Ροή
Όταν μιλάμε για την ηλικία των πολιτικών, είναι ένα θέμα όπου το πνεύμα υπερισχύει της ύλης. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνει κανείς αν παραφράσει τα λόγια του Mark Twain. Η εκλογή του 39χρονου Εμανουέλ Μακρόν, ως ο νεότερος πρόεδρος της Γαλλίας μετά το Ναπολέοντα Βοναπάρτη αποτελεί μέρος μιας τάσης η οποία «ανεβάζει» νεαρούς σε ηλικία πολιτικούς σε θέσεις ηγεσίας.
Αυτό γίνεται όλο και πιο αισθητό δεδομένου ότι τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη χαρακτηρίζονται από υπογεννητικότητα. Πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν ο νέος πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, Λίο Βαράντκαρ, 38 ετών, ο οποίος είναι ο νεότερος πρωθυπουργός που υπήρξε ποτέ στη χώρα και ο επίσης 38χρονς πρωθυπουργός της Εσθονίας, Γιούρι Ράτας. Από όταν ανέκτησε την ανεξαρτησία της το 1991, η Εσθονία απέκτησε τη συνήθεια να επιλέγει νέους σε ηλικία ηγέτες. Ακόμη και ο προκάτοχος του Ράτας, ο Τάαβι Ρόιβας ήταν 34 ετών όταν ανέλαβε την εξουσία το 2014.
Όταν οι Αυστριακοί θα οδηγηθούν στις κάλπεις τον Οκτώβριο υπάρχουν πολλές πιθανότητες ο νικητής να είναι ο Σεμπάστιαν Κουρτς ο οποίος έγινε αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος σε ηλικία 30 ετών. Ο κ. Κουρτς είναι σίγουρα το «παιδί-θαύμα» της Κεντρικής Ευρώπης καθώς το 2013, σε ηλικία μόλις 27 ετών έγινε υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας.
Οι Ευρωπαίοι πρωθυπουργοί οι οποίοι βρίσκονται στη «λάθος» πλευρά (των 40 και άνω) είναι ο 41χρονος Βέλγος πρωθυπουργός, Σαρλ Μισέλ, ο 43χρονος Μαλτέζος πρωθυπουργός, Ζόζεφ Μουσκάτ, και ο 44χρονος πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, Σαβιέ Μπετέλ. Αλλά και στις επερχόμενες ιταλικές εκλογές, οι οποίες αναμένεται να διεξαχθούν στις αρχές του 2018, ο 42χρονος Ματέο Ρέντσι φιλοδοξεί να ξαναπάρει τα ηνία της χώρας τα οποία κατείχε το 2014.
Εκτός από το νεαρό της ηλικίας τους, οι συγκεκριμένοι ηγέτες μοιράζονται και άλλα χαρακτηριστικά. Είναι πραγματιστές, θέλουν να κάνουν μεταρρυθμίσεις και είναι ανυπόμονοι να οδηγήσουν την πολιτική πέρα από τα παραδοσιακά όρια της Αριστεράς ή της Δεξιάς. Ένα άλλο κοινό τους στοιχείο είναι ότι θέλουν να κάνουν την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση να πετύχουν.
Πολλοί είναι εκείνοι που συνδέουν ακόμη περισσότερο τις διαφορές στην ηλικία με την πολιτική θεώρηση και βλέπουν τι υπάρχει και στο άλλο άκρο.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, πρόεδρος των ΗΠΑ είναι 71 ετών και η Τερέζα Μέι, πρωθυπουργός της Βρετανίας είναι 60 ετών. Και οι δύο αντιμετωπίζονται ως παραδείγματα γερασμένων ανθρώπων, πικρόχολοι που προέρχονται από τον αγγλόφωνο χώρο που κρύβονται μέσα στο καβούκι τους. Αυτός ο χαρακτηρισμός ενισχύθηκε και από την πολιτική του Τραμπ (America First) και από την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. Σε αντίθεση, οι Ευρωπαίοι νεαροί ηγέτες δείχνουν να ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον, να είναι φιλελεύθεροι και με τάσεις να συμβάλλουν στην αναγέννηση της ΕΕ.
Στην πραγματικότητα, τόσο η βρετανική πολιτική σκηνή όσο και η αμερικανική στο κοντινό αλλά και στο απώτερο παρελθόν είχαν έλλειψη σε «νέο αίμα». Ο Τζον Κένεντι ήταν 43 ετών όταν έγινε πρόεδρος το 1961 και ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ήταν 34 ετών όταν έβγαλε την ομιλία που έμεινε στην ιστορία με τίτλο «Έχω ένα όνειρο» το 1963.
Ο Τόνι Μπλερ και ο Ντέιβιντ Κάμερον ήταν 43 ετών όταν ήρθε στην εξουσία. Τα «σύννεφα» που φάνηκαν με τον πόλεμο του Ιράκ και το δημοψήφισμα για το Brexit αμαύρωσαν με κάποιον τρόπο την εικόνα και των δύο αυτών πολιτικών και οδήγησαν τους Βρετανούς να πιστέψουν ότι οι νέοι δεν αποτελούν εγγύηση ότι θα έχουν ορθή πολιτική κρίση.
Βέβαια δεν είναι όλοι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί νέοι. Η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ κλείνει τα 63 τον Ιούλιο και αποτελεί απόδειξη ότι τα νιάτα δεν είναι αποκλειστικά συνώνυμο της τάσης προς μια ελεύθερη αγορά ή μιας ενωμένης Ευρώπης.
Η παλαιότερη γενιά έχει αποτύχει. Αυτό σε καμία άλλη χώρα δεν είναι τόσο εμφανές όσο στην Ελλάδα όπου η διαφθορά και το πελατειακό κράτος έφεραν βία στην εξουσία τον αριστερό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος το 2015 έγινε πρωθυπουργός σε ηλικία 40 ετών.
Ακόμη και σήμερα ο κ. Τσίπρας είναι μια φιγούρα που ξέρει να «δαμάζει» το λαό. Αν είναι αλήθεια το ότι όλες οι πολιτικές καριέρες βάλτωσαν και απέτυχαν τότε ίσως οι σημερινοί νεαροί πολιτικοί πρέπει να προβληματιστούν σχετικά με το ότι και οι ίδιο θα αντικατασταθούν κάποτε από την επόμενη γενιά.
