Θα μιλήσουμε επιτέλους για την ταμπακιέρα;

Μάθαμε με κάθε λεπτομέρεια τις διακοπές του Αλέξη Τσίπρα στο κότερο και τι έκανε ή δεν έκανε ο πατέρας του επί χούντας. Αντίστοιχα, μάθαμε όλη την ιστορία της οικογένειας Μητσοτάκη, συμπεριλαμβανομένων και των εξ’ αγχιστείας συγγενών.

Αυτό που όμως δεν μάθαμε –μολονότι φτάσαμε μια βδομάδα πριν τις εκλογές- είναι το πρόγραμμα των δύο κομμάτων για την επόμενη ημέρα. Τι και αν το 80% των νόμων της χώρας ψηφίζονται ουσιαστικά στην Ευρωβουλή. Ανάμεσα στην παροχολογία, τον Πολάκη και τις εκατέρωθεν προσωπικές επιθέσεις, καμία ουσιαστική κουβέντα δεν έγινε για το πραγματικό διακύβευμα των Ευρωεκλογών. Σίγουρα, η έκβασή τους και η διαφορά θα παίξει σημαντικό ρόλο στην εγχώρια πολιτική σκηνή, όμως σε τελική ανάλυση στις 26 του Μάη ψηφίζουμε για τους ανθρώπους που θα μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο.

Βάζω στοίχημα ότι αν ρωτήσουμε 100 ανθρώπους στο δρόμο, ζήτημα είναι αν πέντε ξέρουν τι πρεσβεύουν τα δύο μεγάλα κόμματα για το Ευρωκοινοβούλιο. Θα μου πείτε, εδώ δεν ξέρουμε ποιον θα στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωβουλή, ασχολείσαι με ψιλά γράμματα; 

Γράμματα ναι, ψιλά όμως όχι. Αν κάτι νιώσαμε στο πετσί μας τη δεκαετία της κρίσης είναι ότι οι Βρυξέλλες παίζουν ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή μας. Και οι περισσότεροι από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις για εμάς προέρχονται από τις Ευρωεκλογές. Τις ίδιες Ευρωεκλογές που τα κόμματα πολύ εξευτελίζουν, θεωρώντας το Ευρωψηφοδέλτιο είτε τιμητική αποστρατεία, είτε πολιτική εξορία είτε ιδανικό μέρος για να βγάλουν πολιτικές υποχρεώσεις σε αθλητές, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους.

Έτσι, στο τέλος της ημέρας δεν μιλάμε ποτέ για την ταμπακιέρα. Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα ποιους στέλνουμε στις Βρυξέλλες και γιατί.

Αλλά μετά μιλάμε για «ξένα κέντρα», «διοικητήρια των Βρυξελλών» και άλλα συνωμοσιολογικά που καθορίζουν τη ζωή μας. Παραγνωρίζοντας βέβαια ότι –ηθελημένα ή μη- είμαστε εμείς άξιοι της μοίρας μας.