Ροή
* Του Γιώργου Παγουλάτου, καθηγητή Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Η απόφαση του Eurogroup τερματίζει μια μακρά εκκρεμότητα και αβεβαιότητα σχετικά με την επόμενη μέρα του 3ου Μνημονίου.
Στα θετικά: η σαφήνεια μέχρι το 2032 (με την επέκταση μέχρι το 2032 των ωριμάνσεων του δανείου EFSF και της περιόδου χάριτος στην πληρωμή των τόκων), μαξιλάρι ρευστότητας που θα μπορούσε να φτάσει και μέχρι το καλοκαίρι του 2020, η υπό όρους ανάκτηση των κερδών των κεντρικών τραπεζών (περίπου 1 δις ετησίως για τα επόμενα 4 χρόνια), που είχαν απωλεσθεί πλήρως για τη χώρα μετά την καταστροφική «διαπραγμάτευση» του πρώτου εξαμήνου 2015.
Στα αρνητικά: η αβεβαιότητα για την περίοδο μετά το 2032, που καθιστά το χρέος κατά πάσα πιθανότητα μακροπρόθεσμα μη βιώσιμο, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Επιπλέον, οι πολύ περιοριστικοί στόχοι πρωτογενών πλεονασμάτων (3,5% μέχρι το 2022 και κυρίως 2,2% κατά μέσο όρο από το 2023 μέχρι το 2060). Επίσης, η εξαγορά του δανείου του ΔΝΤ θα είναι περιορισμένη, και ανύπαρκτη για το πρώτο διακρατικό δάνειο (GLF). Επίσης, περίπου 24 δις από το τρίτο δάνειο του ESM παραμένουν αναξιοποίητα και πιθανότατα επιστρέφονται, ενώ θα μπορούσαν να εξαγοράσουν περισσότερο χρέος. Τέλος, το πλαίσιο της ενισχυμένης εποπτείας είναι πολύ αυστηρότερο από το μεταμνημονιακό πλαίσιο που είχαν οι Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος μετά την δική τους έξοδο από τα μνημόνια, αλλά κατά τους εταίρους αυτό είναι αναγκαίο για να διασφαλιστεί η πιστή τήρηση των συμφωνημένων, με δεδομένο και το τεράστιο δάνειο που μας έδωσε η Ευρωζώνη.
Συνολικά: είναι ένα πλαίσιο τουλάχιστον μεσοπρόθεσμης σταθερότητας στο οποίο πρέπει να χτίσει η Ελλάδα για να προσελκύσει περισσότερες ιδιωτικές επενδύσεις, και να αυξήσει το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας, που παραμένει σε σχετικά απογοητευτικά επίπεδα, λαμβάνοντας υπόψη τόσα χρόνια βαθιάς ύφεσης και προσαρμογής. Αλλά για αυτό χρειάζεται μια καλύτερη σηματοδότηση προς τον επιχειρηματικό τομέα, και επιθετική «κυριότητα» μεταρρυθμίσεων.
