Τι συνέβη στις 22 Απρίλη;

Δεν είναι η πρώτη φορά που με εντυπωσιάζει ο κ. Χ με το... δημοσιογραφικό του ένστικτο, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Κυριακάτικα και με δεδομένο – το είχαμε συμφωνήσει και οι τέσσερις – ότι δεν μπορούμε να συναντηθούμε, μου έστειλε πρωί – πρωί το ακόλουθο «ενημερωτικό» σημείωμα. Το παραθέτω χωρίς περικοπές.

«Αγαπητέ μου φίλε σε καλημερίζω όντας βέβαιος ότι θα βρεις τα ακόλουθα πολύ ενδιαφέροντα όπως και εγώ. Τα παραθέτω, είτε με δική μου διατύπωση, είτε με την αρχική διατύπωση που είχαν σε διάφορα ξένα ΜΜΕ από τα οποία τα συγκέντρωσα. Είμαι βέβαιος ότι δεν τα έχεις εντοπίσει, γιατί διαφορετικά θα είχες φροντίσει να τα δημοσιεύσεις... Ιδού λοιπόν τα γεγονότα. 

Στις 22 Απριλίου, δηλαδή μετά το καθολικό Πάσχα, ανώτεροι αξιωματούχοι της Κεντρικής Τράπεζας της Κίνας (PBOC), ο υπουργός Οικονομικών, όπως επίσης και επιλεγμένοι εκπρόσωποι κινεζικών εγχώριων και ξένων τραπεζών, συναντήθηκαν στο Πεκίνο σε εκτάκτως – όπως αναφέρθηκε – προγραμματισμένη σύσκεψη.

Θέμα της συνάντησης, όπως αναφέρθηκε σε ένα ρεπορτάζ των FT ήταν η προετοιμασία για το ενδεχόμενο ενεργοποίησης κυρώσεων εναντίον της Κίνας σε περίπτωση κρίσης με την Ταϊβάν.

Ένα ανάλογο δηλαδή με τις εξελίξεις στην Ουκρανία και τις κυρώσεις στη Ρωσία. Το ενδιαφέρον είναι ότι στη συνάντηση αυτή συμμετείχαν επίσης στελέχη δυτικών οικονομικών φορέων με ισχυρά συμφέροντα στην Ασία μεταξύ αυτών νομίζω και της HSBC.

Η συνάντηση αυτή αποσκοπούσε στο να δρομολογήσει διαδικασίες οι οποίες θα πρέπει να καταλήξουν σε ένα σχέδιο δράσης ικανό να προστατεύσει τα συμφέροντα της Κίνας σε περίπτωση κυρώσεων ανάλογης ή και μεγαλύτερης κλίμακας αυτών που έχουν ενεργοποιηθεί εναντίον της Ρωσίας, ειδικά όσο αφορά το θέμα της δέσμευσης συναλλαγματικών αποθεμάτων της PBOC.

Δεν είναι έκπληξη ότι στην σύσκεψη αυτή συμμετείχαν με βαρύνοντα ρόλο δύο ισχυρά πρόσωπα του κινεζικών ρυθμιστικών αρχών της χρηματαγοράς, όπως ο πρόεδρος της Ρυθμιστικής Επιτροπής Κινητών Αξιών της Κίνας Yi Huiman και ο προκάτοχός του, Xiao Gang.

Το βασικό ζητούμενο της συνάντησης ήταν το πως και με ποιες προϋποθέσεις θα εξασφαλισθεί η διαδικασία και τα μέτρα εκείνα που θα εγγυηθούν την προστασία των συναλλαγματικών αποθεμάτων των 3,2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων της Κίνας. Και όχι μόνο αυτά αλλά επιπλέον τις επενδύσεις σε περιουσιακά στοιχεία που έχει το Πεκίνο διεθνώς, ξεκινώντας από το τρισεκατομμύριο δολ. σε συμμετοχές σε δημόσια ταμεία, αλλά και την ιδιοκτησία πραγματικών αξιών κάθε είδους. 

Να μη ξεχνάμε εδώ ότι ήδη η Κίνα έχει γίνει στόχος κυρώσεων σε πολλές εταιρείες της τα τελευταία χρόνια στο αμερικανικό ή σε άλλα χρηματιστήρια και της έχουν επιβληθεί περιορισμοί επενδύσεων ιδιαίτερα στις ΗΠΑ αλλά και σε χώρες της Ευρώπης. 

Το ζήτημα βέβαια που τέθηκε στην συζήτηση αυτή και το οποίο συμπλέκεται με τις προϋποθέσεις του μηχανισμού εγγύησης, που αναζητείται από τους κινέζους αξιωματούχους, είναι ότι το ενδεχόμενο μίας πιθανής από-σύζευξης μεταξύ της δυτικής και της κινεζικής οικονομίας, θα είχε ποιοτικά και ποσοτικά εξαιρετικά μεγαλύτερο αντίκτυπο, από αυτόν που έχει προκαλέσει μέχρι στιγμής η Μόσχα. Προφανώς το εύρος και η διασύνδεση της κινεζικής με την διεθνή οικονομία είναι τεράστιο και αφορά σχεδόν κάθε γωνιά του πλανήτη...

