"Whatever it takes", άλλο Ντράγκι, άλλο… Λαγκάρντ
«Φίλε μου το φετινό καλοκαίρι θα πιούμε τον καφέ ακόμα πιο ακριβό…». Το σημείωμα του κ. Χ αν και άρχιζε με προβλέψεις για την τιμή του καφέ, στην συνέχεια άλλαζε κατεύθυνση για να πει κάτι που μου φάνηκε ιδιαίτερα ρηξικέλευθο.
Δεν θα το μεταφέρω λέξη προς λέξη, γιατί ενδιάμεσα θέτει και κάποια άλλα ζητήματα που αφορούν πρόσωπα και πράγματα, από τον χώρο της «δημοσιογραφίας» και της «πολιτικής» των οποίων η δημοσιοποίηση μέσα από το «Οικονογράφημα» δεν θα ήταν και το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στη στήλη και… σε μένα.
Με αυτά για εισαγωγή σας μεταφέρω τις επισημάνσεις του.
Πρώτο σημείο που υποστηρίζει είναι ότι το δίμηνο Ιουνίου – Ιουλίου δυστυχώς ο πληθωρισμός θα συνεχίσει να ανεβαίνει παρά το γεγονός ότι έχει γίνει πλέον διψήφιος. Και αυτό δεν θα αφορά μόνο τον καφέ, αλλά κυρίως τρόφιμα, μεταφορές και πετρελαϊκά παράγωγα.
Δεύτερο σημείο που θέτει και υποστηρίζει ως «πρόβλεψη» είναι ότι η τοποθέτηση σήμερα της κας Λαγκάρντ μετά το Συμβούλιο της ΕΚΤ θα αποπνέει μία δήλωση προθέσεων του τύπου "whatever it takes" ala Μάριο Ντράγκι, αλλά δεν θα πείσει τις διεθνείς χρηματαγορές για το αν αυτό μπορεί πλέον να το κάνει και πράξη.
Την εκτίμηση του αυτή τη στηρίζει στο γεγονός ότι πολλοί και ισχυροί παράγοντες στις χρηματαγορές, χωρίς να το φωνάζουν, σιωπηρά θεωρούν ότι η ΕΚΤ είναι έτοιμη να κάνει το δεύτερο λάθος, ήτοι να υπερ-αντιδράσει, μετά το πρώτο λάθος της υπο-αντίδρασης το δεύτερο εξάμηνο του 2021.
Το τρίτο όμως σημείο νομίζω ότι είναι και το πλέον ενδιαφέρον. Υποστηρίζει ότι πίσω από τις αντιδράσεις ορισμένων Κεντρικών Τραπεζών και κυρίως του «πρώτου λάθους», δηλαδή της αργής αντίδρασης στον πληθωρισμό, βρίσκεται η άποψη που υποστηρίζει ότι η «ανοχή» τους στον πληθωρισμό έχει να κάνει με το γεγονός ότι βλέπουν σ’ αυτόν ένα «αόρατο εργαλείο» σιωπηρής υποτίμησης του χρέους.
Σύμφωνα με την άποψη αυτή ο πληθωρισμός μπορεί να τσακίζει την αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων, αλλά «τσακίζει» και την πραγματική αξία του ονομαστικού χρέους, το οποίο έχει εκτιναχθεί πλέον σε τέτοια επίπεδα – καμία σχέση με εκείνα της δεκαετίας του 70’ – που είναι αδύνατο να από-μειωθεί δια της κανονικής οδού, δηλαδή της αποπληρωμής του.
Ο πληθωρισμός, σύμφωνα με την εκτίμησή του, οδηγεί σε μία χωρίς προηγούμενο «σιωπηρή» απομείωση του χρέους τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Βέβαια η δια του πληθωρισμού υποτίμηση και απαξίωση του δημόσιου χρέους, όπως και η αυξημένη δυσκολία αποπληρωμής του ιδιωτικού μέσα σε συνθήκες υψηλού πληθωρισμού, οδηγούν σε «βραχυκυκλώματα» μέσα στο τραπεζικό σύστημα.
Αλλά εκεί, όπως εξηγεί, οι Κεντρικές Τράπεζες έχουν τους τρόπους τους να βάλουν ένα χεράκι...
Αυτά με το σημείωμα του κ. Χ, τα υπόλοιπα είναι μη δημοσιεύσιμα.
Γ. Αγγέλης