Ροή
Παρά τις μεγάλες εκροές καταθέσεων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τα αρνητικά επιτόκια, οι τιμές έχουν πάψει να αυξάνονται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στα περισσότερα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι μισθοί και η απασχόληση παραμένουν στάσιμα ή σημειώνουν πτωτικές τάσεις ενώ ελάχιστα φωτεινά παραδείγματα όπως η Γαλλία σημειώνουν οριακή αύξηση (το 2015 η απασχόληση σημείωσε αύξηση μόλις 0,4% σε σχέση με το 2007!).
Ωστόσο, ο κίνδυνος του πληθωρισμού παραμένει, το ίδιο και ο κίνδυνος αύξησης της ανεργίας και η έλλειψη ρευστότητας δεν καταφέρνει να ενισχύσει την κατανάλωση, τις επενδύσεις και την παραγωγή.
Στις αρχές της δεκαετίας του 70’ όλοι οι φοιτητές των Οικονομικών μάθαιναν ότι αν δεν αυξηθούν οι μισθοί δεν αυξάνεται ούτε το ΑΕΠ γιατί οι μισθοί αντιπροσωπεύουν τα 2/3 του ΑΕΠ. Ακόμη, μάθαιναν ότι μια χώρα που έχει έλλειμμα στο εξωτερικό ισοζύγιο πρέπει να υποτιμήσει το νόμισμά της με τρόπο που να μπορεί να αποκατασταθεί αυτό το έλλειμμα μέσα της ανάπτυξης.
Και όμως αυτές τις τόσο απλές ιδέες δείχνουν να τις έχουν ξεχάσει τα ευρωπαϊκά κράτη και είναι κρίμα γιατί η ανεπαρκής ζήτηση είναι πάντα ο πυρήνας του προβλήματος. Ο Keynes παραμένει αρκετά μοντέρνος. Τι υποστήριζε; Ουσιαστικά θεωρούσε ότι οι πλούσιοι ξοδεύουν/καταναλώνουν συγκριτικά λιγότερο απ'ότι οι φτωχοί.Αυτό μέχρις ενός σημείου είναι εύλογο αφού οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων (σίτιση,ένδυση,στέγαση κλπ) δε διαφέρουν πολύ μεταξύ τους και ένας πλούσιος αναγκαστικά θα δαπανήσει μικρότερο τμήμα του εισοδήματός του για να τις καλύψει σε σχέση μ'έναν φτωχότερο.Από κάποιο σημείο και ύστερα όμως οφείλεται και στη μικρότερη ροπή προς κατανάλωση που χαρακτηρίζει τα υψηλότερα εισοδήματα.
Σε αυτό το πλαίσιο, στο παρελθόν, υιοθετήθηκαν τακτικές από τα ευρωπαϊκά κράτη προκειμένου να αυξηθούν οι μισθοί και αυτό συσχετίστηκε με την παραγωγικότητα της εργασίας. Ωστόσο, όλο αυτό το σύστημα ξεθώριασε εξαιτίας του εργατικού Δίκαιου που υιοθέτησε η κάθε χώρα :
Έτσι ουσιαστικά εγκαταλείφθηκε η μισθολογική πολιτική που απέβλεπε στην αύξηση της αγοραστικής δύναμης και την τόνωση της ζήτησης. Όμως, η ΕΕ αποτελεί την ιδανική περιοχή για να εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική καθώς το 63% των εισαγωγών των ευρωπαϊκών κρατών είναι ενδοκοινοτικές.
Σύμφωνα με τον καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Poitiers, Pierre Le Masne, η ΕΕ θα μπορούσε να ορίσει ένα ελάχιστο όριο αύξησης των μισθών της τάξεων του 2,5% ετησίως λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το ρυθμό αύξησης του πληθυσμού και μάλιστα θα έπρεπε να προβλέπονται και κυρώσεις για όσες χώρες δεν υιοθετούσαν αυτή την πολιτική. Με τον τρόπο αυτό θα επιστρέφαμε σε μια λογική δημιουργίας νέων θέσεων απασχόλησης και η αύξηση των μισθών θα επέφερε επενδύσεις και θα επέτρεπε μακροπρόθεσμα τη μείωση του δημόσιου χρέους.
Με πληροφορίες από την Le Monde
