Ροή
Η κινεζική βιομηχανία των σπορ προσδίδει κάτι παραπάνω από κύρος. Και αυτή είναι η επιτυχία της. Σε πλήρη αντίθεση με τη Ρωσία, η Κίνα έχει τη δυναμική, μέσω του αθλητισμού, να επιταχύνει την προσπάθειά της για σύγκλιση με τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και να καλλιεργήσει το αίσθημα της εθνικής ενότητας. Πώς; Μέσω της κοινής αγάπης για τα σπορ στη μεσαία τάξη της χώρας.
Το παγκόσμιο ποδόσφαιρο αποκτά μια νέα δύναμη. Κατά τη διάρκεια του περασμένου χειμώνα, οι κινεζικές ποδοσφαιρικές ομάδες υπέγραψαν μερικά από τα πιο ακριβά μεταγραφικά συμβόλαια, συνολικής αξίας 360 εκατ. δολαρίων. Το ποσό αυτό ξεπερνά κατά 100 εκατ. δολάρια περίπου την Premier League, την κορυφαία κατηγορία του βρετανικού ποδοσφαίρου και το ακριβότερο πρωτάθλημα του κόσμου.
Μέσα σε μόλις δύο δεκαετίες, η Κίνα κατόρθωσε να γίνει η δεύτερη υπερδύναμη του κόσμου, σε όρους πάντα… αθλητικούς. Οι Κινέζοι αθλητές κέρδισαν συνολικά 88 μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012, έναντι 103 συνολικά μεταλλίων που κέρδισαν οι Αμερικανοί αθλητές.
Τέσσερα χρόνια πιο πριν, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2008, η Κίνα μπορεί να κέρδισε λιγότερα μετάλλια από τις ΗΠΑ, αλλά τα χρυσά της μετάλλια ήταν περισσότερα.
Το «ζεστό χρήμα» στη Super League – στο κορυφαίο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της Κίνας – άρχισε να ρέει άφθονο τη δεκαετία του 2000, μετά από μια σειρά διεθνών επιτυχιών.
Οι επενδύσεις επιταχύνθηκαν στα τέλη της ίδιας δεκαετίας, ενώ έλαβαν ακόμη μεγαλύτερη ώθηση το 2010, όταν οι κινεζικές αρχές προχώρησαν στην αυστηροποίηση του ρυθμιστικού πλαισίου κατά φαινομένων διαφθοράς. Μόνο κατά τη διετία 2009 – 2011, περίπου 10 άνθρωποι, τα ονόματα των οποίων, ενεπλάκησαν σε παράνομες υποθέσεις, πέρασαν το κατώφλι των φυλακών.
Και λίγο αργότερα ήρθε η ώρα… των ταλέντων. Ήταν το 2013, όταν ο David Beckham, ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο ύψους 50 εκατ. λιρών για να γίνει πρέσβης του κινεζικού ποδοσφαίρου.
Ήταν την ίδια εποχή όταν οι ισχυρότερες κινεζικές εταιρείες ξεκίνησαν να αποκτούν ποσοστά στις κινεζικές ομάδες, στέλνοντας «ανιχνευτές ταλέντων» σε ολόκληρο τον πλανήτη, προκειμένου να αναζητήσουν ποδοσφαιριστές πρόθυμους να ριχτούν στη μάχη των κινεζικών ποδοσφαίρων έναντι αδράς αμοιβής.
Μέχρι και φέτος, η κινεζική Super League ήταν ένα σίγουρο μέρος για να εξασφαλίσεις… μια καλή σύνταξη. Αυτό όμως ίσχυε μέχρι να ανοίξει το «παράθυρο ευκαιριών» στην Ευρώπη. Πριν από λίγο καιρό, οι μεταγραφές Ευρωπαίων ποδοσφαιριστών σε κινεζικές ομάδες έλαβαν τέτοια ώθηση που πλέον κάθε μια από αυτές διαθέτει τουλάχιστον έναν Ευρωπαίο άσο του ποδοσφαίρου.
Πιθανότατα το πιο ηχηρό deal του κινεζικού ποδοσφαίρου ήταν η απόκτηση του Βραζιλιάνου άσου της Shakhtar Donetsk, Alex Teixeira, από την ομάδα της Jiangsu Suning, έναντι παχυλής αμοιβής ύψους 50 εκατ. ευρώ. Βάσει του συμβολαίου που υπέγραψε ο Teixeira, θα κερδίζει για τη συμμετοχή του στα κινεζικά γήπεδα περί τα 10 εκατ. ευρώ ετησίως.
Ο Teixeira επέλεξε να ζήσει τα επόμενα χρόνια στη Nanjing, μια πόλη την ύπαρξη της οποίας αγνοούσε πριν από έναν μήνα, αφήνοντας πίσω του τη Liverpool, μια από τις «ποδοσφαιρικές» πρωτεύουσες του πλανήτη.
Μια κινεζική ποδοσφαιρική ομάδα που επίσης οι Ευρωπαίοι θα αγνοούν την ύπαρξή της, η Shanghai SIPG, σχεδιάζει να καταθέσει προσφορά ύψους 100 εκατ. ευρώ – ετησίως – για την απόκτηση του Wayne Rooney, του άσου της Manchester United και της εθνικής ομάδας της Βρετανίας. Το τίμημα των 100 εκατ. ευρώ ξεπερνά κατά πέντε φορές περίπου τις αποδοχές του καλύτερου ποδοσφαιριστή του κόσμου, του Lionel Messi.
Mε μια πρώτη ματιά, η «έκρηξη» του κινεζικού ποδοσφαίρου θυμίζει τη «φρενίτιδα» που είχε κατακλύσει τον ρωσικό αθλητισμό στα τέλη της δεκαετίας του 2000, όταν κάθε νεόπλουτος επιχειρηματίας αποφάσιζε να «χτίσει» μεγάλες αθλητικές «αυτοκρατορίες».
Πολύ γρήγορα οι αθλητικές ομάδες έγιναν «πολιτικό εργαλείο» στα χέρια της πρώτης γενιάς των Ρώσων καπιταλιστών.
Όμως οι πρόσφατες εξελίξεις που αφορούν στο κινεζικό ποδόσφαιρο δεν έχουν πρωτογενή στόχο το κέρδος. Ενδεικτικό παράδειγμα η ομάδα Nanjing, η οποία θα χρειαστεί επιπλέον έσοδα 80 εκατ. ευρώ, προκειμένου να δικαιολογήσει την αμοιβή του Alex Teixeira για τα επόμενα τρία χρόνια. Με εισιτήριο 15 ευρώ για τα παιχνίδια της Super League, αυτό δεν είναι ρεαλιστικό.
Υπό το πρίσμα αυτό, υπάρχουν πολλοί λόγοι που να δικαιολογούν την εξής παραδοχή: Η Κίνα μπορεί να πετύχει εκείνο που δεν κατάφερε η Ρωσία. Να «χτίσει» μια ισχυρή ποδοσφαιρική βιομηχανία βασισμένη στις αρχές του καπιταλισμού.
Τα οικονομικά κίνητρα δεν αποτελούν την κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη του κινεζικού ποδοσφαίρου. Το Πεκίνο προσβλέπει στην ισχυροποίηση του ποδοσφαίρου, ως μέσω τόνωσης της εθνικής ενότητας.
Άλλωστε στην Κίνα, πρώτα έρχονται τα εθνικά ιδεώδη και μετά οι επιχειρήσεις…
