Ροή
Αθόρυβα και χωρίς πολλά-πολλά η διαδικασία αλλαγής διοικήσεων και ιδιοκτησίας σε υπερχρεωμένες επιχειρήσεις έχει ήδη ξεκινήσει. Αυτό φαίνεται και από τις δηλώσεις ανώτατου στελέχους της Eurobank στο συνέδριο του ΣΕΤΕ, όπου αποκάλυψε πως έξι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις έχουν περάσει στα χέρια της τράπεζας.
Το μεγάλο – μπαμ δεν έχει γίνει ακόμα, αλλά έρχεται. Δεν είναι λίγα τα μηνύματα που έχουν στείλει κατά καιρούς τόσο ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γιάννης Στουρνάρας όσο και άλλοι κορυφαίοι τραπεζίτες. Τι λένε; Ότι πολύ απλά οι μέτοχοι θα κληθούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους. Σε διαφορετική περίπτωση θα παραχωρούν τις εταιρείες τους, είτε στις ίδιες τις τράπεζες είτε σε νέους επενδυτές.
Οι τραπεζίτες δεν κάνουν τίποτα άλλο πέρα από το να προαναγγέλλουν το ντόμινο αλλαγών στο επιχειρηματικό σκηνικό που θα ξεκινήσει η διαδικασία αναδιάρθρωσης των κόκκινων δανείων. Λένε, μάλιστα, ότι στο στόχαστρο θα μπουν πρώτα-πρώτα οι «μεγάλοι μπαχτατζήδες», δηλαδή επιχειρηματίες που ενώ έχουν σημαντική οικονομική περιουσία δεν την διαθέτουν για την διάσωση της επιχείρησης τους και βασίζονται αποκλειστικά στον τραπεζικό δανεισμό.
Και εντάξει, όσοι είναι να χάσουν τις επιχειρήσεις τους έτσι, ας τις χάσουν. Γεννιούνται όμως μερικά βασικά ερωτήματα: «Ποιοί είναι αυτοί οι μπαχτατζήδες; Και τελικά πόσοι είναι;». Γιατί δεν μιλάμε απλά για τις 2-3-5-10 κραυγαλέες περιπτώσεις. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίους ή και μεσαίους επιχειρηματίες που μπορεί να χάσουν τους κόπους μιας ζωής. Μιλάμε για ανθρώπους που μπορεί ακόμη και σήμερα να διαθέτουν ανθρώπινη εργασία, ότι κεφάλαια έχουν και γενικά ότι τους έχει μείνει για να κρατήσουν την επιχείρησή τους ζωντανή.
Τι ακριβώς θα γίνει με αυτούς; Αν η τράπεζα πάει και μετατρέψει το χρέος σε μετοχικό κεφάλαιο (αυτό είναι το βασικό σχέδιο) τότε τα ποσοστά τους στις επιχειρήσεις θα εξαφανιστούν. Ειδικά με τις σημερινές αποτιμήσεις.
Ποιος και με ποια διαδικασία θα κρίνει αν ένας επιχειρηματίας είναι μπαχτατζής; Και πάλι δεν συζητάμε για τις κραυγαλέες περιπτώσεις. Αυτές είναι εύκολες. Το θέμα είναι ο επιχειρηματίας που δεν έχει να ρίξει και άλλα λεφτά στην επιχείρησή του. Πως θα την κρατήσει;
Στα παραπάνω ερωτήματα δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Οι τράπεζες θα κληθούν να κάνουν δύο σημαντικά ξεκαθαρίσματα. Πρώτον θα πρέπει να ξεχωρίσουν τις εταιρείες που μπορούν να σωθούν και αυτές που δεν σηκώνουν διάσωση και πρέπει να πάνε για διάλυση. Δεύτερον θα πρέπει να ξεχωρίσουν τους επιχειρηματίες που πρέπει και δικαιούνται να κρατήσουν την διοίκηση των επιχειρήσεων τους και αυτούς που πρέπει να απομακρυνθούν.
Μόνο το ένα από τα δύο αποτελεί δύσκολο ζήτημα. Και τα δύο μαζί αποτελούν τιτάνιο άθλο, ο οποίος μπορεί να αποδειχτεί υπερβολικά βαρύς για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Το θέμα είναι το πώς θα τεθούν αντικειμενικά κριτήρια για την κατηγοριοποίηση των επιχειρήσεων και των επιχειρηματιών. Ακόμη το πώς θα γίνουν αυτές οι διαδικασίες όσο πιο διαφανείς γίνεται.
Γιατί οι συνεννοήσεις πίσω από κλειστές πόρτες, τα μυστικά deals και η έλλειψη λογοδοσίας είναι μερικοί από τους βασικούς λόγους που οδήγησαν στο σημερινό προβληματικό επιχειρηματικό τοπίο και σίγουρα δεν μπορούν να βοηθήσουν στην εξυγίανση του.
