Ροή
Είναι πάντοτε εύκολο να ασκεί κανείς κριτική για όσα λέγονται, για όσα γίνονται και φυσικά ακόμη ευκολότερο για όσα πιθανόν να γίνουν (ή να μην γίνουν φυσικά). Αλλά τελικά το πρόβλημα μας δεν είναι η κριτική, όσο καλοπροαίρετα και αν αυτή γίνεται, ούτε οι υποσχέσεις για το μέλλον ούτε οι αποτιμήσεις για το παρελθόν. Το πρόβλημα μας είναι πλέον η αδυναμία μας να αποφασίσουμε που θέλουμε να πάμε ως κοινωνία και οικονομία. Τα θέλουμε όλα, όλοι, τα δικά μας δικά μας και τα ξένα μαζικά, και χωρίς να πληρώνουμε αν αυτό είναι δυνατόν. Αυτή η νοοτροπία είναι καταδικαστική για όλους μας και θα ήταν πραγματικά σωτήριο για όλους αν μπορούσαμε να πάρουμε μια συγκεκριμένη πορεία.
Η παρουσίαση των μελλοντικών οικονομικών σχεδίων της χώρας στην ΔΕΘ καταδεικνύει το ανωτέρω έλλειμμα αντίληψης της λειτουργίας της οικονομίας όσο και μια προσπάθεια να χρυσωθεί το χάπι της απουσίας ανάπτυξης σε συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού. Επιτέλους, τι ακριβώς επιθυμούμε; Ανάπτυξη για αναδιανομή; Αναδιανομή για ανάπτυξη; Αναδιανομή για φτωχοποίηση; Τι αναδιανομή θα κάνουμε, αν κάνουμε; Θα χρησιμοποιηθεί κάποιος "πολλαπλασιαστής" ή θα μοιράσουμε λίγα σε πολλούς (τα έχουν άραγε αυτοί ανάγκη;) για να μας ψηφίσουν ακόμη περισσότεροι; Θα τολμήσει κάποιος να πει μήπως θέλουμε ανάπτυξη για ευημερία χωρίς κρατικούς επεμβατισμούς, με χαμηλή φορολογία, δυνατή παιδεία, καλπάζουσα επιχειρηματικότητα, και αναπτυξιακές προοπτικές που δεν τις ψαλιδίζουμε οι ίδιοι στην χώρα μας; Φοβούνται οι εκάστοτε κυβερνώντες μας το ελληνικό δαιμόνιο για πρόοδο και θέλουν να μας κρατάνε αιχμαλώτους με παροχολογία αναδιανομής; Πιστεύουν, ή μήπως πιστεύουμε κι εμείς, ότι δεν μπορούμε χωρίς κρατική συνδρομή να βγούμε από την κρίση;
Τα πράγματα είναι λοιπόν πολύ απλά: η ελληνική οικονομική πολιτική των τελευταίων χρόνων έχει δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα και τα περισσότερα είτε απέτυχαν είτε υπό-απέδωσαν σε προσδοκίες και αποτελέσματα. Αν εμείς ως πολίτες είμαστε ευχαριστημένοι με όσα έχουμε βιώσει, αν νιώθουμε πως το να εργάζονται μερικοί, να πληρώνουν φόρους ακόμη λιγότεροι και από αυτά να κάνουμε πολιτική και όχι παραγωγική αναδιανομή και να παρακαλάμε για ξένες επενδύσεις που δεν έρχονται τότε όλα ήταν άριστα στις εξαγγελίες στην ΔΕΘ και η ανάπτυξη έρχεται. Αν όμως δεν είμαστε ευχαριστημένοι τότε δεν έχουμε πλέον πολλές επιλογές, ούτε μας περισσεύει χρόνος για βολικούς χειρισμούς με βάση την μεσότητα, λίγο αγορά και λίγο κράτος και όλα τα κρατικά δωρεάν: δεν βγαίνει πλέον. Έχοντας δοκιμάσει τα πάντα εκτός από τα πιο απλά μήπως είναι καιρός να ζητήσουμε τα απλούστερα δυνατά ως οικονομική πολιτική;
