BACKSTORY: Τα σούπερ μπόνους των CEO - Τα δάνεια και το Κάμα Σούτρα
Η ποσόστωση στα διοικητικά συμβούλια των μεγάλων εταιριών και οργανισμών μπορεί να μην αποτελεί πανάκεια, αποτελεί όμως ένα πρώτο βήμα προς τον πλουραλισμό που η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον από τη χώρα μας λείπει . Γι αυτό και τασσόμαστε αναφανδόν υπέρ! Με μια προϋπόθεση: Να μη δώσει χώρο για όσους και όσες δεν έχουν τα προσόντα- αλλά έχουν μέσον, βίσμα επί το λαϊκότερον-να στελεχώσουν διοικήσεις!
Γιατί ακούω- είμαι όσο να πεις και εγώ ακουστικός τύπος- πως κάτι κυρίες πίεσαν και ξαναπίεσαν για μια θέση στον ήλιο (je m' excuse στα δ.σ. τράπεζών ήθελα να πω....) και διαγκωνίσθηκαν πολύ και πολιτικά προς αυτήν την κατεύθυνση! Ανεπιτυχώς πάντως! Θα σπάσω κούπες (για να καταστήσω ευκολότερο το quiz)…
Τα παρακάτω προκαλούν ίλιγγο γι' αυτό οι έχοντες παρόμοιες ευαισθησίες ας προτοιμαστούν. Γκρινιάζουμε πολύ συχνά για όλα όσα απολαμβάνουν τα golden boys των καιρών μας έχοντας κατά νου τα ελληνικά δεδομένα. Οι αμοιβές εκτελεστικών στελεχών ανά τον κόσμο που μοιράστηκαν πέρυσι ζαλίζουν, σύμφωνα με έρευνα που διενεργήθηκε για λογαριασμό των The Times.
Η αύξηση στις αμοιβές οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη σύνδεση της αμοιβής των C.E.O. με τις τιμές των μετοχών. Αυτή η δομή «πληρωμή για απόδοση» αποσκοπεί στην ευθυγράμμιση των κινήτρων των διαχειριστών με εκείνα των ιδιοκτητών της εταιρείας. Οι C.E.O.s σύμφωνα με την έρευνα έλαβαν 274 φορές την αμοιβή του μέσου υπαλλήλου στις εταιρείες τους! Η πρώτη σε μέγεθος αμοιβή ανήκει στον Alex Karp της Palantir με αποζημίωση 1,1 δισ. δολάρια, η δεύτερη στον Τοny Xu της DoorDash με 414 εκατ. δολάρια και η τρίτη στον Eric Wu της Opendoor με 370 εκατ. δολάρια.
Στην Ελλάδα βεβαίως οι αμοιβές δεν πλησιάζουν τέτοια ποσά, ωστόσο η διαφορά μεταξύ πατρίκιων και πληβείων σε ό,τι αφορά τις μεγάλες εταιρίες μεταξύ των οποίων και οι τράπεζες είναι προφανής. Και ασφαλώς δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική σύνδεση της πληρωμής με την απόδοση- όχι της μετοχής- συχνά ούτε καν της εταιρίας.
Σε ό,τι αφορά τις λοιπές μικρότερες εισηγμένες εμένα με φοβίζουν οι καταστάσεις που οι μέτοχοι - οι οποίοι τυγχάνει να διοικούν κι όλας - δεν λαμβάνουν αμοιβές ή οι απολαβές τους είναι πολύ χαμηλές και συνεχίζουν να διατηρούν εταιρίες οι οποίες έχουν να βγάλουν κέρδη αιώνες. Κι αναρωτιέμαι πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Και κυρίως πώς θυσιάζονται για το καλό της εταιρίας τους. Αναμείνατε προσεχώς ονόματα και διευθύνσεις.
Επίσης με τρομάζουν και οι καταστάσεις όπου οι μέτοχοι ξεπουπουλιάζουν με υπέρογκες αμοιβές τα κέρδη των εταιριών και στο τέλος της ημέρας δεν μένει τίποτα για τους μετόχους της μειοψηφίας…
Αν κρίνω από το μήνυμα που περνούν κάποιες τραπεζικές διαφημίσεις που έβλεπα το Σαββατοκύριακο που ήμουν χαλαρός, σε λίγο για να πάρεις δάνειο δεν θα χρειάζονται εγγυήσεις, αλλά γραπτές εξετάσεις για γνώση του Κάμα Σούτρα.
Απορία 1η: Δηλαδή αν δεν κάνει κανείς παιδιά το δάνειο καθίσταται πληρωτέο;
Απορία 2η: Αν αποκτήσει κανείς δίδυμα, μπορεί να ελπίζει σε… haircut της οφειλής;
Εντάξει, καλή η πλάκα, αλλά το δημογραφικό είναι πράγματι μεγάλο πρόβλημα. Και η στήριξη της οικογένειας ασφαλώς είναι χρήσιμη. Μόνο που το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με δάνεια, όσο ελκυστικοί και αν είναι οι πόροι τους. Το μπαλάκι είναι στην Πολιτεία και στη βελτίωση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών της χώρας. Όταν μία μέση οικογένεια καλείται να ζήσει με 1.500 - 2.000 ευρώ αν είναι τυχεροί να έχουν δουλειά και οι δύο, τι δάνειο να πάρουν… Κι άλλη οφειλή;