Τι ακριβώς κάνει η κα Λαγκάρντ, όταν δηλώνει ότι τον Μάρτιο το «χρήμα» θα είναι ακριβότερο;

Η κα Λαγκάρντ επιμένει, το χρήμα πρέπει να συνεχίσει να «ακριβαίνει» και η ΕΚΤ θα φροντίσει και τον Μάρτιο γι’ αυτό. 

Το είπε χθες στο Ευρωκοινοβούλιο σε ένα πλήθος ευρωβουλευτών που την ίδια στιγμή, ορισμένοι εξ αυτών σε μία πλευρά της αίθουσας, σιγοψιθύριζαν μεταξύ τους τα «νεότερα» από το σκάνδαλο του Qatar-gate.

Τον Μάρτιο η ΕΚΤ θα αυξήσει τα επιτόκια κατά μισή μονάδα, πάνω από το 3% που είναι ήδη σήμερα. 

Αν το σκεφτεί κανείς είναι εκπληκτικό, μέσα σε 7 μήνες το «χρήμα» στην Ευρώπη έχει γίνει ακριβότερο κατά τρεις ολόκληρες μονάδες. Και παρ’ όλα αυτά το Ευρώ παραμένει σε αδύναμη θέση ισοτιμίας με το δολάριο. 

Και το ερώτημα είναι γιατί η κα Λαγκάρντ, που μέχρι πριν από ένα χρόνο και κάτι μήνες, έλεγε ότι ο πληθωρισμός είναι «προσωρινός», τώρα επιμένει ότι για να αναχαιτισθεί ο πληθωρισμός (που συνεχίζει να διολισθαίνει εδώ και τρεις μήνες) όσο πιο γρήγορα γίνεται, πρέπει να αυξηθούν περισσότερο τα επιτόκια; 

Από μόνο του αυτό δεν θα ήταν παράδοξο, αλλά όταν αυτό γίνεται σε μία οικονομία η οποία αναμφίβολα επιβραδύνει σχεδόν οριζόντια σ’ ολόκληρη την Ευρώπη με ρυθμούς που προειδοποιούν για στασιμότητα ή ύφεσης, τότε τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται για το τι ακριβώς έχει στο «μυαλό» της η ΕΚΤ.

Τι ακριβώς κάνει η ΕΚΤ αυξάνοντας τα επιτόκια; 

Την απάντηση την έχουν δώσει σε διάφορες ευκαιρίες στελέχη της τράπεζας και είναι σαφής: Στοχεύει στον περιορισμό της ζήτησης και στην καταστολή των προσδοκιών των αγορών όσο αφορά τις πληθωριστικές πιέσεις.

Με άλλα λόγια στοχεύει στο να μειωθούν οι καταναλωτικές δαπάνες και οι επενδύσεις από ιδιώτες και κυβερνήσεις. 
Και την ίδια στιγμή επιχειρεί να πείσει (διαχείριση προσδοκιών) τις αγορές ότι θα είναι τόσο αυστηρή όσο χρειάζεται για να μη περιορισθεί εκ νέου ο πληθωρισμός.

Όμως το «κόστος» αυτής της πολιτικής μεταβιβάζεται πλέον στην πολιτική και δημοσιονομική διαχείριση των κυβερνήσεων. 

Και ακριβώς σ’ αυτό το σημείο αρχίζουν τα δύσκολα και οι... επιπλοκές. Γιατί δεν έχουν όλες οι κυβερνήσεις τις ίδιες οικονομίες να διαχειριστούν. 

Άλλες έχουν αποθεματικά, άλλες ισχυρά ισοζύγια συναλλαγών και άλλες ελλείμματα και χρέη. 

Το αποτέλεσμα είναι ότι η ίδια πολιτική, με το ίδιο νόμισμα για διαφορετικές οικονομίες και χώρες, προκαλεί ισχυρότατες αποκλίσεις και συγκρούσεις συμφερόντων και... ζημιές. 

Συγκρούσεις που συνήθως στο τέλος κερδίζει ο ισχυρότερος, ο οποίος πάντα στο τέλος διαπραγματεύεται με τους χαμένους τα «ψίχουλα» από το τραπέζι. 

Κάπως έτσι εξελίσσεται κάθε φορά το σενάριο των «συζητήσεων» και διαμορφώνονται οι αποφάσεις στις Συνόδους Κορυφής. Όπως και στην τελευταία συνάντηση πριν από μία εβδομάδα.

Ακολούθως και στο πλαίσιο αυτό, επηρεάζεται η διαμόρφωση της εσωτερικής πολιτικής σε κάθε χώρα μέλος και οι ισορροπίες σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. 

Αναμφίβολα σε ένα τόσο σύνθετο γεωπολιτικό τοπίο οι αντιδράσεις των «χαμένων» επιτρέπουν συμβιβασμούς και κάποια κέρδη, σε επι μέρους συμφωνίες, αλλά δεν αλλάζουν το συνολικό τοπίο και την γενική «τάση». 

Με άλλα λόγια, όταν η κα Λαγκάρντ προαγγέλλει την νέα αύξηση των επιτοκίων κατά μισή μονάδα, καλό είναι να …ετοιμαζόμαστε. 
Όποιος και αν κερδίσει τις επόμενες εκλογές.  

Γ. Αγγέλης