Ροή
Ένα πρόσφατο κύμα ψύχους στη Σουηδία ήταν αρκετό για να προκαλέσει πολιτική «χιονοθύελλα» στη Σουηδία, μια χώρα η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στους παγκόσμιους ηγέτες στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και είναι σημαντικός εξαγωγέας ηλεκτρικής ενέργειας χαμηλών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Στις αρχές Φεβρουαρίου οι αρχές της χώρας αναγκάστηκαν να προσφύγουν σε μια μονάδα παραγωγής ενέργειας από πετρέλαιο η οποία έχει ήδη συμπληρώσει 52 έτη ζωής και χρειάστηκε να ανασυρθεί από την εφεδρεία προκειμένου να αποφευχθεί το μπλακ άουτ.
Η κίνηση αυτή πυροδότησε μια έντονη συζήτηση στο εσωτερικό της χώρας αναφορικά με το κατά πόσο είναι τελικά ώριμες οι συνθήκες για τον πλήρη παροπλισμό των πυρηνικών μονάδων σε μια περίοδο όπου επιχειρείται η συνολική κάλυψη των ενεργειακών αναγκών (από τη βιομηχανία μέχρι τις μεταφορές) από ανανεώσιμες πηγές.
Το Karlshamnsverket, ο 52χρονος σταθμός παραγωγής ενέργειας στα νοτιοανατολικά της χώρας, αποτελεί έναν από τους πρώτους πυρηνικές αντιδραστήρες της Σουηδίας στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και είχε παραμείνει σε αχρησία ως λύση τελευταίου καταφυγίου. Καθώς οι θερμοκρασίες έπεσαν την πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου, το εργοστάσιο που ανήκε στη γερμανική εταιρεία Uniper SE, άναψε και πάλι τις μηχανές. Το γεγονός αυτό θεωρήθηκε από κάποιους ότι αποκαλύπτει την ευθραυστότητα του εθνικού ενεργειακού συστήματος μετά μάλιστα από το κλείσιμο τεσσάρων πυρηνικών αντιδραστήρων τα τελευταία έξι χρόνια.
Φυσικά η Σουηδία δεν πάσχει από έλλειψη ενέργειας καθώς στην πραγματικότητα παράγει τόση ώστε να κατατάσσεται ως ο τρίτος μεγαλύτερος καθαρός εξαγωγέας της Ευρώπης το δεύτερο εξάμηνο του 2020 (η Νορβηγία και η Γαλλία πρωτοστατούν). Ωστόσο, αυτό δεν αποκλείει τυχόν προβλήματα που μπορεί να προκύψουν κατά τη διάρκεια της αιχμής της ζήτησης λόγω των σημείων συμφόρησης στο δίκτυο. Αυτά καθιστούν δύσκολη τη μετακίνηση αρκετής ισχύος από τον αραιοκατοικημένο βορρά, πλούσιο σε αιολική και υδροηλεκτρική ενέργεια, όπου ζουν οι περισσότεροι Σουηδοί στο νότο. Το έλλειμμα απαιτεί εισαγωγές ρυπογόνου ηλεκτρικού ρεύματος από την Πολωνία, τη Γερμανία, τη Δανία και τη Λιθουανία.
Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ύπαρξη υγιούς πλεονάσματος σε εθνικό επίπεδο έχει νόημα όταν μπορεί να καλύψει τα μεγάλα πληθυσμιακά και βιομηχανικά κέντρα. Και εδώ προκύπτει το εξής ζήτημα: από τη μία είναι δελεαστικό να αντικαταστήσουν τα κράτη τα παλιά ρυπογόνα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας με ανεμογεννήτριες σε λιγότερο κατοικημένες περιοχές και υπεράκτια αλλά από την άλλη, αυτό αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για δίκτυα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πυλώνες ή στροβίλους στην αυλή τους. Έτσι, η εύρεση κατάλληλων τοποθεσιών αποτελεί ένα ακόμη στοίχημα για τις εταιρείες κοινής ωφέλειας.
