Ροή
«Θα φύγω από την Ελλάδα μόλις τελειώσω την Ιατρική…» δηλώνει ο πρώτος των πρώτων στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις…
Μάλιστα… Θλιβερό, έτσι ή αλλιώς…
Όμως, γιατί δεν φεύγει από σήμερα, αναρωτιέμαι…
Μάλλον, απλή η απάντηση.
Οι πανεπιστημιακές σπουδές, και σε ιατρικές σχολές ειδικά, κοστίζουν πάρα πολύ, ως γνωστόν: Εργαστήρια, χειρουργεία, αναλώσιμα, μηχανήματα…
Ναι, αλλά αυτές οι σπουδές δεν είναι «δωρεάν» για τον Έλληνα σπουδαστή ;
Όχι. Τίποτα, αγαπητοί μου, δεν είναι δωρεάν. Το ότι δεν τις πληρώνει ο σπουδαστής από «την τσέπη του» δεν σημαίνει πως είναι δωρεάν. Τίποτα δεν είναι «τσάμπα», τίποτα «δεν πέφτει από τον ουρανό». Όλοι μας τις πληρώνουμε αυτές τις σπουδές, μέσα από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή με τους φόρους μας…
Το ερώτημα είναι, βαθύτερα λοιπόν, γιατί να πληρώνουμε για αυτές τις σπουδές όλοι μας, για έναν επιστήμονα που είναι εξ’ αρχής αποφασισμένος να φύγει και να μην γυρίσει, στον τόπο μας…
Δηλαδή, δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα να φύγει και να ζήσει στο εξωτερικό, αν το επιθυμεί ο αυριανός πτυχιούχος, θα μου πείτε…
Φυσικά και πρέπει να έχει αυτό το δικαίωμα, αν το επιθυμεί να φύγει, όπως καθένας από εμάς…
Αλλά και με το δικαίωμα της κοινωνίας μας να μπορεί να αποσβένει τις επενδύσεις της σε αυτήν την γνώση, να παίρνει δηλαδή τα «λεφτά της πίσω», τι γίνεται; Ποιος θα παρέχει ανταπόδοση για αυτά τα έξοδα του στον Έλληνα φορολογούμενο; Ο «φευγάτος»;…
Και, τι πρέπει να γίνει, δηλαδή;
Το ερώτημα δεν είναι καθόλου εύκολο.
Μια ευθεία απάντηση θα ήταν: Δίδακτρα, για όλους…
Ναι, αλλά τι δίδακτρα; Να καταργήσουμε, δηλαδή, την «δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση» για τον Έλληνα πολίτη;
Όχι. Πιστεύω στην αξία της ανοιχτής πανεπιστημιακής παιδείας και για όσους δεν είχαν την τύχη μιας πλούσιας οικογένειας. Απλώς, εκτιμώ πως πρέπει να διακρίνουμε, με κάποιον τρόπο, την «χρήση» και τα «παραγόμενα» της…
Παρότι, το ζήτημα είναι πολυσύνθετο, θα τολμήσω μια πρώτη ελλειπτική προσέγγιση...
Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο ο πτυχιούχος μας να «ανταποδίδει» τις σπουδές του στο κοινωνικοοικονομικό μας σύστημα. Με σαφήνεια και χωρίς ρομαντισμούς. Αν δεν επιθυμεί να ανταποδώσει σε «βάθος χρόνου», ζώντας και δουλεύοντας εδώ, κανένα πρόβλημα. Φυσικά , καθένας να έχει το δικαίωμα να φύγει και να πάει όπου επιθυμεί, με το πτυχίο του. Η ζωή δικιά του είναι και είναι μια. Ας την κάνει ό, τι θέλει….
Ναι. Αλλά ας πληρώσει με κάποιον τρόπο αυτό το «εισιτήριο» της ελευθερίας του. Δεν έχουμε πλέον –αν είχαμε, δηλαδή, ποτέ… - την πολυτέλεια του δήθεν «δωρεάν». Μας έφαγε το «δωρεάν» τόσα χρόνια…
Και δεν θέλω, καν, να ανοίξω το ζήτημα για την αγάπη στο τόπο που σε γέννησε και σε μεγάλωσε, έως τις σπουδές σου στο πανεπιστήμιο και όλα τα σχετικά. Αυτά τα αφήνω, για όσους τα καταλαβαίνουν από μόνοι τους.
