Ροή
Κάποια στιγμή όμως οι εξαγωγές… στέρεψαν και ήρθαν τα χρόνια της σταφιδικής κρίση, στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, μικρές βιομηχανικές μονάδες μετατράπηκαν σε οινοποιεία, οινοπνευματοποιεία και ποτοποιεία τα οποίο προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το απούλητο απόθεμα σταφίδας.
Στα πλαίσια αυτά, χτίστηκε σχεδόν πάνω στη θάλασσα και το περίφημο οινοποιείο της Κουρούτας. Μέχρι και το 1920 αυτό αποτέλεσε έναν πυρήνα έντονης δραστηριότητας επηρεάζοντας την οικονομία και τις συνήθειες της τοπικής κοινωνίας. Όμως το πρόβλημα δεν λύθηκε, το σταφιδεμπόριο δεν ανέκαμψε ποτέ στα προηγούμενα επίπεδα και το οινοποιείο μετά από τέσσερις δεκαετίες λειτουργίας εγκαταλείφθηκε στο σκοτάδι.
Υπό άλλες συνθήκες, το κτήριο του οινοποιείου θα είχε γκρεμιστεί, μαζί με τις δεξαμενές του, προκειμένου να μετατραπεί σε ένα ακόμη παραθαλάσσιο πολυτελές ξενοδοχείο. Όμως το επιχειρηματικό δαιμόνιο αλλά και το πείσμα του κ. επιχειρηματία Νίκου Καραφλού έδωσε νέα ζωή στα κτήρια, με ένα διαφορετικό σκοπό.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα
«Το οινοποιείο ήρθε στην κατοχή της οικογένειας το 2003, όταν η εταιρεία που πήρε την ακίνητη περιουσία, αποφάσισε να το βγάλει σε πλειστηριασμό το συγκεκριμένο, γιατί δεν μπορούσε να το συντηρήσει ή να το αξιοποιήσει» εξηγεί ο κ. Καραφλός μιλώντας στο insider.gr.
«Η οικογενειακή μας επιχείρηση ήταν πλειοδότρια εταιρεία. Δεν είχαμε καμία σχέση με τον τουρισμό, καθώς η επιχείρησή μας ασχολιόταν με εμπόριο ηλεκτρικών συσκευών και έχει έδρα στον Πύργο. Όμως οι γονείς μου είναι ιδιοκτήτες και του διπλανού οικοπέδου. Έτσι, όταν είδαν ότι βγαίνει σε πλειστηριασμό, κατέβηκαν στη διαδικασία αλλά χωρίς συγκεκριμένο business plan ή σχέδιο», αναφέρει, περιγράφοντας γλαφυρά πώς το παλιό οινοποιείο έφτασε στην κατοχή του.
Οι Δεξαμενές ήταν ένα προσωπικό στοίχημα και μια μεγάλη πρόκληση. Και πιστεύω πως η χώρα μας έχει πολλά ωραία πράγματα, που αν τα αξιοποιήσουμε, μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο
Αφού πέρασε στην κατοχή της οικογένειάς του, ήδη από το 2003 και μετά υπήρχε η σκέψη να αξιοποιηθεί με κάποιο τρόπο η έκταση. Όμως πέρασε αρκετός χρόνος, καθώς αφενός οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες ενώ αφετέρου ήρθε η κρίση που φρέναρε ακόμα περισσότερο την εξέλιξη της ιδέας και της υλοποίησης.
Η πρώτη απόπειρα
«Φτάσαμε το 2012, όταν έγινε η πρώτη απόπειρα να μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Είχαμε υποβάλλει το φάκελο για να ενταχθεί σε αναπτυξιακό πρόγραμμα, που προέβλεπε 50% επιδότηση και μάλιστα προκαταβολικά. Αλλά η προκαταβολή δεν ήρθε ποτέ οπότε και εμείς ποτέ δεν ξεκινήσαμε».
Ο ίδιος ο κ. Καραφλός, στα 25 του χρόνια τότε είχε εμπλακεί και στο σχεδιασμό και στις διαδικασίες. Και μπορεί το πλάνο να πάγωσε, λόγω γραφειοκρατικών κωλυμάτων αλλά και λόγω οικονομικής αστάθειας όμως ο ίδιος είχε γνωρίσει τότε το αρχιτεκτονικό γραφείο, το οποίο ήταν και το κατάλληλο για να διαμορφώσει το χώρο. Ήταν το K- Studio, των Δημήτρη και Κωνσταντίνου Καραμπατάκη, που τότε ήταν ένα πολύ μικρό αρχιτεκτονικό γραφείο, σε ένα υπόγειο στο Χαλάνδρι. Σήμερα, το ίδιο γραφείο βρίσκεται σε ένα τριώροφο στο Λυκαβηττό, απασχολώντας με πάρα πολλούς αρχιτέκτονες.
