Ροή
Τα «distress funds» εμφανίζονται ολοένα και πιο συχνά στην ειδησεογραφία ενόψει της πώλησης κόκκινων δάνειων των τραπεζών. Το ρεπορτάζ υπάρχει και λέει ότι κάποια από τα αυτά τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, τα οποία αγοράζουν μη εξυπηρετούμενα δάνεια, έναντι «πινακίου φακής» έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους προς τη χώρα μας.
Θέμα που αποτελεί και σημείο «αγκάθι» στη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους θεσμούς, με την πρώτη μάλιστα να εμφανίζεται αρνητική στη πώληση των στεγαστικών δανείων και να ζητεί την πώληση μόνο των επιχειρηματικών. Μια αγορά καθόλου μικρή αν αναλογιστεί κανείς πως τα μη εξυπηρετούμενα επιχειρηματικά δάνεια φθάνουν τα 70 δισ. ευρώ.
Υπάρχει όμως μια σειρά στοιχείων που δείχνει πως όλος αυτός ο ντόρος, μάλλον γίνεται άδικα.
Πρώτον, οι ίδιες οι τράπεζες δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμες να πουλήσουν τα δάνεια τους. Τουλάχιστον όχι στη μορφή χαρτοφυλακίων και όχι με τις εκπτώσεις της τάξης του 70% με 80% επί της ονομαστικής αξίας που συνηθίζουν να αγοράζουν τα distress funds.
Η διοίκηση της Eurobank δήλωσε ότι δεν εξετάζει τη πώληση των δανείων της. Αντίθετα ετοιμάζεται να δημιουργήσει, σε συνεργασία με εξιδεικευμένες εταιρείες, δύο κοινοπραξίες, μία για στεγαστικά και μια για επιχειρηματικά δάνεια, για τη διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Σύμφωνα με πληροφορίες αντίστοιχη στάση κρατούν και οι υπόλοιπες συστημικές τράπεζες.
Δεύτερον, δεν υπάρχει το κατάλληλο «υπόβαθρο». Σύμφωνα με έρευνα της PWC περίπου το 80% των συνολικών επενδύσεων που πραγματοποιήσαν την τελευταία πενταετία τα distress funds στην Ευρώπη αφορούσαν χαρτοφυλάκια δανείων με υποθηκευμένα ακίνητα. Ουσιαστικά τα funds αυτά αγοράζουν φθηνά –η μάλλον πολύ φθηνά- ακίνητα.
Στα ευρωπαϊκά χαρτοφυλάκια που αλλάξαν χέρια τα προηγούμενα χρόνια, περιλαμβανόντουσαν ακίνητα-τρόπαια. Δηλαδή ακίνητα πρώτης κλάσης όπως μεγάλα εμπορικά κέντρα ή σύγχρονα κτήρια γραφείων σε επιχειρηματικά κέντρα μεγάλων πόλεων.
Κατά γενική ομολογία στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλά τέτοια ακίνητα-τρόπαια. Και τα ελάχιστα που υπάρχουν δεν βρίσκονται σε κατάσταση… απόγνωσης. Κανένα fund δεν θα ενδιαφερθεί να αγοράσει χαρτοφυλάκιο με σκόρπια ακίνητα ή ακόμη χειρότερα με σκόρπια διαμερίσματα.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα υπάρξουν distress πωλήσεις. Αυτές όμως, πιθανότατα, δεν θα είναι με τη μορφή μαζικής πώλησης χαρτοφυλακίων αλλά μεμονωμένες συμφωνίες για υπερχρεωμένες εταιρείες που διαθέτουν κάποιας μορφής «ασημικά». Οι περισσότερες συναλλαγές αυτού του είδους αναμένονται στον ξενοδοχειακό κλάδο, όπου υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία με τεράστια οικονομικά βάρη.
Ακόμη και για τέτοιες συμφωνίες, όμως, θα πρέπει να φαίνεται μια προοπτική οικονομικής ανάκαμψης της χώρας. Και αυτό είναι το τρίτο σημείο: Μέχρι σήμερα η Ελλάδα ήταν υπερβολικά «distressed» ακόμη και για τα distress funds, τα οποίο θέλουν να δουν κάποιες προοπτικές για να επενδύσουν. Στόχος τους είναι να αγοράσουν φθηνά και να πουλήσουν ακριβότερα και για να γίνει αυτό θα πρέπει οι οικονομικές συνθήκες -ή έστω οι προοπτικές- να δείχνουν βελτίωση.
Γιατί όσο φθηνά και να αγοράσεις ένα ακίνητο, τι να το κάνεις αν είναι άδειο και δεν μπορείς να το πουλήσεις;
