Στο δικό μας βουνό, ρε; Ανεμιστηράκια;

Σε ορεινή περιοχή της Ελλάδας, δεν έχει σημασία πού ακριβώς, διεμείφθη το εξής περιστατικό. Σε ένα χωριό σε μεγάλο υψόμετρο που κατοικείται σχεδόν μόνο το καλοκαίρι - ελάχιστοι πλέον παραμένουν και τον χειμώνα- με αφορμή τον 15Αύγουστο, είχαν μαζευτεί στο χωριό οι περισσότεροι από τους κατοίκους. Ή εν πάση περιπτώση όσοι κατάγονταν από το χωριό, με τις οικογένειές τους. Αυτό δίνει παραδοσιακά κάθε χρόνο και μία αφορμή για να συζητούνται τα προβλήματα του χωριού και της πραγματικά όμορφης περιοχής. Αυτή τη χρονιά βασικό ζήτημα συζήτησης και προβληματισμού, με τους περισσότερους να εναντιώνονται και να αναζητούν τρόπους αντίδρασης ήταν η τοποθέτησης ενός πάρκου ανεμογεννητριών γύρω από την κορυφή του βουνού. 

Πρωτίστως, προβλήθηκαν από τους παρευρισκόμενους περιβαλλοντικοί λόγοι, όχι γιατί θα κόβονταν δέντρα για την εγκατάσταση, δεν χρειαζόταν, αλλά γιατί θα έπρεπε ίσως να κοπούν πράγματι κάποια δέντρα για διαπλάτυνση του χωματόδρομου που οδηγούσε και στις ανεμογεννήτριες. Μια διαπλάτυνση που πάντως θα ήταν χρήσιμη και θα έδινε τη δυνατότητα να φτάσουν μέχρι την κορυφή μεγαλύτερα οχήματα αν η κακιά ώρα έφερνε ποτέ τίποτε προβλήματα πυρκαγιάς. Βεβαίως, με την υγρασία που επικρατεί δύσκολα το συγκεκριμένο μέρος μπορεί να κινδυνεύσει... Και στις περιβαλλοντικές ανησυχίες εντάσσονταν και φόβοι για διατάραξη της πανίδας, κάποιων πτηνών δηλαδή από τη λειτουργία...

Σημειώστε εδώ ότι το χωριό ζούσε κυρίως από την κτηνοτροφία. Και κάποτε οι κάτοικοι της περιοχής κατείχαν αρκετές δεκάδες χιλιάδες αιγοπροβάτων. Σήμερα, ζήτημα είναι αν έχουν απομείνει μερικές εκατοντάδες. Γιατί; Μα η κτηνοτροφία είναι επίπονη εργασία και ο διορισμός είτε στο δημόσιο είτε σε υπηρεσίες και εταιρίες απορρόφησε το δυναμικό της περιοχής. Ποια πρόβατα; Ποιος θα τα φυλάει; Βλέπετε οι Έλληνες της επαρχίας συνήθως προτιμούν έναν διορισμό των 600 - 700 ευρώ, παρά την σκληρότερη μεν, αλλά πιθανώς πιο αποδοτική αν γίνει δομημένα και με πρόγραμμα, κτηνοτροφία. Για συνεταιρισμό, ούτε λόγος... Με άλλα λόγια, οι κάτοικοί της σιγά σιγά με τα χρόνια και τις γενιές, την εγκατέλειψαν την αξιοποίηση των δυνατοτήτων της περιοχής. Όμως τους ενοχλεί η τοποθέτηση των ανεμογεννητριών. Και ας αφορά η υπόθεση ούτε καν το 2% των γαιών που ανήκουν με την ευρύτερη έννοια στο χωριό. Γιατί; Κυρίως γιατί νιώθουν ότι δεν έχουν κάποιο όφελος οι ίδιοι από αυτές, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι - εννοώντας προφανώς τους επενδυτές - επιχειρηματίες- θα κερδίσουν... Οι ίδιοι που έχουν εγκαταλείψει επί της ουσίας την περιοχή...

Αυτή η νοοτροπία δεν αφορά μόνο ένα συγκεκριμένο χωριό. Τη συναντάμε σε πάρα πολλές περιοχές της χώρας. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι ανεμογεννήτριες έχουν σχεδόν... δαιμονοποιηθεί για όλα τα δεινά μίας περιοχής. Καταστροφή περιβάλλοντος, πυρκαγιές για να ανοίξει χέρσος χώρος για την εγκατάστασή τους κλπ κλπ. "Στα δικό μας βουνό, ρε; Τα... ανεμιστηράκια;" Πάντως, από την άλλη πλευρά είναι αλήθεια ότι η συγκεκριμένη επένδυση δεν αποδίδει οφέλη στις τοπικές κοινωνίες. Ενώ πρόκειται και για μία επένδυση που δημιουργεί ελαχιστότατες - μετρημένες στα δάχτυλα - θέσεις εργασίας. Και όχι κατ' ανάγκη από την περιοχή. Αυτό όμως είναι και ένα γενικότερο πρόβλημα των... πράσινων επενδύσεων. 

Εύλογη πάντως ή μη, δικαίως ή αδίκως, η νοοτροπία σε πολλές περιοχές είναι ακριβώς αυτή. Και ίσως θα πρέπει να συνεκτιμηθεί. Γι αεπενδυτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους...