Ροή
Βρυξέλλες, Μαρία Βασιλείου
Στην Αθήνα μεταφέρεται τις επόμενες μέρες η προσοχή σχετικά με τις διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις, που βρίσκονται σε εξέλιξη με στόχο την έξοδο της χώρας από τα προγράμματα. Προτεραιότητα μέχρι τη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης τις 24 Μαΐου αποτελεί η επίτευξη τεχνικής συμφωνίας (Staff Level Agreement) για την τέταρτη και τελευταία αξιολόγηση.
Παράλληλα, στις Βρυξέλλες επιδιώκουν να υπάρξει πρόοδος στη συζήτηση για το πώς θα εφαρμοστεί ο γαλλικός μηχανισμός για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους προκειμένου να βρεθεί μία συμβιβαστική λύση για το πώς τελικά θα εφαρμοστεί ο μηχανισμός διασύνδεσης της ελάφρυνσης του χρέους με τον ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Το μήνυμα που στέλνουν οι Βρυξέλλες προς την Αθήνα ενόψει της άφιξης τη Δευτέρα 14 Μαΐου των θεσμών είναι να ενταθούν οι προσπάθειες ώστε να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς η υλοποίηση των προαπαιτουμένων, προκειμένου να μην σταθεί εμπόδιο στην παράλληλη συζήτηση για το χρέος, η μη ολοκλήρωση της τέταρτης και τελευταίας αξιολόγησης.
Τούτων λεχθέντων, πάντως, εκτιμούν ταυτόχρονα ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα κάποια προαπαιτούμενα, ίσως γύρω στα δέκα με δώδεκα να «μεταφερθούν» ως μέτρα στο πλαίσιο της μεταμνημονιακής επιτήρησης μετά τον Αύγουστο. To ενδεχόμενο παράτασης πέραν της 21ης Ιουνίου για την επίτευξη συνολικής συμφωνίας για την έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια δεν είναι στις επιδιώξεις των δανειστών, χωρίς βέβαια να μπορεί να αποκλειστεί απολύτως η αναβολή της συνολικής συμφωνίας μέχρι το Eurogroup τις 12 Ιουλίου.
Eκτιμούν, πάντως, ότι τις επόμενες μέρες θα επιταχυνθούν οι διαδικασίες και κυρίως μετά την Τετάρτη, οπότε θα ξεκινήσουν στην Αθήνα οι συναντήσεις με τους επικεφαλής των κλιμακίων των θεσμών (Πίτερ Ντόλμαν (ΔΝΤ), Ντέκλαν Κοστέλο (Κομισιόν) Φραντσέσκο Ντρούντι (ΕΚΤ) και Νικόλα Τζιαμαρόλι (ESM). Επιδίωση του κουαρτέτου είναι να επιταχυνθούν άμεσα οι διαδικασίες υλοποίησης των προαπαιτουμένων και να «κλείσει» με θετικό πρόσημο η επίσκεψή τους το επόμενο Σάββατο 19 Μαΐου.
Όσον αφορά στη συζήτηση γύρω από το πώς θα εφαρμοστεί τελικά η γαλλική πρόταση διασύνδεσης μέτρων ελάφρυνσης του χρέους με τον ρυθμό ανάπτυξης, παρά την κινητικότητα και τις συνομιλίες – και σε διμερές επίπεδο – ανάμεσα στους άμεσα εμπλεκόμενους, συμπεριλαμβανομένων αξιοματούχων της Κομισιόν, το «παιχνίδι» βρίσκεται κυρίως στον άξονα μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας.
Το βασικό ερώτημα είναι αν ο μηχανισμός ελάφρυνσης του χρέους θα είναι αυτόματος, όπως προβλέπει η γαλλική γραμμή και επιδιώκει το ΔΝΤ ή αν θα ενεργοποιείται εφόσον τηρούνται συγκεκριμένοι όροι και προϋποθέσεις, όπως ζητά το Βερολίνο.
Στις Βρυξέλλες προβλέπουν (ή ευελπιστούν) ότι θα επιλεγεί μία μέση οδός, διασφαλίζοντας ότι ο μηχανισμός θα είναι εν μέρει αυτόματος και εν μέρει θα ενεργοποιείται υπό τη μορφή ενός «φρένου» (σύμφωνα με μία από τις προτάσεις που βρίσκονται στο τραπέζι) διασφαλίζοντας ότι η Ελλάδα παραμένει πιστή στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων και της τήρησης δημοσιονομικών στόχων. Όταν η Ελλάδα δεν θα ικανοποιεί ορόσημα και προϋποθέσεις το «φρένο» θα αναστέλει τα μέτρα ελάφρυνσης, στέλνοντας την υλοποίησή τους σε μελλοντικές περιόδους.
Κρίσιμος παράγοντας στην συζήτηση, (εκτός από τη θέση του ΔΝΤ και την κατ’ επέκταση το ζήτημα της συμμετοχής του ή όχι στο ελληνικό πρόγραμμα) αποτελεί η απάντηση στο ερώτημα ποιος τρόπος εφαρμογής του μηχανισμού ενισχύει την εμπιστοσύνη των αγορών προς την Ελλάδα, η οποία απαιτείται για να διασφαλιστεί ότι η πρόσβαση στις αγορές μετά τον Αύγουστο θα κινείται ομαλά.
Κατά πηγές στις Βρυξέλλες οι αγορές φαίνεται ότι προτιμούν έναν αυτόματο μηχανισμό διευθέτησης του χρέους, ώστε να διασφαλίζεται ότι η Ελλάδα θα μπορεί να αντιμετωπίζει το άχθος του χρέους σε δύσκολες περιόδους. Στην περίπτωση αυτή ο μηχανισμός θα ενεργοποιεί τα μέτρα ελάφρυνσης χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις. Οι αγορές θα προτιμούσαν να δουν ότι ο εν λόγω μηχανισμός είναι σταθερός και βιώσιμος.
Η Γερμανία προτάσσει τη μεταπρογραμματική δημοσιονομική πειθαρχία ως παράγοντα για να διασφαλιστεί η αξιοπιστία από τις αγορές. Στο σημείο αυτό, όμως, φαίνεται ότι ενδεχομένως να υπάρξει «συμβιβασμός» ώστε αφενός να ικανοποιείται η θέση του Βερολίνου, αλλά και για να μην υπάρξουν εμπόδια, που να επηρεάζουν αρνητικά τη συμπεριφορά των αγορών.
