Ροή
O ελληνικός τουρισμός διατηρεί τη δυναμική του. Από κει κι έπειτα κατέστη σαφές πως οι άμεσοι ανταγωνιστές μας ανακάμπτουν κι αυτό ασφαλώς πρέπει να μας βάλει σε σοβαρή σκέψη για το πώς θα πάμε παρακάτω. Όπως επίσης είναι αλήθεια πως το ελληνικό ξενοδοχείο είναι φορτωμένο με βάρη δυσανάλογα των πραγματικών αποτελεσμάτων στο ταμείο του.
Τα ξενοδοχεία είναι υπερφορολογημένα και όσο συνεχίζουν να είναι τα υποζύγια υπερβολικών και άδικων βαρών, κινδυνεύει η βιωσιμότητά τους. Η κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει πως το ξενοδοχείο είναι ο πνεύμονας του ελληνικού τουρισμού, την ώρα που ο τουρισμός είναι το οξυγόνο όλης της οικονομίας. Ανάπτυξη χωρίς τουρισμό και ξενοδοχεία είναι σαν να περιμένεις ν’ ανατείλει ο ήλιος από τη δύση. Ο τουρισμός συνεισφέρει πλέον πάνω από το 25% του ΑΕΠ κι έχει δυνατότητες να δώσει πολλά περισσότερα στην κοινωνία αν καταφέρει να πάρει ανάσα από τα βάρη που τον πνίγουν. Παρά ταύτα, βλέπετε πως οι Έλληνες ξενοδόχοι όχι μόνο δημιουργούν θέσεις απασχόλησης αλλά είμαστε και ο μόνος κλάδος που μέσα στα δύσκολα χρόνια της κρίσης υπέγραψε, από το 2012, διαδοχικά τέσσερις Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στις αποδοχές των εργαζομένων. Κι επειδή όλα έχουν σημασία για την ιστορία, οφείλω να θυμίσω πως η Ένωση Ξενοδόχων Ρόδου με τον Πρόεδρο Καμπουράκη έδωσε πρώτη το παράδειγμα κι ακολούθησε στη συνέχεια συνολικά ο κλάδος σε εθνικό επίπεδο αναγνωρίζοντας έμπρακτα την αξία της εργασιακής ειρήνης. Όλα αυτά λοιπόν θα πρέπει να εκτιμηθούν και να πάψουν να είναι τα ξενοδοχεία ο εύκολος στόχος για το διαρκές «σαφάρι» κρατικών εσόδων, καθώς αυτά τα δυσθεώρητα ποσά αφαιρούνται από τις ανάγκες των τοπικών οικονομιών και κοινωνιών.
Η επιβολή δε του τέλους διανυκτέρευσης συνιστά πλήγμα στην ανταγωνιστικότητα του ελληνικού τουριστικού προϊόντος σε μια εποχή που θα έπρεπε να φροντίζουμε για το πως θα την αναβαθμίσουμε και όχι πως θα την αποδυναμώσουμε. Η κατάργησή του είναι ζήτημα κοινής λογικής.
