Η εξωτερική πολιτική απαιτεί ρεαλισμό

Εικοσιπέντε χρόνια μετά την άχρηστη και βλαβερή αντιπαράθεση με τη λύση του ονόματος της πρώην Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, η χώρα ξαναβυθίζεται σε εθνικιστικό παροξυσμό με συλλαλητήρια, καταγγελίες για προδοσία, απειλές για κρεμάλες. Και όλα τούτα για ένα θέμα που έχουν λύσει τα πιο πολλά (περίπου 140) κράτη του κόσμου σε επίπεδο διμερών σχέσεων, δηλαδή έχουν προχωρήσει στην αναγνώρισή της ως Μακεδονίας. Εκτός τόπου και χρόνου, εμφανιζόμαστε να αδιαφορούμε στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας για το τι πράττουν οι άλλες χώρες και επιμένουμε ακόμα και στην άρνηση του σύνθετου όρου, παρόλο που πριν κάποια χρόνια είχαμε εμείς προτείνει τη σύνθετη ονομασία.

Δεν έχει βέβαια βοηθήσει το νέο γειτονικό κράτος με τη στάση του, δεν είναι όμως λογικό να αποτελεί αυτό κριτήριο για τη χάραξη της ελληνικής πολιτικής. Από τη μια το ονομάζουμε υποτιμητικά «κρατίδιο» κι από την άλλη του αποδίδουμε δύναμη εκφοβιστική.
Αν υποθέσουμε ότι δεν προκύψει λύση, ενώ στα επόμενα χρόνια ακόμα περισσότερες χώρες προχωρήσουν στην αναγνώριση της χώρας ως Μακεδονίας, υπάρχει άραγε κανείς που πράγματι πιστεύει ότι θα συνεχίσει η διεθνής κοινότητα να ασχολείται με το πώς ονομάζεται ένα μικρό κράτος στη Βαλκανική; Όχι βέβαια.
Ποια θα είναι η εικόνα της Ελλάδας αν είμαστε τελείως αρνητικοί στη λύση που δέχεται το σύνθετο όνομα με τον όρο Μακεδονία; Τι είδους εικόνα δίνουμε προς τους γείτονες αλλά και τη διεθνή κοινότητα φωνάζοντας «Η Μακεδονία είναι ελληνική», κατά το βίντεο-πρόσκληση στο συλλαλητήριο της Κυριακής; Σε τι διαφέρει η πολιτική μας από των γειτόνων του νέου κράτους, εάν δεν αναγνωρίζουμε ότι μόνο η δική μας Μακεδονία είναι ελληνική και όχι φυσικά τα λοιπά τμήματά της σε άλλες επικράτειες, ούτε βέβαια η πΓΔΜ;

Αντί υπεύθυνης εξωτερικής πολιτικής κλίνουμε στον ερασιτεχνισμό, με συνέπεια να έχει δημιουργηθεί ένα μπλοκ που περιλαμβάνει ακροδεξιούς, εθνικιστές, την εκκλησία (αφού ο Αρχιεπίσκοπος υπέκυψε στις ακραίες φωνές) κι ακόμα διάφορους ψηφοθήρες, ανοίγοντας μια μαύρη τρύπα που παρασύρει στον ανορθολογισμό και την εθνική τύφλωση το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία.

Η εξωτερική πολιτική σε όλα τα θέματα, ακόμα περισσότερο τα λεγόμενα εθνικά, απαιτεί ρεαλισμό, σχεδιασμό και ορθολογισμό στο πλαίσιο συμμαχιών. Η χώρα μας όμως εμφανίζεται σε αυτό το θέμα να την κυριαρχούν ιδέες του 19ου αιώνα, σαν να είναι εθνικό προϊόν χτεσινό και όχι κράτος με ιστορία δύο αιώνων.