Ροή
Ο κ. Τσίπρας βραβεύθηκε στη Γαλλία για το πολιτικό του σθένος και για την δέσμευσή του στο ευρωπαϊκό ιδεώδες. Μάλιστα. Κάποιος κακεντρεχής θα έλεγε ότι πρόκειται για ένδειξη λεπτού γαλατικού χιούμορ. Πράγματι, ποιό σθένος και ποιά ευρωπαϊκά ιδεώδη θα μπορούσαν να αποδοθούν στον έλληνα Πρωθυπουργό, ο οποίος μετά από το καταστροφικό εξάμηνο του 2015 και το νικηφόρο δημοψήφισμα με άρωμα εξόδου από την Ευρώπη, αναγκάστηκε να κάνει εσπευσμένα στροφή 180 μοιρών μπροστά στην άβυσσο που είδε μπροστά του και στο φάσμα της εσχάτης προδοσίας, που του επεσήμαναν και οι ίδιοι οι συνεργάτες του;
Ούτε η μετά το φθινόπωρο του 2015 μνημονιακή πολιτική του μπορεί να θεωρηθεί ως απόδειξη της ευρωπαϊκής μεταστροφής του. Το λέει, άλλωστε, και ο ίδιος σε κάθε ευκαιρία: η πολιτική που ασκεί δεν είναι δική του, επιβάλλεται από τους δανειστές. Ούτε καν ξέρουμε αν η πολιτική αυτή, όπως ισχυρίζεται, θα μας οδηγήσει σε «καθαρή έξοδο» από την κρίση. Με ισχύοντες ακόμα τους κεφαλαιακούς ελέγχους, που ο ίδιος δημιούργησε, και με μεταρρυθμίσεις που ψηφίζονται αλλά δεν εφαρμόζονται, ίσως η απροστάτευτη είσοδος στις αγορές να αποδειχθεί πολύ σκληρότερη από τον ευρωπαϊκό δανεισμό. Και τότε, ένας Τσίπρας στην αντιπολίτευση μπορεί κάλλιστα να ξαναβρεί τον αντιευρωπαϊκό του οίστρο. Γιατί ο κ. Τσίπρας είναι ικανότατος λαϊκιστής, δημαγωγός και καιροσκόπος. Μπορεί να πει ο,τιδήποτε μοιάζει να του εξασφαλίζει τη νομή της εξουσίας.
Για τους ευρωπαίους βέβαια, ο κ. Τσίπρας αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη. Επί δυόμισι χρόνια τώρα συμμορφώνεται, έστω επιδερμικά, με τις απαιτήσεις τους, χωρίς μάλιστα τις κοινωνικές αναταραχές που κυρίως εκείνος στην αντιπολίτευση εξέτρεφε και πυροδοτούσε. Αυτό, στη θεωρία των παιγνίων, αποκαλείται «σημείο σέλας» μεταξύ δύο παικτών, οι οποίοι, αν και έχουν διαφορετικούς στόχους, συμπίπτουν για μια χρονική περίοδο ως προς την εξυπηρέτησή τους. Ίσως, πίσω από την βράβευση να βρίσκεται αυτή η λογική.
Κατά τη γνώμη μου όμως υπάρχει και κάτι βαθύτερο, που έχει, πιθανόν, τις ρίζες του στην διπλωματική τακτική του Ταλλεϋράνδου. Πρόκειται για την πρόσδεση ενός ασταθούς συμμάχου στο άρμα των φιλοδοξιών του ηγεμόνα. Δεν είναι καθόλου απίθανο ο κ. Μακρόν, που βρίσκεται ασφαλώς πίσω από την βράβευση, να θέλησε, με τον τρόπο αυτό, να δεσμεύσει τον έλληνα Πρωθυπουργό στον ευρωπαϊκό μεταρρυθμιστικό του σχεδιασμό, κάνοντας ηθικά και πολιτικά δυσκολότερη την επιστροφή του στις ακραίες θέσεις του πρόσφατου παρελθόντος.
Να σας πω την αλήθεια, μακάρι να έχω δίκιο και η βράβευση αυτή να πετύχει τον στόχο της.
