Ροή
Σκάνδαλα, σκάνδαλα, σκάνδαλα. Η κυβέρνηση και τα όργανα προπαγάνδας ανακαλύπτουν και κατασκευάζουν ευφάνταστα πράγματα κάθε μέρα για να σπιλώσουν αντιπάλους και ανεπιθύμητους. Όμως τι μπορεί να αποτελέσει μεγαλύτερο σκάνδαλο από έναν άνθρωπο που έχει πρόβλημα υγείας και σπεύδει στην κοντινότερη δημόσια δομή (κέντρο υγείας) και την βρίσκει κλειστή γιατί εφημερεύει μόνο τις ζυγές μέρες; Αποτέλεσμα; Ο ασθενής χάνει τη ζωή του μόνος, αβοήθητος, χωρίς ελπίδα. Άτιμη τύχη τον καταδίκασε να αρρωστήσει μονή ημέρα του μήνα και όχι ζυγή! Αυτό βέβαια για την ηγεσία του υπουργείου υγείας και τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης δεν είναι σκάνδαλο. Είναι απλά η κακιά ώρα, ή μήπως μια στραβή όπως θα έλεγε και η αξιότιμη Περιφερειάρχης κα Δούρου; Πεθαίνει ένας άνθρωπος υπό αυτές τις συνθήκες και ευθύνη δεν αναλαμβάνει κανείς! Αναμενόμενο βέβαια, όταν σε μια απώλεια 98 ανθρώπων όλα έγιναν με τρόπο αλάνθαστο, και εσύ μένεις στήλη άλατος να αναρωτιέσαι πόσοι θα έπρεπε να χαθούν για να καταλάβουν οι κυβερνώντες και να ομολογήσουν με απόλυτο τρόπο ότι κάπου, κάπως, κάποιο λάθος έγινε;
Στην Ελλάς του 2018 οι φωστήρες του Υγείας έχοντας ήδη δυο ανάπηρες και ελλιπείς δομές πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (ΠΕΔΥ και ΚΕΝΤΡΑ ΥΓΕΙΑΣ), αντί να βελτιώσουν και να βοηθήσουν με ουσιαστικές παρεμβάσεις τις υπάρχουσες δομές, βρήκαν ότι χρειάζονται άλλη μια που αυτή θα λύσει το πρόβλημα! Και εγένετο... ΤΟ.Μ.Υ (τοπικές μονάδες υγείας)! Προσλήψεις ημετέρων, χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ, σχεδιασμός στο πόδι και κατάργηση των συμβασιούχων ιατρών του ΕΟΠΥΥ (των 200 δωρεάν επισκέψεων). Κατάργηση δηλαδή της μόνης ουσιαστικά δομής που κρατούσε μαζί με τον ΕΟΠΥΥ το σύστημα όρθιο και υποτυπωδώς κατάφερνε κάποιος να έχει κάποια ελάχιστη πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες της ΠΦΥ. Και έτσι εξοικονόμησαν 120 εκ € για να φτιάξουν μια δομή που μαζί με τον ήδη αποτυχημένο οικογενειακό ιατρό στοιχίζει ετησίως περίπου τα διπλάσια.
Έτσι και προσλήψεις έγιναν και πουλήσαμε δημόσιο χαρακτήρα στην υγεία, στην πραγματικότητα όμως οι ασθενείς πηγαίνουν στους γιατρούς τους, όπου πήγαιναν και πριν, πληρώνοντας από την τσέπη τους γιατί διαφορετικά δεν ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝΤΑΙ. Στην συντριπτική πλειοψηφία τους, οι ασθενείς με ένα χαμηλό αντίτιμο επίσκεψης πηγαίνουν στον γιατρό τους, αυτόν που ήξεραν και τους κουράριζε, γιατί αυτόν ήξεραν και εμπιστεύονται, ενώ τώρα δεν ξέρουν καν που πρέπει ή αν έχουν κάπου να απευθυνθούν. Άλλο ένα κόστος που μετακυλίσθηκε έντεχνα στους ασφαλισμένους, την ίδια στιγμή που ο προϋπολογισμός επιβαρύνεται με άχρηστες και ανεπαρκείς δομές.
Σε ποιο φοβερό και τόσο πλούσιο κράτος έχουν την πολυτέλεια να συντηρούν τρεις και τέσσερις δομές μόνο για την Πρωτοβάθμια Υγεία και πάλι υπηρεσίες να μην έχουν; Ουάου όπως έλεγε και ο Γιάνης! Στην μεταμνημονιακή και ακόμη καταρρέουσα Ελλάς!
Στην περιφέρεια η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη. Τα δημόσια νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας υποστελεχωμένα και ελλιπή φυτοζωούν. Υπολειτουργούν, εφημερεύουν χωρίς βασικές ειδικότητες, δεν έχουν νοσηλευτές και γιατρούς, αν και από τα διοικητικά γραφεία ξεχειλίζει το κομματικό κράτος και εκεί! Ένα από τα βασικότερα ζητήματα των περιφερειακών νοσοκομείων είναι και οι ειδικευόμενοι γιατροί που αποτελούν πλέον είδος προς εξαφάνιση (κενές θέσεις άνω του 30%). Τα τμήματα τα κρατάνε ουσιαστικά οι λιγοστοί επιμελητές και οι διευθυντές οι οποίοι είναι περισσότεροι από τους επιμελητές Α, Β και τους ειδικευόμενους. Άλλο ένα παράδοξο του ελληνικού συστήματος. Πολλοί στρατηγοί αλλά κανένας στρατιώτης. Οι κουτσουρεμένες προσλήψεις επιμελητών Β και οι επικουρικοί προς το παρόν φιλότιμα κρατάνε όπως όπως όρθιο το ΕΣΥ, διότι οι γιατροί αυτοί κάνουν και τον ειδικευόμενο όταν χρειαστεί, αλλά είναι σαφές ότι το σύστημα αυτό δεν είναι βιώσιμο σε βάθος χρόνου. Αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά, πρώτα θα καταρρεύσει η επαρχία και όταν λέω επαρχία δεν εννοώ μόνο τα πολύ ορεινά μέρη και νησιά, αλλά τα μεγάλα νομαρχιακά νοσοκομεία τα οποία εφημερεύουν σε καθημερινή βάση. Οι νέοι γιατροί προφανώς και θα συνεχίσουν να προτιμούν το εξωτερικό για να κάνουν την ειδικότητα τους, γιατί εκεί και εκπαιδεύονται καλά και αμείβονται καλά, και διαβιούν μέσα σε ανθρώπινες συνθήκες και ωράρια. Η υποβάθμιση των δημόσιων νοσοκομείων είναι ίσως η χειρότερη πτυχή της οικονομικής κρίσης. Ουδείς όμως από αυτούς που κούναγαν το δάκτυλο για τις αυτοκτονίες και τις ελλείψεις στο ΕΣΥ δεν δείχνουν σήμερα να τους απασχολεί κάτι από όλα αυτά. Έχουν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν στο Υγείας. Το Facebook δε μπορεί να περιμένει. Η διαχείριση της επικοινωνίας και τα ψηφαλάκια είναι σημαντικότερα από τη δημόσια υγεία.
Το θέμα παραμένει και είναι το μόνο σοβαρό εντέλει: σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζούμε; Στην Ελλάδα που το κέντρο υγείας εφημερεύει τις μισές ημέρες, ή σε μια Ελλάδα που με ορθολογισμό και πρόγραμμα θα ξαναγίνει το κράτος μας στιβαρό και αντάξιο των φόρων που πληρώνουμε κάθε μέρα;
