Ανάχωμα στις μεταλλάξεις και στα ανεπιθύμητα lockdown

H λήψη αποφάσεων σε πανευρωπαϊκό πλέον επίπεδο για την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών, σε ειδικές προς το παρόν πληθυσμιακές ομάδες ή κατηγορίες, αποτελεί μία σημαντική παρέμβαση σύμφωνα με τη στρατηγική των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων – και της ελληνικής μεταξύ αυτών – στη μάχη κατά της πανδημίας. 

Υπό μία έννοια θα μπορούσε να εκληφθεί ως ένα τελικό οπλοστάσιο πριν από την – απευκταία για όλους και ανεπιθύμητη – τελική επιλογή ενός lockdown.

Ένα lockdown το οποίο καμία κυβέρνηση επί της ουσίας δεν επιθυμεί για το υψηλό κόστος που αυτό συνεπάγεται σε όλα τα επίπεδα. Για την οικονομία πρώτα απ' όλα, η οποία ήδη έχει πληγεί σε βαθμό που είναι άγνωστο αν αντέχει ένα ακόμη πλήγμα αυτού του βεληνεκούς. Για την κοινωνία που ασφαλώς έχει πολύ μικρότερες αντοχές πλέον. Αλλά και για τις ίδιες τις κυβερνήσεις σε ό, τι έχει να κάνει με το πολιτικό κόστος. Ένα πολιτικό κόστος το οποίο κρίνεται από ότι φαίνεται λελογισμένο κι ελεγχόμενο, τουλάχιστο σε ό, τι αφορά στη μερική υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών.

Σε κάθε περίπτωση, είναι πλέον σαφές ότι λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη η επιμονή της παρουσίας του ιού στη ζωή μας και η ανάγκη να κερδηθεί ακόμη περισσότερος χρόνος, στη σκιά ωστόσο σημαντικών απωλειών σε ανθρώπινες ζωές. Και τούτο μέχρις ότου ενισχυθεί περαιτέρω το εμβολιαστικό πρόγραμμα ή και ακολουθήσει ο ιός τη συνήθη πορεία των ιών που προοδευτικά γίνονται ενδημικοί και αντιμετωπίσιμοι.

Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι οι κίνδυνοι για την οικονομία - σε παγκόσμιο επίπεδο - είναι ιδιαίτερα πλέον σημαντικοί αν η τελευταία αυτή προσπάθεια αναχώματος δεν στεφθεί με επιτυχία. Ήδη παρατηρούνται πολύ μεγάλες ρωγμές και προβλήματα στην παραγωγική και εφοδιαστική αλυσίδα με σημαντικές ελλείψεις σε συγκεκριμένες πρώτες ύλες και εξοπλισμό, οι οποίες οδηγούν σε πολύ μεγάλες καθυστερήσεις στην παραγωγή/προμήθεια μίας πολύ μεγάλης σειράς προϊόντων. Από την έλλειψη σε τσιπάκια, μέχρι την έλλειψη ανταλλακτικών, αλλά και τις τεράστιες καθυστερήσεις για παράδειγμα στις παραγγελίες στην αυτοκινητοβιομηχανία. Και αυτά είναι απλώς κάποια ενδεικτικά παραδείγματα. 

Την ίδια στιγμή πρέπει να σημειωθούν και οι περιορισμένες ή αδύναμες επιλογές σε θεσμικό επίπεδο, ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ό, τι αφορά στην κεντρική αντιμετώπιση του μείζονος προβλήματος. Από την αντιμετώπιση της πανδημίας μέχρι τα χρηματοδοτικά εργαλεία η Ευρώπη δείχνει αδύναμη να υλοποιήσει ακόμη και τις αποφάσεις που προ έτους έχουν ληφθεί. Γεγονός που δημιουργεί και τον αντίστοιχο προβληματισμό για το ποιες ακριβώς θα είναι οι πολιτικές που θα εφαρμοσθούν σε μία αβέβαιη επόμενη ημέρα.