Μπορεί τότε το σχέδιο να μην προχώρησε, όμως η επαφή με τους ιδιοκτήτες εξελίχθηκε σε επαγγελματική συνεργασία και ο κ. Καραφλός ξεκίνησε να εργάζεται για το K-Studio το 2014. Αν και έχει σπουδάσει Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, στη σχολή του υπήρχε μια σειρά μαθημάτων που αφορούσε τη διοίκηση και τα οικονομικά και έτσι ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο αντικείμενο.
Την κορύφωση της κρίσης την έζησε εργαζόμενος στο γραφείο όμως το «μικρόβιο» των Δεξαμενών υπήρχε μέσα του και μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο.
Από την ιδέα στην πράξη
«Η ιδέα επανήλθε όταν αποφασίσαμε ότι το πλάνο θα μπορούσε να γίνει βιώσιμο με τις δικές μας δυνάμεις. Εν δυνάμει δικαιούμαστε χρήματα που μπορούν και να έρθουν. Όμως το business plan δεν βασίστηκε στην επιδότηση» εξηγεί.
Το αρχικό πλάνο ήταν να γίνει το ξενοδοχείο των 34 δωματίων μαζί με κοινόχρηστους χώρους, δεύτερο εστιατόριο, πισίνες. «Η επιδότηση υπάρχει, αλλά το επενδυτικό σχέδιο είναι βιώσιμο ακόμα και αν δεν έρθει», τονίζει ο κ. Καραφλός, χωρίς να αποκλείει η επέκταση να γίνει σε δεύτερη φάση.
Έτσι, μετά από αρκετά χρόνια και μεγάλα σκαμπανεβάσματα, η κατασκευή ξεκίνησε το 2017, τα οκτώ πρώτα δωμάτια ξεκίνησαν να λειτουργούν το καλοκαίρι του 2018 και φέτος από τις 15 Ιουνίου άνοιξαν όλα τα υπόλοιπα.
«Οι Δεξαμενές ήταν ένα προσωπικό στοίχημα και μια μεγάλη πρόκληση. Και πιστεύω πως η χώρα μας έχει πολλά ωραία πράγματα, που αν τα αξιοποιήσουμε, μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο. Δεν ήμουν ποτέ της φυγής, ανεξαρτήτως συνεπειών», τονίζει ο επιχειρηματίας.
Σε κάθε περίπτωση, τα σχόλια που λαμβάνει μέχρι στιγμής είναι εξαιρετικά θετικά. Το σημαντικό για αυτόν όμως είναι «ο επαναπατρισμός ανθρώπων που ήταν από την περιοχή και ήθελαν να γυρίσουν. Άνθρωποι που πιστεύουν στον τόπο τους».
Αρχιτεκτονική πρόκληση
Οι Δεξαμενές δεν ήταν πάντως ένα εύκολο σχέδιο. Αποτελούν πρόκληση αρχιτεκτονικής αλλά και ηθική υποχρέωση προς το σεβασμό της ιστορίας του χώρου το πάντρεμα με τις παλιές δεξαμενές. «Φτάσαμε σε μεγάλη ρήξη με τον πατέρα μου, προκειμένου ο χώρος να παραμείνει ως έχει» εξομολογείται.
Μάλιστα, για τον ίδιο, ο χώρος είναι μόνο ένα κομμάτι της συνολικής εξίσωσης. «Ζητούμενο είναι να δημιουργήσεις μια εμπειρία. Η επιχείρηση λειτουργεί ως πλατφόρμα συνεργασίας για περισσότερους ανθρώπους». Για το σκοπό αυτό ήδη γίνονται οινογνωσίες που έχουν σαν στόχο να αναδείξουν την ιστορία του χώρου των Δεξαμενών αλλά και τη σύγχρονη ιστορία της οινοπαραγωγής στην Ηλεία και να παντρευτούν με σύγχρονη τέχνη. Και έπεται και συνέχεια, πάντα στη λογική της προσφοράς μιας ολοκληρωμένης εμπειρίας στους πελάτες. «Στόχος μας είναι οι Δεξαμενές να λειτουργούν ως πολιτιστικό κέντρο, να φιλοξενούν περισσότερες και πιο πλούσιες εμπειρίες και να στήσουμε μια ομάδα από νέους ανθρώπους που θα τρέξουν το project».
Μέχρι στιγμής πάντως, τα μηνύματα είναι ενθαρρυντικά. «Η μέχρι στιγμής ανταπόκριση είναι πάρα πολύ θετική και από άποψη επικοινωνίας αλλά και επισκεπτών. Η ιδιαιτερότητα του project έχει βοηθήσει πολύ στην επικοινωνία και σε διεθνή μέσα, όπως Code Nast Traveler, Lonely Planet, σε περιοδικά αρχιτεκτονικής και design όπως το Wallpaper και το Monocle», τονίζει ο κ. Καραφλός.
Πίσω στο Άρθρο
