… ποδοσφαιρική διάλεκτο. Μία φανταιζί προσθήκη, η οποία σε μία δύσκολη για την κυβέρνηση στιγμή, αμέσως μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, έδωσε το επικοινωνιακό αντίβαρο και συνδέθηκε με μία πρόθεση ευρύτερης μεταρρύθμισης του τομέα Διαχείρισης Κρίσεων.
Μία εξέλιξη που είχε συνοδευτεί από την απομάκρυνση του κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, πολιτικού προϊσταμένου του τομέα ο οποίος παρά την πετυχημένη θητεία στο Υπ. Προστασίας του Πολίτη, καλώς ή κακώς χρεώθηκε τη διαχείριση των πυρκαγιών. Ο δε κ. Χαρδαλιάς, απομακρύνθηκε αναβαθμιζόμενος σε υφυπουργός αλλά μάλλον αυτό έμοιασε με… ελαφρά κλωτσιά προς τα πάνω…
Για να μην μακρηγορούμε, οι πυρκαγιές αποτέλεσαν μία πολύ ατυχή συγκυρία της κυβερνητικής πορείας, στοίχισαν σε πολιτικό κεφάλαιο και αναζητήθηκε μία φυγή προς τα εμπρός με ταυτόχρονη αναβάθμιση της Διαχείρισης Κρίσεων σε υπουργείο.
Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι η θητεία του κ. Στυλιανίδη από την πρώτη σχεδόν στιγμή έχει φανεί ότι δεν έχει ταιριάξει ίσως σε χημεία με την όλη κατάσταση εδώ στην Ελλάδα. Δεν είναι απαραίτητο ότι ευθύνεται για κάτι, αλλά για κάποιο λόγο δεν έχει περάσει προς την κοινωνία ότι επιτελείται κάποιο έργο, ότι δομούνται νέα πράγματα, ότι αλλάζουν δεδομένα. Επαναλαμβάνω, μπορεί αυτή η εικόνα να αδικεί την προσπάθεια που γίνεται να δομηθεί το νέο υπουργείο. Όμως κάτι δεν φαίνεται να ρολάρει. Και στην πρώτη μεγάλη κρίση, οι αδυναμίες που εξακολουθούν να υφίστανται φάνηκαν ξεκάθαρα.
Η Αττική παραδόθηκε στο έλεος μίας σφοδρής, πλην όμως προβλέψιμης και πολύ έγκαιρα μάλιστα, χιονοκαταιγίδας. Δεν ξέρουμε αν υπήρξε προετοιμασία, όμως αυτό δεν φάνηκε, δεν βγήκε. Σε κανένα επίπεδο. Από τους δρόμους μέχρι την ηλεκτροδότηση και την καθυστερημένη λήψη αποφάσεων για την εργασία. Και μπορεί στην περίπτωση της Αττικής Οδού να υπάρχουν κάποιες ευθύνες του ιδιώτη - ποιες θα το δείξει η πορεία- όμως την κεντρική διαχείριση της κρίσης και της κυκλοφορίας (αν έπρεπε να διακοπεί και πότε), όπως και τη συνδρομή των αποκλεισμένων πολιτών την έχει ο κρατικός μηχανισμός.
Βεβαίως, όσα συνέβησαν αυτές τις μέρες θα πρέπει να αποτελέσουν ένα μάθημα που πρέπει να μελετηθεί σωστά και να οδηγήσει στις ενδεδειγμένες βελτιώσεις. Γιατί το ζήτημα της Πολιτικής Προστασίας είναι μείζον και δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για καθυστερήσεις στους σχεδιασμούς ή λάθη. Και δεν υπάρχουν και πολιτικά περιθώρια… Σε κάθε περίπτωση βέβαια, εκείνος που θα ζυγίσει, θα εκτιμήσει και θα αξιολογήσει πρόσωπα και καταστάσεις αλλά και θα δώσει το στίγμα και τον τόνο της επόμενης μέρας είναι πάντα ο πρωθυπουργός.