1) Ελευθερία επιλογών: στην ασφάλεια, στην υγεία και την παιδεία και την σύνταξη -- και πολλά από τα προβλήματα λύνονται σε μία μέρα. Γιατί άραγε είναι καλό να μιλάμε για διευθετήσεις κόκκινων δανείων αλλά όχι για επιλογές σε θέματα υγείας και σύνταξης; Αν έρθει ένα ξένο fund να αγοράσει μέρος των ασφαλιστικών εισφορών και των συντάξεων θα το αφήσουμε να λειτουργήσει;
2) Ισοκατανομή των φορολογικών βαρών: κάθε χρόνο την τουριστική περίοδο γίνεται πανηγύρι φοροδιαφυγής αλλά επιμένουμε να θέλουμε τα δημόσια βάρη να τα πληρώνουν συνεχώς οι ίδιοι. Έχει υπολογίσει ποτέ κανείς πόσα είναι τα διαφυγόντα έσοδα για δημοφιλή νησιά μας μόνο τους τουριστικούς μήνες και πόσα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία μπορούν να συντηρήσουν; Αντ’ αυτού πληρώνουν άλλοι για τις δικές τους δημόσιες τους υπηρεσίες. Σταθερός, πραγματικά χαμηλός φόρος για όλους, και σε όλα, και ανταγωνιστικός με τις όμορες και γειτονικές μας οικονομίες, μέχρι να πετύχουμε σταθερή ετήσια ανάπτυξη τουλάχιστον 3% για 3 χρόνια. Μετά βλέπουμε για κλίμακες και προοδευτική φορολόγηση. (να σημειώσουμε ότι κάτι γύρω στο 25% με 50% δεν θεωρείται χαμηλός φόρος!)
3) Ίση μεταχείριση στις ευκαιρίες και τις επενδύσεις: ό, τι κίνητρο δίνεται για οικονομική ανάπτυξη πρέπει να δίνεται με τον ίδιο τρόπο σε όλους. Σε τι ακριβώς διαφέρουν οι εγχώριοι από τους ξένους επενδυτές; Και για πιο λόγο θα μας προτιμήσουν οι ξένοι επενδυτές αν όχι για το οικονομικό μας περιβάλλον; Αν μας προτιμούν για την διακριτική τους μεταχείριση τότε μόλις αυτή τελειώσει θα φύγουν -- και αυτό δεν είναι μέτρο βιώσιμης ανάπτυξης. Η ίση μεταχείριση πρέπει να ισχύει για όλα και όλους. Ένα ακόμη παράδειγμα: στις εξαγγελίες για την αναστροφή του brain drain είδαμε και κίνητρα επαναπατρισμού και πολύ σωστά -- για όσους έμειναν πίσω στα δύσκολα χρόνια τι κίνητρα θα δοθούν για να μην φύγουν;
Η πολυπλοκότητα του ελληνικού οικονομικού συστήματος, της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής, δεν είναι εγγενής αλλά τεχνητή, δεν έχει οικονομικούς ή αναπτυξιακούς λόγους αλλά πολιτικούς, δεν αποβλέπει στο καλό του μέσου πολίτη αλλά στην διατήρηση των προνομίων και των παροχών. Χάσαμε τόσα πολλά δοκιμάζοντας τα πάντα εκτός από τα προφανή. Είναι καιρός να τελειώσουμε με τα αφελή πειράματα που δεν βγαίνουν και να δοκιμάσουμε την συνταγή της επιτυχίας βασισμένη στην απλότητα και την προοπτική της ευημερίας βασισμένη στην προσπάθειά μας, τις δικές μας ικανότητες και όχι την τεχνητή ελεημοσύνη βασισμένη στην κοινωνική αδικία.
