Ροή
Συμπληρώθηκαν, ήδη, δύο χρόνια από την ανάληψη της εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Ας θυμηθούμε, απλώς, την εποχή και τα πολιτικά της συνθήματα, δύο χρόνια πριν…
Άμεσο σκίσιμο των «καταραμένων μνημονίων», άμεση εκδίωξη της «δαιμονικής Τρόικας», χαστούκι στους «αιμοσταγείς τοκογλύφους», πλουσιοπάροχες αυξήσεις «σε όλους», αυτόματο ξεπέρασμα της κρίσης «με ένα νόμο κι ένα άρθρο»…
Και, αμέσως μετά, μας φορτώθηκε και ο ΓιάΝης, θυμάστε;
Με τις «ιδιοφυείς» δημιουργικές του ασάφειες και την αχαλίνωτη αστοχία του, μα με τις διαρκείς ευλογίες και την στήριξη του «αρχηγού» του. Και καταλήξαμε, φυσικά, στο άθλιο τσαλάκωμα όλων αυτών των αυταπατών. Και στην ασταμάτητη κατηφόρα…
Και που βρισκόμαστε, σήμερα, λοιπόν;…
Η οικονομία μας βαριανασαίνει κάτω από βράχο της υπερφορολόγησης που συνεχώς βαραίνει και την στερεί το ζωτικό οξυγόνο…
Οι επιχειρήσεις μας συνεχίζουν να αναζητούν, χωρίς ουδεμία βάσιμη προοπτική, ένα περιβάλλον σχετικής σταθερότητας και επαρκούς βεβαιότητας…
Η επενδυτική άπνοια αποκτά, πλέον, χαρακτήρα «ακλόνητου καθεστώτος»…
Η εξοργιστικά υψηλή ανεργία επιχειρείται να «καταπολεμηθεί» με διορισμούς ημετέρων και με την σίτιση τους από την εξουθενωμένη, πλέον, κρατική κουτάλα και από τις άδειες τσέπες των φορολογούμενων…
Η Παιδεία συνεχίζει την κατηφόρα της, σε όλες τις βαθμίδες, σε όλες τις διαστάσεις και σε όλα τα επίπεδα της…
Η Υγεία στενάζει στην μέγγενη της φθίνουσας παροχής αξιοπρεπούς περίθαλψης στους πάσχοντες και στην αλλήθωρη αδυναμία αντιμετώπισης της πραγματικής σπάταλης…
Η Δικαιοσύνη συνεχίζει να ανταγωνίζεται την χελώνα στους ρυθμούς της, και την «Δίκη» του Κάφκα στην λειτουργικότητα της…
Το καλά καταρτισμένο και ανταγωνιστικό ανθρώπινο δυναμικό μας, αναζητώντας μια ατομική διάσωση, συνεχίζει να μεταναστεύει και να χάνεται για την πατρίδα σε όλο και αυξανόμενο βαθμό…
Μια διευρυνόμενη αιμορραγία, λοιπόν, σε όλα τα επίπεδα, από όλες τι. Μια διαρκής εξασθένιση των ζωτικών θεσμών του κοινωνικοοικονομικού μας συστήματος και μια καλπάζουσα εξάπλωση της γενικευμένης απαισιοδοξίας για το μέλλον, συνεχίζει να μας διώκει ακατάπαυστα …
Και τι κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε σε αυτές τις συνθήκες;
Δυστυχώς, λίγα. Έτσι όπως είναι τα πράγματα, σήμερα. Και κάθε μέρα που περνά σε αυτήν την πορεία επιταχυνόμενης παρακμής δείχνει πως μας απομακρύνει, κάθετα, από την ευρωπαϊκή μας προοπτική. Μας σπρώχνει προς ένα μέλλον γκρίζο, μοναχικό και γεμάτο ανυπολόγιστους κινδύνους…
Στα μάτια μου, μια είναι σήμερα η μοναδική πιθανότητα εξόδου από αυτό το θλιβερό σπιράλ της συνεχούς υποβάθμισης του τόπου και της ζωής μας: Μια νέα ισχυρή φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, με κεντρικό κορμό της την ΝΔ.
Μια νέα κυβέρνηση προσηλωμένη στην αξιοκρατία και στις δραστικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η πατρίδα για να ορθοποδήσει. Μια νέα κυβέρνηση προικισμένη με σθένος και αποφασιστικότητα. Με νέες ιδέες, νέες πρακτικές και νέα πρόσωπα. Μια νέα κυβέρνηση που θα καταφέρει να επαναφέρει την χώρα στην ευρωπαϊκή τροχιά της και να δώσει μια νέα πνοή αισιοδοξίας και ανάπτυξης.
Ο τόπος δεν αντέχει και άλλα χαμένα χρόνια. Δεν αντέχει αυτήν την αυτοκαταστροφική πορεία προς την τελειωτική απαξίωση του μέλλοντος μας.
