Μάλλον δεν υπάρχουν και πολλοί Adults in the Room

Δυστυχώς το κλίμα των ημερών – η μάλλον των τελευταίων ετών– επιβάλλει να ξεκινήσουμε με ένα disclaimer: Δεν υπάρχει καμία συμπάθεια για τη θητεία του Γιάνη Βαρουφάκη στο υπουργείο Οικονομικών. Η όλη διαχείριση ήταν τραγική. Και όπως φάνηκε κόστισε πολλά στον ελληνικό λαό η «περήφανη διαπραγμάτευση» του ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο εξάμηνο του 2015. Ίσως όχι τα 150 – 200 – 300 απιθανοεκατομμύρια που λέγονται ανά καιρούς, αλλά σίγουρα πολλά.

Θέμα μας σήμερα όμως δεν είναι τόσο πολύ το τι έγινε εκείνες τις ημέρες αλλά η τελευταία ταινία του Κώστα Γαβρά «Adults in the Room» που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του ίδιου του κ. Βαρουφάκη. Μια ταινία που έχει διχάσει όσο σχεδόν ποτέ (με την εξαίρεση σίγουρα του Τελευταίου Πειρασμού) τους Έλληνες, χωρίς μάλιστα να την έχει δει και σχεδόν κανείς.

Εν ολίγοις ένας από τους πιο σημαντικούς εν ζωή Έλληνες σκηνοθέτες και αναγνωρισμένος διεθνώς ως μετρ του πολιτικού θρίλερ αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία μυθοπλασίας βασισμένη στην μαρτυρία ενός από τους πρωταγωνιστές της πολιτικής κρίσης του 2015. Γιατί ο κ. Βαρουφάκης ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου, αρνητικός, αλλά και πάλι πρωταγωνιστής.

Λέει το «Adults in the Room» την αλήθεια; Σχεδόν σίγουρα όχι. Είναι μια προσωπική μαρτυρία και όπως συμβαίνει πάντα στις προσωπικές μαρτυρίες όλα πρέπει να αντιμετωπίζονται τουλάχιστον με σκεπτικισμό. Είναι λογικό όταν κάποιος δίνει την προσωπική του οπτική ή να μην τα λέει όλα ή να παρουσιάζει τα πράγματα με τέτοιον τρόπο που να εμφανίζεται καλύτερος ο ίδιος.

Ο Γαβράς είναι πολιτικό ον και οι ταινίες του είναι πολιτικές. Λογικό είναι να υπάρχουν αντιδράσεις απ’ αυτούς που δεν συμμερίζονται τις απόψεις του. Αλλά η κατάσταση έχει φτάσει σε επίπεδα παράνοιας. Φθάσαμε τρία χρόνια μετά ξανά σε στάδια πολιτικής καφρίλας επιπέδου «βάστα Γερούν» και «Άνγκελα τράβα την πρίζα». Συμπολίτες μας μπαίνουν στο IMDB και βάζουν 1 στα 10 στην ταινία με αστείους σχολιασμούς και βέβαια από την άλλη μπάντα κάποιοι βαθμολογούν με 10 στα 10 σε μια ταινία που επίσης δεν έχουν δει και η οποία σύμφωνα με τις κριτικές που έχουν γραφτεί, μάλλον είναι μέτρια.

Φτάσανε ορισμένοι να κατηγορούν τον Γαβρά ότι «τα πήρε» για να κάνει την ταινία, επειδή έκανε χρήση της φοροεπιστροφής που έχει θεσπιστεί για την προσέλκυση παραγωγών στην Ελλάδα. Και είναι οι ίδιοι που δεν έχουν κανένα πρόβλημα για επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές σε σχεδόν οποιαδήποτε «επένδυση» γίνεται στη χώρα μας. Αστειότητες. Αν θέλουμε να συζητήσουμε γενικά για την σκοπιμότητα του cash rebate στις ταινίες αλλά όχι για το αν θα πρέπει να επιβάλλουμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και δήλωση προθέσεων σε όσους το αιτούνται.

Όλος αυτός ντόρος αναδεικνύει με τον καλύτερό τρόπο όχι μόνο τον φανατισμό αλλά δυστυχώς και την πολιτική αφέλεια που λίγο πολύ μας χαρακτηρίζει, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Μια αφέλεια που κατηγοριοποιεί τους πάντες ως «καλούς» και «κακούς». Και εφόσον ο Βαρουφάκης είναι de facto ο «κακός», οι υπόλοιποι είναι αυτομάτως οι «καλοί» της υπόθεσης. Αυτό βέβαια πιάνει και όσους δεν υποστηρίζουν αυτό το αφήγημα, για αυτόν ακριβώς τον λόγο κρίθηκε απαραίτητη και η αρχική διευκρίνηση μιας και σχεδόν σίγουρα ο γραφών θα κατηγορηθεί για… «Βαρουφακικός».

Αυτή η λογική του «άσπρου» και του «μαύρου» όμως δεν ταιριάζει στον τρόπο σκέψης ενός ενήλικα. Χαρακτηρίζει περισσότερο τις παιδικές ηλικίες και κάπως έτσι όπως φαίνεται αν μετρήσουμε τους «ενήλικες στο δωμάτιο» αυτοί θα είναι λιγότεροι απ’ όσο πιστεύουμε