Ροή
Εκ νέου ξεκινούν την Τρίτη οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους δανειστές προκειμένου να μετρηθούν και να συμφωνηθούν όλα τα μέτρα - δημοσιονομικά και διαρθρωτικά - που θα επιτρέψουν να κλείσει η αξιολόγηση και η Ελλάδα να προχωρήσει στο επόμενο βήμα : την αναπτυξιακή πορεία.
Οι όροι της εξίσωσης βέβαια και η ασυμφωνία «χαρακτήρων» μεταξύ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την Ευρώπης παραμένουν. Το ΔΝΤ από πλευράς του επαναλαμβάνει πως οι προϋποθέσεις συμμετοχής του στο ελληνικό πρόγραμμα είναι η εκ των προτέρων υλοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών στην Ελλάδα και η δέσμευση και εξειδίκευση μέτρων ελάφρυνσης του χρέους από τους Ευρωπαίους. Το Βερολίνο από την άλλη θεωρεί εξακολουθεί να επαναλαμβάνει την άποψη του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκαν Σόιμπλε, πως τη δεδομένη στιγμή δεν επείγει η ελάφρυνση του χρέους αλλά οι μεταρρυθμίσεις ενώ θεωρεί πιθανή μια συμφωνία με το Ταμείο η οποία δεν θα περιλαμβάνει το κούρεμα του χρέους.
Την παραπάνω άποψη, μάλιστα, εξέφρασε για ακόμα μια φορά σε ραδιοφωνική συνέντευξή του την Κυριακή, ο υφυπουργός του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών, Γενς Σπαν, τονίζοντας πως «πρέπει να αναγνωριστεί ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έκανε τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις μαζί αλλά αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα κούρεμα του ελληνικού χρέους». «Σε τελευταία ανάλυση το θέμα δεν είναι αυτή τη στιγμή το χρέος, αλλά το πώς θα επιτευχθεί ανάπτυξη», πρόσθεσε ο Γερμανός πολιτικός, ο οποίος τόνισε επίσης ότι «η Γερμανία επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη». Προσέθεσε μάλιστα πως η « συζήτηση γύρω από ένα ενδεχόμενο κούρεμα τους ελληνικού χρέους θα θεωρείτο ως αδικία από χώρες όπως η Ισπανία και η Ιρλανδία».
Την προσπάθεια εξεύρεσης κοινού τόπου μεταξύ Ευρώπης και ΔΝΤ, εξέφρασε με την σειρά του και ο επικεφαλής του ESM σε συνέντευξή του στην ισπανική El Pais. Ο κ. Κλάους Ρέγκλινγκ αναφέρθηκε στις διαφωνίες των Θεσμών για το ελληνικό πρόγραμμα, προσδιορίζοντάς τες σε δύο κατευθύνσεις. Αφενός στην απαισιοδοξία του ΔΝΤ σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα η οποία έρχεται σε αντίθεση με την αισιόδοξη στάση της Ευρώπης και με τα μέχρι τώρα στοιχεία για την πορεία της ελληνικής οικονομίας κι αφετέρου στην διαφορετική άποψη για την ελάφρυνση του χρέους.
Όπως και να έχει πάντως, στην σύντομη παραμονή των Ντέλια Βελκουλέσκου (ΔΝΤ), Ντέκλαν Κοστέλο (Ευρωπαϊκή Επιτροπή), Φραντσέσκο Ντρούντι (ΕΚΤ) και Νικόλα Τζιαμαρόλι (ESM) στην Αθήνα - υπολογίζεται ότι θα παραμείνουν μέχρι τις 5 Μαρτίου - θα πρέπει να συμφωνηθούν τόσο μεταξύ τους όσο με την ελληνική κυβέρνηση το δημοσιονομικό κενό του 2018, το κενό του 2019 για τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν στο μέτωπο της φορολογίας και του ασφαλιστικού, καθώς και τα εκκρεμή προαπαιτούμενα της δεύτερης αξιόλογης.
Συγκεκριμένα, στα προαπαιτούμενα που εκκρεμούν περιλαμβάνονται τα εξής:
- Η υιοθέτηση νομοθεσίας και διαρθρωτικών μέτρων (π.χ. κεντρικές προμήθειες, χαμηλότερες τιμές των φαρμακευτικών προϊόντων, την προώθηση των γενόσημων) για τον έλεγχο των δαπανών υγείας.
- Η θέσπιση νομικού πλαισίου για ένα καθεστώς εξωδικαστικών συμβιβασμών.
- Η οριστικοποίηση των αλλαγών στη διακυβέρνηση των διοικητικών συμβουλίων των τεσσάρων συστημικών τραπεζών.
- Η προώθηση ιδιωτικοποιήσεων.
- Η ευθυγράμμιση του πλαισίου για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τις συλλογικές απολύσεις και συνδικαλιστικής δράσης με τις ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές.
- Η εφαρμογή των συστάσεων του ΟΟΣΑ για την ενίσχυση του ανταγωνισμού.
- Η άρση των αδικαιολόγητων περιορισμών σε βασικά επαγγέλματα, συμπεριλαμβανομένων των μηχανικών.
- Η τροποποίηση της νομοθεσίας για τη χρήση της γης και σε εθνικό επίπεδο, ίδρυση γραφείων κτηματολογίου.
- Η λήψη περαιτέρω μέτρων για το άνοιγμα της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.
Το σίγουρο είναι πως η «κοινή φωνή» με την οποία εμφανίσθηκαν οι θεσμοί στο Eurogroup δεν είναι καθόλου ενιαία και αυτό αναμένεται να διαφανεί στις συζητήσεις των Αθηνών. Αυτό που μένει να δούμε είναι το αν θα επιβεβαιωθούν οι φωνές που ισχυρίζονται πως το Ταμείο θα απαιτήσει - πέραν από τις γενναίες μεταρρυθμίσεις- και μια εμπροστοβαρής, αξιόπιστη και πλήρως καταγεγραμμένη διαδικασία ελάφρυνσης του χρέους, η οποία θα σχετίζεται με ρεαλιστικούς στόχους πολιτικής και κυρίως με πρωτογενή πλεονάσματα που θα είναι σε επίπεδα που θα βελτιώνουν τη βιωσιμότητα του χρέους με την πάροδο του χρόνου και δεν θα είναι σε επίπεδα που θα διαταράσσουν την οικονομία.