Το ενδιαφέρον εδώ πρέπει να προσθέσω είναι ότι σχεδόν ταυτόχρονα στην Ταϊπέι πραγματοποιήθηκε ανάλογη συνάντηση ανώτατου κυβερνητικού επιπέδου, που σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις "μελέτησε την ουκρανική αντίσταση ως πρότυπο σε περίπτωση κινεζικής εισβολής...".

Βέβαια ενώ αυτά συμβαίνουν στην Κίνα με το ενδεχόμενο μία κρίσης στην Ταϊβάν, τι συμβαίνει με τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας; Η περιβόητη πρόβλεψη για χρεοκοπία της μετά τις κυρώσεις δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. 

Η εξυπηρέτηση των δανείων της σε δολάρια γίνεται κανονικά, η αξιοπιστία της παρά τις υποβαθμίσεις από τους Οίκους Αξιολόγησης δεν φαίνεται να έχει πληγεί ιδιαίτερα, αφού εκεί που αυτό θα έπρεπε να έχει αποτυπωθεί, δηλαδή στο ρούβλι, συμβαίνουν τα εντελώς αντίθετα, αντί να υποτιμηθεί αυτό ανατιμάται σε προπολεμικά επίπεδα. 

Βέβαια και εδώ θα μου πεις υπάρχει εξήγηση.

Με δεδομένο ότι οι κυρώσεις έχουν παγώσει μόνο τα μισά από τα συναλλαγματικά διαθέσιμα των 640 δισ. δολ. και με το πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Ρωσίας να είναι λόγω εξαγωγών ενέργειας φέτος στα 321 δισ. δολ, πρόβλημα ρευστότητας δεν φαίνεται στον ορίζοντα όσα και αν κοστίζει ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Επιπλέον η Ρωσία παραμένει ο τρίτος μεγαλύτερος «παραγωγός» χρυσού από τα δικά της ορυχεία και ο πέμπτος μεγαλύτερος κάτοχος αποθεμάτων χρυσού στον κόσμο. Με δεδομένο ότι η PBOC αποφάσισε και συνέδεσε το ρούβλι με τον χρυσό και μάλιστα σε μία ισοτιμία 5000 ρούβλια/ουγκιά, η συναλλαγματική ισοτιμία του ρωσικού νομίσματος έχει εκτοξευθεί σε προπολεμικά επίπεδα, ενώ στηρίζεται και από το γεγονός της απαίτησης πληρωμής των ενεργειακών εξαγωγών σε ρούβλια.

Νομίζω φίλτατε ότι, όπως είπε πρόσφατα ένας οικονομικός αναλυτής, που έχει περάσει από την εμπειρία της δεκαετίας του '70 και τον οποίο σέβομαι για την διαχρονική αξιοπιστία των εκτιμήσεών του, "υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ της αντίληψης που υπάρχει στην κοινή γνώμη και της πραγματικότητας"... και σ’ αυτό δεν βοηθάμε και μείς καθόλου να ξεπερασθεί. 

Τι να πω, δεν "διαβάζουμε", δεν "ακούμε" και κυρίως δεν "σκεφτόμαστε" όσο πρέπει… 

Και δεν είναι να πεις ότι η αλήθεια δεν "γράφεται", προχθές διάβαζα μια συνέντευξη του επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ του Gita Gopinath στους FT. Διαπίστωνε με βάση τα στοιχεία του ΔΝΤ ότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες, δηλαδή μετά το 2000 και την κρίση των Dotcom η διάβρωση της συναλλακτικής χρήσης του δολαρίου συνεχίζεται σταθερά… Αυτό δεν είναι ένα απλό στατιστικό στοιχείο σε ένα κόσμο που το διεθνές νομισματικό σύστημα κατακερματίζεται με τον τρόπο και την έκταση που γίνεται σήμερα… Γίνεται αιτία για πολιτικές και γεωπολιτικές συνέπειες που τροφοδοτούν ακόμα περισσότερο τις αιτίες. Σκέψου ότι η κατάρρευση του Μπρέτον Γουντς το 1971 για μεγάλο χρονικό διάστημα προκάλεσε ένα φοβερό νομισματικό κατακερματισμό που εν μέρη ξανα-συγκολήθηκε με την συμφωνία στο Plaza το 1985. Όμως είχε ήδη αποσπάσει την αξιοπιστία των νομισμάτων από την σχέση τους με τον χρυσό και την εναπέθεσε στην αξιοπιστία της τράπεζας που τα εκδίδει… Το δολάριο δεν έχασε τη θέση του διεθνώς γιατί ήταν το νόμισμα που μπορούσε και ανταλλάσσεται παντού στον πλανήτη. 

Τι συμβαίνει όμως όταν η ίδια η τράπεζα ή η χώρα που το εκδίδει απαγορεύει τη χρήση του και το «παγώνει» σε μία τεράστια περιοχή; Δηλαδή όταν η τράπεζα που το εκδίδει το «ακυρώνει» χωρίς την άδεια αυτών που το χρησιμοποιούσαν σαν τέτοιο; Που πάει τότε η διεθνής συναλλακτική του αξία που πριν το 1971 την εξασφάλιζε η σταθερή  σχέση του με τον χρυσό;

Ελπίζω να μη σε κούρασα Κυριακάτικα, αλλά ήθελα να σου τα μεταφέρω τόσο σαν "ειδήσεις" όσο και σαν προβληματισμούς...».