Ροή
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», λέει ένα πολύ γνωστό κι αγαπημένο τραγούδι.
Πρόκειται για έναν στίχο που ταιριάζει γάντι στην περίπτωση της Ελλάδας, της χώρας της κρίσης, των μνημονίων, της αυστηρής λιτότητας, της ύφεσης, της ανεργίας. Και ο κατάλογος μπορεί να γίνει ακόμη πιο μακρύς… και πιο μακρύς… και πιο μακρύς.
Την ώρα που ο Απρίλιος, ο τέταρτος μήνας του χρόνου, βρίσκεται ήδη «στα μισά» του, η Αθήνα παλεύει ακόμη για μια αξιολόγηση η οποία δεν λέει να κλείσει. Μια αξιολόγηση που εκκρεμεί – και μεταφέρεται από μήνα σε μήνα κι από εβδομάδα σε εβδομάδα – από τα τέλη του 2015, χωρίς ακόμη να φαίνεται «φως στην άκρη του τούνελ».
Μια αξιολόγηση για την οποία πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, είχε δηλώσει πως «αν τραβήξει μέχρι Μάιο – Ιούνιο, καήκαμε!» Κι όμως ο Μάιος δεν θα αργήσει να έρθει.. Ούτε κι ο Ιούνιος. Μόλις όμως έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα μας εξηγήσει ο κ. Τσακαλώτος, τι σημαίνει «καήκαμε;» Ή θα αρχίσουμε να το αισθανόμαστε πριν καν ξεκινήσει να μιλάει;
Μέσα Απριλίου και η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι αντιμέτωπη με την άτεγκτη στάση των δανειστών, έχει επιδοθεί σε νέο γύρο αντιπαράθεσης – με αβέβαιη έκβαση – με το ΔΝΤ, ενώ δεν σταματά να δίνει μάχη με τον χρόνο, τον πλέον μεγάλο της αντίπαλο στα χρόνια της κρίσης.
Διαπραγματεύσεις - θρίλερ που δεν λένε να καταλήξουν σε συμφωνία, τελεσίγραφα, προθεσμίες, σφικτά χρονοδιαγράμματα και αποφάσεις που συνεχίζουν να μετατίθενται για το μέλλον. Αλλεπάλληλα Eurogroup χωρίς αποφάσεις κι ένας διακαής πόθος για ελάφρυνση χρέους, που μοιάζει τόσο κοντινός κι όμως τόσο μακρινός ταυτόχρονα…
Σίγουρα όλα αυτά δεν είναι ούτε πρωτάκουστα, ούτε καινούργια. Σίγουρα σε όλους μας θυμίζουν κάτι… Όμως ως πότε θα πρέπει να μας θυμίζουν κάτι; Πόσο ακόμη μελάνι πρέπει να χυθεί για μια χώρα που έξι χρόνια τώρα βάζει το ίδιο στοίχημα κι όμως δεν το πετυχαίνει; Την τόνωση της ανταγωνιστικότητας, την πάταξη της φοροδιαφυγής, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την ενίσχυση των επενδύσεων, την επιστροφή στην ανάπτυξη…
Ως πότε οι Έλληνες θα πρέπει να είναι καθημερινά στο ίδιο έργο θεατές; Σε μια παράσταση που έχει προβληθεί πολλές φορές και που σχεδόν όλοι γνωρίζουν από πριν το τέλος της;
Η κόπωση που προκαλεί αυτή η κατάσταση είναι πολύ μεγαλύτερη από τη «μεταρρυθμιστική κόπωση» που συνηθίζουν να καταλογίζουν στην ελληνική πλευρά οι δανειστές. Κι αυτό γιατί είναι μια κόπωση ψυχική, που μοιάζει να έχει εξαντλήσει κάθε όριο και κάθε υπομονή.
Για πόσο καιρό ακόμη θα αναζητούν ελπίδα οι Έλληνες;
Ελπίδα για ένα μέλλον χωρίς διαπραγματεύσεις – θρίλερ, χωρίς αξιολογήσεις, χωρίς μνημόνια, χωρίς ανεργία;
Ελπίδα για ένα μέλλον καλύτερο, για ένα μέλλον με προοπτική;
Για όσο αντέξουν ή για όσο τους το επιτρέψουν…
