Καμπούλ: Δεν είναι Σαϊγκόν αλλά μπορεί να είναι πιο σοβαρό...

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Μπλίνκεν είπε με αφορμή την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από την Καμπούλ, αφήνοντας μετά από 20 χρόνια τον πλήρη πλέον έλεγχο του Αφγανιστάν στους Ταλιμπάν, ότι «η Καμπούλ δεν είναι Σαϊγκόν» επιχειρώντας να δώσει τέλος στον παραλληλισμό που έχει ήδη ξεκινήσει να γίνεται με το Βιετνάμ.

Νικήθηκε ή όχι η υπερδύναμη; Και αν όχι γιατί απεμπόλησε θέση και ρόλο στην περιοχή; Κάνοντας Κινέζους, Ρώσους και Ιρανούς να χαμογελούν ή και να γελούν κάτω από τα μουστάκια τους; Και το ενεργειακό παιχνίδι; Το γεγονός πάντως ότι επικοινωνιακά έχει αρχίσει να χρεώνεται η κατάσταση στην πολιτική Τραμπ, δείχνει το μέγεθος του αδιεξόδου. Εκτός και αν συμβαίνει πράγματι εκείνο που ορισμένοι υποστηρίζουν, ότι οι Αμερικανοί έχουν έρθει σε συμφωνία με τους Ταλιμπάν. Με τους οποίους συνομιλούσαν από την Ντόχα… Και;

Δεν γνωρίζω, μπορεί. Δεν είμαι διεθνής αναλυτής. Απλά κάνω σκέψεις με βάση -ελπίζω- τη λογική. Και η λογική λέει ότι οι Ταλιμπάν για να εξασφαλίσουν ή και να εξαγοράσουν συμμάχους όλο αυτό το διάστημα που αύξαναν την κυριαρχία τους στη χώρα, δεν χρηματοδοτήθηκαν από τις ΗΠΑ… Δεν μοιάζουν με δολάρια τα λεφτά. Πιο πολύ με γουάν μοιάζουν. Οπότε; Τέλος πάντων το παιχνίδι είναι ίσως πολύπλοκο. Αφορά εκτός από τους 3 μεγάλους και το Ιράν και το Πακιστάν και την Ινδία. Η περιοχή αποσταθεροποιείται… Αλλά γι' αυτό υπάρχουν ικανότεροι αναλυτές…

Ο κ. Μπάιντεν πάντως στο θέμα του Αφγανιστάν θύμισε το γνωστό ανέκδοτο με τους 3 φακέλους. Άνοιξε ήδη τον πρώτο: Ρίξε τα στον προηγούμενο… Εντάξει, δεν κάνω παραλληλισμό για την εξουσία στις ΗΠΑ… Αλλοίμονο. Αλλά για τις ευθύνες στο παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι; Γιατί αυτή τη στιγμή πώς να το κάνουμε, το γόητρο των ΗΠΑ ως παγκόσμια υπερδύναμη έχει… γρατζουνιστεί! Και μαζί με αυτό και η… γεύση που η εν μία νυκτί αποχώρηση αφήνει. Οι σύμμαχοι αφέθηκαν στη μοίρα τους… Κακό μήνυμα από μία υπερδύναμη προς τους συμμάχους της γενικώς…

Κάποια στιγμή μπορεί να αποκαλυφθούν περισσότερα για τους λόγους της στρατηγικής αυτής επιλογής. Οικονομικοί, γεωπολιτικοί, άλλες συμφωνίες, άλλες κινήσεις στην παγκόσμια και τοπική σκακιέρα. Στο δια ταύτα της στιγμή ωστόσο οι Ταλιμπάν νίκησαν. Και οι ΗΠΑ ηττήθηκαν. Έφυγαν από μόνοι τους οι Αμερικανοί, αναγκάστηκαν από τα πράγματα, ότι και αν πραγματικά συνέβη, οι Ταλιμπάν εμφανίζονται νικητές. Να με συμπαθά λοιπόν ο πρόεδρος Μπάιντεν, αλλά στο παγκόσμιο ισοζύγιο και γόητρο, η Καμπούλ δεν διαφέρει στο τέλος της ημέρας και πολύ από τη Σαϊγκόν. Ιδιαίτερα καθώς ο ίδιος πριν λίγο καιρό απέκλειε την κατάληψη της Καμπούλ από τους Ταλιμπάν… Ήδη παγκοσμίως γίνεται λόγος για αμερικανικό φιάσκο… Και το ερώτημα είναι: Η εξέλιξη αυτή σε τι κατάσταση βρίσκει τις ΗΠΑ στο ισοζύγιο με τις άλλες δυνάμεις (Κίνα…) σε σχέση με την εποχή του Βιετνάμ; Μήπως λοιπόν είναι σε συνέπειες το ίδιο ή και περισσότερο ίσως σοβαρό;

Και κάτι ακόμα. Μη γεωπολιτικό αλλά άμεσο. Τι θα συμβεί με τις εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια προσφυγικές ροές; Μήπως θα πρέπει εδώ στην Ελλάδα να προετοιμαζόμαστε για αυτό που σίγουρα θα ακολουθήσει; Να μην ξεχνούμε επίσης ότι η Τουρκία ως... αντιδυτική δύναμη πλέον, ίσως νιώθει ότι έχει να κερδίσει από τις θερμές σχέσεις της με Κατάρ και Πακιστάν που θεωρούνται από τους αναλυτές άμεσοι σύμμαχοι των τζιχαντιστών... 

Πάντως, σε κάθε περίπτωση άνοιξε μία πολύ μεγάλη πληγή που μένει να φανεί αν και πόσο θα κακοφορμήσει για τη Δύση... Και σημειολογικά σε απίστευτο timing (20 χρόνια μετά...) με ευθύνη και τεράστια αστοχία Μπάιντεν...