Ροή
«Ολοκληρώθηκε η διά ζώσης διαπραγμάτευση. Απομένουν δύο έως τρία ζητήματα σε εκκρεμότητα, που τις αμέσως προσεχείς ημέρες θα έχουν ολοκληρωθεί». Αυτή ήταν η διαρροή του Υπουργείου Οικονομικών, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των συνομιλιών στις Βρυξέλλες με τους επικεφαλής των θεσμών την Παρασκευή.
Πλην όμως, τα δύο-τρία ζητήματα δεν έκλεισαν τις «αμέσως προσεχείς ημέρες», με αποτέλεσμα ο Μάρτιος να βαίνει προς ολοκλήρωση και το ορόσημο του Eurogroup της 7ης Απριλίου να τίθεται όλο και περισσότερο υπό αίρεση, κάτι που αναγνωρίζουν πλέον και κυβερνητικά στελέχη. Άλλωστε, μετά το «πάθημα» με την αισιοδοξία που καλλιεργήθηκε πριν από το Eurogroup της 20ης Μαρτίου, από την κυβέρνηση είχαν ούτως ή άλλως επιλέξει χαμηλούς τόνους και απέφευγαν να προσδιορίσουν με σαφήνεια ένα χρονοδιάγραμμα. Φαίνεται, όμως, πλέον πως η 7η Απριλίου δεν είναι επιτεύξιμος στόχος, εκτός αν υπάρξει ριζική ανατροπή δεδομένων, με αποτέλεσμα η Εαρινή Σύνοδος του ΔΝΤ (21-23 Απριλίου) να καθίσταται ρεαλιστικά ως το νέο ορόσημο, προκειμένου να ληφθούν συγκεκριμένες αποφάσεις.
Όπως προκύπτει από τις πληροφορίες που βγαίνουν με το σταγονόμετρο, μετά τις κυβερνητικές επαφές στις Βρυξέλλες, το βασικό σημείο αντεγκλήσεων είναι τα εργασιακά, εκεί όπου το ΔΝΤ δεν μετακινείται καθόλου, παρά την προσπάθεια της Κομισιόν και του εκπροσώπου της Ντέκλαν Κοστέλο να διαδραματίσει εξισορροπητικό ρόλο. Έτσι, το Ταμείο επιμένει και για αύξηση των ομαδικών απολύσεων με κατάργηση της προέγκρισης και για λοκ αουτ και για αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο και, φυσικά, και για τη μη επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Υπό αυτό το πρίσμα και παρά το γεγονός πως σε άλλα μέτωπα έχει συντελεστεί αρκετή πρόοδος, η διαφωνία στο εργασιακό μπλοκάρει όλη τη διαδικασία, γιατί ακριβώς μπλοκάρε τη διαδικασία δούναι και λαβείν. Με άλλα λόγια, κυβερνητικοί αξιωματούχοι εκτιμούν πως δίνουν πολλά και δεν παίρνουν κάτι ουσιαστικό, εφόσον δεν γίνει κάποια παραχώρηση και στα εργασιακά, με αποτέλεσμα η διαδικασία να εκτείνεται εις το διηνεκές.
Διαφωνίες υπάρχουν και σε άλλα θέματα, όπως στα ενεργειακά και στο συνταξιοδοτικό, αλλά το μείζον είναι τα εργασιακά και δεν είναι σαφές τι μπορεί να γίνει ως προς την εξεύρεση ενός συμβιβασμού, εφόσον κάποια πλευρά δεν κινηθεί. Και μπορεί το πρωθυπουργικό επιτελείο με μακροσκελές non paper το Σάββατο να δήλωνε ικανοποιημένο για τη στήριξη που έλαβε ο πρωθυπουργός από κορυφαίους Ευρωπαίους αξιωματούχος σε ό,τι αφορά την ανάγκη διατήρησης των κοινωνικών κεκτημένων και στην Ελλάδα, πλην όμως στα δωμάτια των διαπραγματεύσεων η πολιτική αναγκαιότητα παραμονής του Ταμείου στο πρόγραμμα υπερβαίνει κάθε άλλη παράμετρο.
Πλην όμως, κατά τη διάρκεια της Εαρινής Συνόδου, το Ταμείο θα πρέπει να αποκρυσταλλώσει και τη θέση του σε ό,τι αφορά το ελληνικό πρόγραμμα, ενώ τότε θα γίνουν και συνομιλίες σε υψηλότατο πολιτικό επίπεδο, με στόχο την εμπλοκή του. Συνεπώς, ρεαλιστικά, έως τότε ακόμα και το Μέγαρο Μαξίμου αναγνωρίζει πως οι προοπτικές προοδου σε τεχνικό επίπεδο, χωρίς να έχει υπάρξει πολιτική εξουσιοδότηση για το «μπρος-πίσω» είναι εξαιρετικά δύσκολο. Επομένως, με βάση το αισιόδοξο σενάριο, η Εαρινή Σύνοδος μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για νέα ώθηση στην αξιολόγηση, ώστε να κλείσει στις 22 Μαϊου.
Να κλείσει πλήρως όμως ή σπαστά; Αυτό είναι ένα ερώτημα που πλανάται ακόμα, μιας και δεν είναι σαφές, αν, με βάση τις τρέχουσες καθυστερήσεις, υπάρχει επαρκής χρόνος για να κλείσει και το SLA και να γίνει σοβαρή επεξεργασία για το μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό μονοπάτι και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Παρά τα σενάρια για ένα δάνειο-γέφυρα, προκειμένου να αποφευχθεί ένα πιστωτικό γεγονός τον Ιούλιο, στην κυβέρνηση επιμένουν πως η συμφωνία πρέπει να είναι-πακέτο. Αλλιώς, η κυβερνητική πλειοψηφία διατρέχει τον κίνδυνο να βρεθεί άνευ σοβαρού αφηγήματος και καλούμενη να διαχειριστεί ένα νέο πακέτο σκληρών μέτρων, χωρίς ουσιαστικά αντισταθμίσματα. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος, για το αν εν τέλει το σενάριο της «σαλαμοποίησης» θα παραμείνει στη θεωρία, καθώς αυτό εξαρτάται και από το πόσο γρήγορα μπορεί να προχωρήσει η διαδικασία του SLA, εφόσον υπάρξει η προαναφερθείσα «νέα ώθηση» στις διαπραγματεύσεις.
